H8

Niall hijgt nog wat na van de inspanningen en kijkt even rond waar hij nou eigenlijk was. Ergens moest hij namelijk afslaan van de heen route om op het strand te komen. Hij probeert zo onopvallend mogelijk rond te kijken. Hij haatte het, het meisje had waarschijnlijk één kans in haar leven om hem te ontmoeten en hij rent weg. Daar zouden vast nog verhalen over komen, dus besloot Niall alvast als hij straks de tijd had een tweet de wereld in te doen. Hij hoopte dat de fans het wat zouden begrijpen dat hij toe was aan rust en tijd voor zichzelf. Hij vond het niet erg als ze het kwamen vragen , maar dan wel zonder heisa. Dat was iets wat hij altijd al had, een foto of handtekening was een kleine moeite en was iets wat hij graag terug deed naar fans, maar wel als ze rustig aan deden en niet gelijk in grote getallen kwamen. Hij was ook maar gewoon een mens, een mens die soms tijd en ruimte en privacy nodig had en dat laatste leken ze soms te vergeten maar ook dat kon Niall zich wel voorstellen. Als je heel erg fan bent van iemand en je komt degene tegen, dan is het niet zo gek dat je daar een foto mee wilt.

Niall vloekt even in het Iers tegen zichzelf als hij ziet dat hij er al voorbij is. Even denkt hij na waar hij verstandig aan doet. Terug omhoog een stukje en dan naar het strand met risico om nogmaals gespot te worden en dus niet meer naar het strand te kunnen , of door lopen een omweg van een paar kilometer. Snel overwoog Niall beide plannen maar kwam al vrij snel tot conclusie dat het laatste niet echt een optie was, het zou niet verstandig zijn gezien hij morgen naar de stad wilde gaan en naar een nieuwe camping wilde gaan lopen. Even schat hij zijn kansen in en besluit het gewoon te doen. Rustig voegt hij zich in de andere stroom die omhoog gaat en na tien minuten ziet hij de juiste afslag. Opgelucht dat het goed ging slaat hij af en merkt dat het gelijk een stukje rustiger is. De tempel was gewild, veel mensen wilde het graag zien, maar een strand had je overal. Volgens Niall zijn bevindingen was het niet echt een heel speciaal strand dus dat maakte waarschijnlijk dat het wat rustiger was daar. Hij loopt over de steile trappen en na een drie kwartier lopen komt hij bij het strand uit .Er zijn nog een viertal andere jongens die met elkaar aan het voetballen zijn en Niall steekt begroeten zijn hand op naar ze. Ze roepen een hoi terug, maar gaan verder.

Toch al wel wat moe van zijn trip ploft Niall in het warme, mulle zand en opent zijn rugzak. Eerst neemt hij een aantal flinke slokken en pakt dan zijn telefoon. Hij besluit om eerst in een notitie zijn tweet te typen. Zo kon hij namelijk snel zijn internet aan en uit zetten en alles negeren wat binnen kwam. Even denkt hij na over wat hij wilt typen. Hij wilde niet onvriendelijk of arrogant overkomen maar hij wilde wel dat ze het begrepen.
‘Lieve fans, ik wil jullie graag laten weten dat ik onwijs veel van jullie houd! Zonder jullie had ik nooit mijn dromen uit kunnen laten komen. Toch wil ik vragen om privacy, ja ik ben op vakantie en het kan zomaar zijn dat je mij ergens tegen komt. Ik wil jullie vragen om mij met rust te laten, ik heb deze vakantie even nodig om tot mezelf te komen en ik hoop op jullie begrip, liefs Niall’ schrijf ik. Twijfelend leest hij het bericht een paar keer door en besluit het zo te laten. Hij kopieert het bericht, opent internet en Twitter en zet zijn tweet online. Even hapert zijn telefoon van de hoeveelheid berichten die binnenkomen maar zo snel als hij kan zet hij internet uit en veegt alles weg . Hij ruimt zijn telefoon op en pakt zijn broodjes.

Niall kijkt even rond maar ziet dat de jongens echt geen enkele oog voor hem hebben. Daardoor doet hij zijn zwembroek aan, eet hij zijn lunch in de zon en besluit dan het water in te gaan. Tevreden wandelt hij door het zand en zo het water in. Het water is heerlijk verkoelend maar niet te koud. Hij draait zich op zijn rug en dobbert tevreden met een zon in zijn gezicht. Hij voelt de rust, de kalmte toe nemen in zijn lichaam. Hij was in het hier en nu , hij was zich zeer bewust van het water, de warme zon en de rust om zich heen en het was onwijs fijn.

Niall was overtuigd dat het de eerste dagen heerlijk zou zijn, maar iemand als hij zou zich snel alleen gaan voelen. Dat was iets wat hij ook graag wilde mee maken. Hij was op tours altijd omringd door mensen, hij deed altijd vrolijk. De enige momenten dat hij alleen was, was als hij sliep en zelfs dan waren er nog altijd mensen in de kamer naast hem of in de bus. Het zou weliswaar lastig gaan worden zo alleen maar hij vermoedde dat het hem een hoop ging leren. Hij hoopte dat hij er inspiratie uit kon gaan halen die hij later in zijn muziek kon gebruiken.Soms was het even goed, je af te zonderen van de wereld en gewoon even eens te kijken waar je eigen grenzen liggen. Hoe zou hij nu omgaan met tegenslagen, of als het een paar dagen zou regenen en hij dus of nat werd of dagen in zijn tent moest gaan doorbrengen. Hoe zou hij reageren, als hij zich alleen voelde en verdrietig raakte en niet naar huis wilde bellen en er niemand was die hem een knuffel kon geven, kon troosten of kon afleiden. Dat zou hij dan allemaal zelf moeten doen en hij was nieuwsgierig naar hoe hij die dingen ging oppakken. Ergens beangstigende het hem dat hij een maand alleen zou zijn. Hij moest het van zichzelf, pas na een maand mocht hij op zijn vroegst thuis komen tenzij hij gewond was of er een ernstige situatie zou voordoen. Dat wisten zijn ouders ook, hij was bang dat hij het anders te snel zou opgeven en hij dingen zou gaan missen. Hij zou later gaan terug denken en spijt krijgen van het terug gaan. Hij was de uitdaging en reis niet voor niets aangegaan dus hij zou hem met twee handen aanpakken. Hij zou van de reis gaan genieten, de reis gaan haten en de reis leren. Bovenal zou hij zichzelf leren, de stilte leren kennen en waarderen, zichzelf leren kennen en waarderen. Want hij was heilig erin overtuigd dat deze reis naast veel moeilijke momenten vooral veel positieve dingen voor hem ging brengen.