36. De avond voor het huwelijk

De avond voor het huwelijk hing er een gespannen sfeer in de lucht. Het luxueuze hotel waar het feest zou plaatsvinden, was gehuld in een waas van opwinding en anticipatie. Gasten in hun meest glamoureuze outfits arriveerden, en alles was tot in de puntjes verzorgd. Maar tussen al die pracht en praal heerste er een stilte die niet te negeren was.

Bill stond voor het raam van zijn hotelkamer en staarde naar de sprankelende lichten van de stad beneden. Zijn gedachten waren ver weg, verloren in een labyrint van twijfels en angsten. Hij wist dat de beslissing die hij had genomen, de keuze om met Mirthe te trouwen, niet de juiste was. Maar de druk van de buitenwereld en de verwachtingen waren te overweldigend geweest om te weerstaan.

Plotseling werd zijn overpeinzingen onderbroken door een zachte klop op de deur. Bill draaide zich om en keek verrast op toen de deur openging en Tom naar binnen stapte. Zijn broer keek bezorgd, zijn ogen vol begrip.

"Hey," zei Tom zachtjes, zijn stem vol medeleven. "Mag ik binnenkomen?"

Hij kon het niet langer aanzien. De pijn en de innerlijke strijd die zijn broer doormaakte, waren ondraaglijk geworden. Tom had die opdracht die Harry hem had opgedragen met tegenzin had uitgevoerd. Maar nu zag hij hoezeer Bill leed onder die beslissing, en hij kon het niet meer verdragen.

"Ik kon niet langer toekijken, Bill. Ik kon niet langer zwijgen."

Bill zuchtte diep en liet zich op een stoel vallen, zijn gezicht vermoeid en uitdrukkingsloos. "Het maakt niet meer uit, Tom. Alles is al in gang gezet. Morgen is de grote dag."

Tom liet zich naast Bill neerzakken en keek hem intens aan. "Dat weet ik, maar ik kan het niet verdragen om jou zo te zien lijden. Ik moet je iets vertellen."

Bill keek hem nieuwsgierig aan, zijn ogen gevuld met een mengeling van emoties. "Wat is er, Tom?"

Tom slikte even en zuchtte diep. "Ik ben stom geweest Bill. Toen jij in Italië zat met Mirthe heb ik de opdracht gekregen van Harry om met Julie te gaan praten. Ik heb haar verteld dat ze jou gerust moet laten en dat jij niets in haar ziet. Maar ik heb er spijt van, Bill. Ik heb spijt van de pijn die ik heb veroorzaakt, van de impact die het heeft gehad op jou."

Bill staarde Tom aan, zijn ogen wijd open van verbazing. "Wat zeg je nu, Tom? Heb jij... Heb jij dat echt gedaan?"

Tom knikte langzaam, zijn blik vol berouw. "Ja, maar het was een vergissing. Ik zie nu hoeveel pijn het jou heeft gedaan, en ik kan het niet verdragen. Ik weet dat dit tegen de regels is, maar ik kon niet langer zwijgen."

Een zware stilte vulde de kamer terwijl de broers elkaar aankeken, de emotionele lading tussen hen voelbaar.

"Tom, waarom?" vroeg Bill zachtjes. "Waarom heb je dat gedaan?"

Tom zuchtte en keek naar de grond. "Harry gaf me die opdracht. Hij zei dat het het beste was voor de band, voor jouw carrière. Maar ik zie nu in dat het niet juist was. En ik kan het niet meer terugdraaien."

Bill staarde naar de grond en sloot zijn ogen, zijn gedachten in een draaikolk van verwarring en emoties. "Wat nu, Tom? Wat moeten we nu doen?"

Tom keek zijn broer vastberaden aan. "Ik weet het niet, Bill. Maar ik kan het echt niet meer aanzien. Je bent niet meer dezelfde. Je bent als een schaduw van jezelf."

Bill zuchtte diep en wreef over zijn gezicht, zijn handen trilden lichtjes. "Je hebt gelijk, Tom. Maar wat betekent dat voor... morgen?"


Bill liet zich achterover zakken in zijn stoel, zijn gedachten een wirwar van emoties en beslissingen die genomen moesten worden. Tom bleef naast hem zitten, zijn aanwezigheid een bron van steun in deze stormachtige tijd.

Tom ging tegenover hem zitten en keek hem recht in de ogen. "Dit is niet wie je bent, Bill. Je verdient beter dan dit. Je verdient echte liefde, geluk."

Bill sloeg zijn ogen neer, zijn handen trilden lichtjes. "Ik weet het, maar ik voel me gevangen, Tom. Ik denk niet dat ik het ooit nog goed kan maken ?"

Tom pakte zijn hand vast en keek hem vastberaden aan. "Natuurlijk kun je dat wel. Het is nooit te laat om eerlijk te zijn, om te vechten voor wat je echt wilt."

Een zware stilte hing in de lucht terwijl Bill en Tom elkaar aankeken, hun band als tweelingbroers voelbaar in de ruimte.

"Ik heb een idee, Bill. Blijf waar je bent!! ik ben zo dadelijk terug."

Ze omhelsden elkaar kort, een broederlijke omhelzing vol betekenis. Tom verliet de kamer met een geruststellende glimlach en Bill bleef achter, vol vragen.