34. Time to go home

De dagen in Italië waren voorbijgegaan als een waas voor Bill. Zijn gedachten waren een wirwar van emoties en verwarrende beslissingen. De confrontatie met Julie op de luchthaven had zijn wereld op zijn kop gezet, en hij had geen idee hoe hij ermee moest omgaan. De verloving met Mirthe die achter zijn rug gebeurd was. Tom die niets meer van hem liet horen.

Terug in zijn hotelkamer staarde Bill wezenloos voor zich uit. Het kloppen op zijn deur doorbrak zijn gedachten en Bill keek op. Harry stapte binnen, zijn gezicht een mix van ernst en zorg. "Bill, we moeten beginnen met inpakken. Het is tijd om terug te gaan naar Duitsland."

Bill knikte zonder iets te zeggen, zijn stem leek te zijn verstomd door alles wat er was gebeurd. Harry keek rond de kamer en legde toen iets op het tafeltje naast de gsm van Bill. "Ik dacht dat je deze wel terug wilde hebben."

Zijn ogen gleden naar het object en Bill herkende meteen wat het was: zijn gsm. Een golf van emoties overspoelde hem terwijl hij naar het apparaat staarde. Het voelde als een directe lijn naar een wereld die hij had verlaten, een wereld die nu onbereikbaar leek.

"Bedankt," mompelde Bill, zijn stem schor. Hij wilde Harry vertellen over zijn verwarring en pijn, maar de woorden leken vast te zitten in zijn keel.

Harry keek hem een moment aan, zijn blik vol begrip. "Bill, ik weet dat dit niet makkelijk voor je is. Maar we moeten verder. We hebben een tour te plannen, muziek te maken. De wereld wacht niet op ons."

Bill knikte opnieuw, langzaam beginnend te beseffen dat Harry gelijk had. Tokio Hotel was zijn passie, zijn droom, en hij kon het niet laten verzwakken door zijn persoonlijke verwikkelingen. Hij pakte zijn gsm op en voelde de bekende vorm in zijn hand. De vertrouwdheid ervan bracht een vleugje troost.

"Ik begrijp het, Harry," zei Bill met een zwakke glimlach. "Ik zal proberen me te focussen op de muziek, op de band."

Harry knikte goedkeurend. "Dat is de juiste instelling, Bill. We gaan dit samen doen. We hebben altijd een weg gevonden, en dat zullen we nu ook doen."

Terwijl Harry de kamer verliet, voelde Bill een mix van emoties door zich heen gaan. Hij had eindelijk zijn gsm terug en kon al zijn gemiste oproepen en berichtjes bekijken. Het laatste berichtje van Julie viel meteen op.

Liefste Bill, negeer mijn vorige berichtjes aub. Ik wist niet wat mij bezielde om naar de luchthaven te komen. Ik dacht toen ik jou door de raam zag kijken dat ik onze klik nog nooit zo sterk gevoeld had. Ik weet nu dat ik mis ben. Je hebt toen voor Tokio Hotel gekozen, en dit zal je altijd doen. Ik wens je alle geluk en liefde met Mirthe toe en ik weet zeker dat jullie een droomhuwelijk gaan hebben. Zoek me niet meer op Bill, want dit is te pijnlijk voor mij. Ik blokkeer je nummer. Ik hoop dat je weet dat ik nooit gestopt ben om van jou te houden. Liefs Julie'

Hij liet zijn gsm vallen en zakte zelf in elkaar, hij wist dat hij te laat was.