32. Het is nu of nooit!

Julie stond aan de kassa van haar winkel, haar blik gefixeerd op Michael die tegenover haar stond. In het afgelopen jaar was ze zoveel gebeurd. Ze had via de hulp van Michael haar droom kunnen waarmaken, haar eigen zaak opgestart. Ze twijfelde ook geen seconde toen hij haar ten huwelijk heeft gevraagd. Julie luisterde naar zijn woorden terwijl hij vertelde over zijn dag op het werk, zijn plannen voor het weekend en andere alledaagse dingen. Hij was een geweldige man, attent en zorgzaam, altijd bereid om naar haar te luisteren en haar te steunen. Ze had zichzelf overtuigd dat ze gelukkig was met hem, dat hij degene was die ze nodig had.

Maar diep vanbinnen wist ze dat Michael eigenlijk altijd een rebound voor haar was geweest. Een man die op het juiste moment in haar leven was verschenen, de juiste woorden sprak en haar hart had weten te veroveren. Na haar breuk met Bill had ze tijd nodig gehad om te genezen, en Michael was daar om haar op te vangen.

Terwijl Michael sprak, dwaalden Julie's gedachten af naar het verleden, naar de tijd dat ze Bill had leren kennen. Ze herinnerde zich de vonk tussen hen, de passie en de liefde die ze hadden gedeeld. Het was een tijd van intens geluk, maar ook van pijn en verdriet toen ze uit elkaar waren gegaan.

Terugkijkend realiseerde Julie zich dat ze met Michael was getrouwd om de leegte te vullen die Bill had achtergelaten. Ze was bang om alleen te zijn, bang om haar hart opnieuw te laten breken. Michael was anders, hij was stabiel en betrouwbaar, en hij had haar het gevoel gegeven dat ze gewild was. Ze hield van hem, maar niet op dezelfde manier als ze van Bill had gehouden.

Er was één groot verschil tussen Julie en Michael dat altijd tussen hen in had gestaan: kinderen. Michael wilde graag kinderen krijgen, een gezin stichten en een toekomst opbouwen. Julie daarentegen voelde dat ze niet klaar was voor moederschap, dat ze andere dromen had die ze wilde nastreven. En diep vanbinnen wist ze dat Bill hetzelfde voelde, dat ze samen hadden besloten om geen kinderen te krijgen.

Terwijl Julie naar Michael luisterde, keek ze uit het raam en verstijfde ze plotseling. Daar stond Bill, zijn blik op haar gericht. Haar hart begon sneller te kloppen en al die herinneringen kwamen in volle kracht naar boven. De liefde, de passie, maar ook de pijn en het verdriet.

Die zelfde dag staarde Julie naar haar telefoon, haar hart bonzend in haar keel. Mirthe's Instagram-post was duidelijk: ze waren op de luchthaven. Een opwelling van vastberadenheid overviel haar. Dit was haar kans, haar laatste kans om met Bill te spreken, om te weten of er ooit nog een plek voor hen was in deze wereld van verwachtingen en compromissen.

Ze greep haar jas en haastte zich naar buiten, haar gedachten in de war en haar hart gevuld met verlangen. Het voelde als een race tegen de tijd, een race om hem te bereiken voordat het te laat was.

Toen ze bij de luchthaven aankwam, voelde ze een mix van opwinding en angst. Haar hart klopte in haar borst terwijl ze door de menigte navigeerde, op zoek naar een glimp van Bill. Haar blik gleed over de mensenmassa, haar ogen vastberaden op zoek naar zijn vertrouwde gestalte.

En toen zag ze hem. Daar stond Bill, omringd door de crew van Tokio Hotel, met Mirthe aan zijn zijde. Julie's hart stopte even, en ze voelde een brok in haar keel. Hij was zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. Ze moest hem spreken, ze moest hem laten weten wat er in haar hart leefde.

Ze waagde zich dichterbij, haar passen vastberaden en doelgericht. Maar voor ze het wist, stonden beveiligingsmedewerkers voor haar, hun handen uitgestrekt om haar tegen te houden. "Sorry, mevrouw, u kunt hier niet langs," zei een van hen met een strenge blik.

Julie probeerde zich los te maken, haar stem trillend terwijl ze smeekte: "Alsjeblieft, ik moet met Bill praten. Het is belangrijk."

Maar haar smeekbeden vielen op dovemansoren. De beveiliging was onverbiddelijk en duwde haar zachtjes terug. Julie keek naar Bill, haar ogen gevuld met wanhoop, en riep uit: "Bill, alsjeblieft, ik moet met je praten! Laat me alsjeblieft tot bij je komen!"

Ze zag dat Bill haar opmerkte, zijn ogen ontmoetten de hare, maar er was niets dat hij kon doen. Haar stem werd gesmoord door de menigte en de afstand tussen hen leek onoverbrugbaar.

Julie voelde tranen prikken in haar ogen terwijl ze werd weggeleid door de beveiliging. Ze keek nog een laatste keer over haar schouder naar Bill, haar hart brak bij het zien van zijn verdwaasde blik. Ze wilde zo graag bij hem zijn, hem vertellen wat ze voelde, maar het leek alsof het universum hen uit elkaar hield.

Terwijl Julie weg werd geleid van de luchthaven, voelde ze een mengeling van emoties. Teleurstelling, verdriet, maar ook een onwrikbare vastberadenheid. Dit was misschien niet het juiste moment, maar ze wist dat ze niet zou opgeven. Ze zou blijven vechten, blijven proberen om hun wegen weer samen te laten komen.