Hfst. 61 Zaina

Het is avond. Ik en Nathan zitten thuis te niksen. Ik trek mijn jas aan en doe mijn schoenen ook aan. "Waar ga je heen?", vroeg hij. "Moet je niet weten, wist je dat ik privacy heb?", zei ik. "Nee, vertel. Ik hou geen rekening met je privacy" "Axel", zei ik en ik deed de deur al open. "Had ik maar een goede vriend", zei hij. "Heb je toch?", vroeg ik. "Ja, maar niemand zou me vanavond opbellen om iets te gaan do-". Opeens belde iemand Nathan.

"Hallo? Ah Jordan, wat is er? Wil je samen iets gaan doen? Ja natuurlijk, ik kom er zo aan!", zei hij en hij haakte af. "Haha, wat had ik je gezegd? Tot straks, we zien elkaar weer over een paar uren", zei ik grijnzend. "Kom snel weer terug, ik wil niet dat je verdwaald zoals Lia", zei hij en hij deed ook zijn jas aan. "Volgens mij ben jij degene die gaat verdwalen", zei ik. "Hah, dat had je gedacht, ik verdwaal nooit" "Stop met je stoerdoenerij, wil je?", antwoordde ik. "Ah zwijg", zei hij. En toen deed ik de deur met een harde klap achter me dicht. Het was al avond, maar het was nog steeds warm.

Ik liep naar Axels huis. Ik stond in de lift. De deuren van de lift gingen open, en Julia stond met de deur open al te wachten. ”Hallo Zaina!”, zei ze. ”Hallo, hoe gaat het met je?”, zei ik terwijl haar neerhurkte om mijn schoenen uit te doen. "Goed, kom snel binnen, ik wil je zoveel vertellen!", zei ze enthousiast. "Oké!", antwoordde ik. Ze was een erg vrolijk meisje, met heel veel energie. Ik zag haar bijna nooit ongelukkig. Achter haar zag ik Axel staan. Hij glimlachte. Ik knikte om hem te begroette en kwam naar binnen. "Hallo mevrouw, hoe gaat het met u?", vroeg ik aan de vrouw die bij Axel thuis werkte. Ze was erg aardig en zorgde goed voor Julia en Axel. Hun moeder was al overleden door een ziekte. "Kom mee, dan gaan we naar mijn kamer", zei Axel terwijl hij naar boven wees.

We gingen naar boven, met Julia die ons op de hielen volgde. "Wanneer ga je met me spelen?", vroeg ze. Axel keek een soort van geërgerd naar haar, maar zei niets. "Heb je jouw huiswerk bij?", vroeg Axel. "Uh ja, want ik begrijp iets niet van wiskunde. Het is heel ingewikkeld, het gaat over die oefeningen van wiskunde", antwoordde ik beschaamd. "Je hoeft je niet schamen, want ik kan je nu al zeggen dat ik dat zelf eigenlijk ook niet snap. Als ik eerlijk moet zijn: misschien denk je dat ik heel goed ben in wiskunde, maar eerlijk gezegd kan ik er niks van", biechtte hij op. "Is dat zo? In de les lijkt het wel alsof je alles begrijpt" "Een teken van mijn acteertalent", grapte hij.

We praatten nog over van alles en rodelden wat over de leerkrachten. Vanaf mijn ooghoeken zag ik Julia verveeld naar ons kijken. Axel merkte dat op en zei: "Hé, Julia, haal je huiswerk, dan maken we alle drie samen ons huiswerk" "Ja! Ik ben zo terug!", riep ze uit. Ze ging snel weg om haar huiswerk te halen. "Dat is weer eens opgelost", zei hij. "Jij weet hoe je voor iemand moet zorgen. Ik heb een broer die voor zichzelf kan zorgen, en dan weet ik niet hoe ik echt iemand kan beschermen en van iemand kan houden", zei ik in gedachten verzonken. "Geloof me, jij hoeft niet te weten hoe het is om van je kleine zusje te 'houden'", zei hij. "Soms doet ze echt zo irritant!", zei hij. En toen kwam Julia binnen. "Wie is irritant?", vroeg ze. "Zij!", zei hij en hij wees naar mij. Ze trok een vuil gezicht. "Noem haar nooit irritant!", zei ze. "Oké, oké", zei Axel zuchtend.

We begonnen aan wiskunde. We namen onze theorieën door en probeerden onze oefeningen op te lossen. Het was een leuke avond en Julia, ik en Axel speelden met Axels oude auto's. Julia botste heel de tijd tegen onze auto's, terwijl wij heel de tijd kletsten. Uiteindelijk werd het tijd om te gaan. "Ik zie je morgen op de training!", riep ik hem nog na. "Oké, is goed!", antwoordde hij. Ik groette de mevrouw, en ging toen weg. Op weg naar huis zag ik Nia als gekken trainen op het veld bij de rivieroever.

"Nia!", riep ik. "Hi!", riep ze terug. "Hoe gaat het? Zin om met mij te trainen?", riep ik naar haar. "We zijn wel elkaars vijanden tijdens de selectiewedstrijden!", riep ze. Ik liep naar beneden. "Maar het is toch individueel, en het is mijn plicht om mijn vriendin te helpen met trainen!", zei ik. "Ja, ja, spion", zei ze. "Doe normaal. Kom, laten we naar elkaar passen", stelde ik voor. "Veel te saai", mopperde ze. "Wat dan?", riep ik uit. "Rustig, Swift", zei ze. "Komaan, doe normaal. Anders ga ik gewoon weg!", zei ik geïrriteerd. "Oké, oké, kom maar op! Ik geef je zo een scheve passes dat je niet eens gaat kunnen aannemen!", zei ze. Ik draaide met mijn ogen. "Dat wijst erop dat jij gewoon niet kunt passen", zei ik.

"Waarom ben je eigenlijk buiten?", vroeg ze opeens uit de dode hoek. "Uh, gewoon. Frisse lucht en zo", zei ik. "Jij haat wandelen, Zaina. Stop met liegen", zei ze. "Wat maakt jou dat nou uit?", zei ik. "Vertel", zei ze. "Hou op? Het is mijn leven, en jij hoeft er niks van te weten!" "O jawel, ik mag het wel weten. Zeg op", zei ze met een grijns. Ik draaide me om en liep weg bij haar. "Hey, wat is er? Ik heb toch niks erg gedaan?", riep ze me na. Ik negeerde haar, en liep naar huis. Ik was helemaal vermoeid, en had al helemaal geen zin in een zinloze ruzie en eindeloze discussies met Nia. Ik liep regelrecht naar mijn slaapkamer en viel in slaap, met mijn hoodie nog aan.