37. Liefde Liefde

Terwijl Tom vol enthousiasme de hotelkamer van Bill verliet, bleef Bill alleen achter, zijn gedachten een warboel van emoties en onzekerheid. Hij had geen idee wat Tom van plan was, maar één ding was duidelijk: er waren dingen in beweging gezet die hij niet kon negeren.

Een dik uur later stond Tom opnieuw voor de deur van Bills hotelkamer, een brede glimlach op zijn gezicht. Zijn ogen fonkelden van opwinding terwijl hij mysterieus was over zijn plan. Ze moesten weg van dit hotel, weg van de druk en de verwachtingen die hen omringden. Bill reageerde met terughoudendheid. Het ontsnappen uit het hotel leek een bijna onmogelijke taak met de beveiliging, Harry en Mirthe die constant aanwezig waren.

Ze brainstormden over hoe ze ongezien konden vertrekken en na een zorgvuldige planning slaagden ze erin om het hotel onopgemerkt te verlaten. Tom reed met zijn auto naar een afgelegen plek, en Bill kon niet anders dan zich afvragen waar ze in vredesnaam naartoe gingen.

"Tom, wat ben je van plan?" vroeg Bill, zijn stem vermengd met verwarring en nieuwsgierigheid.

Tom wierp hem een ondeugende glimlach toe terwijl hij verder reed. "Je zult het wel zien, broertje. Vertrouw me maar."

Het duurde niet lang voordat ze bij een ander hotel aankwamen. Een gevoel van herkenning stak op toen Bill de plek zag. Dit was het hotel waar hij Julie ontelbare keren had ontmoet, waar hun geheime ontmoetingen plaatsvonden.

"Tom, wat is dit allemaal?" vroeg Bill opnieuw, zijn hartslag versnellend terwijl ze uitstapten.

Tom stopte voor de deur van een hotelkamer en draaide zich naar Bill, zijn ogen stralend. "Open de deur, Bill. Je zult verrast zijn."

Met aarzelende nieuwsgierigheid opende Bill de hotelkamerdeur en stapte naar binnen. Zijn adem stokte toen hij Julie zag, staand in het midden van de kamer. Haar betraande ogen ontmoetten de zijne, en de wereld leek even stil te staan.

"Bill," fluisterde Julie, haar stem zacht en vol emotie. Haar armen openden zich uitnodigend.

Bill kon zijn ogen niet van haar afhouden. Zijn hart bonkte in zijn borst terwijl hij langzaam naar haar toe liep. Dit was niet hoe hij zich had voorgesteld dat deze avond zou verlopen. Hij voelde een mix van verwarring, vreugde en angst terwijl hij voor haar stond.

"Julie," bracht hij uiteindelijk uit, zijn stem fluisterend. Zijn armen omhelsden haar stevig, alsof hij bang was dat ze elk moment zou verdwijnen.

Julie sloeg haar armen om hem heen en drukte zich dicht tegen hem aan. De warmte van haar lichaam en de geur van haar parfum overweldigden zijn zintuigen. Het was alsof de wereld om hen heen verdween en alleen zij tweeën overbleven.

"Ik kon het niet meer," fluisterde Julie, haar stem trillend. "Ik kon niet langer wegrennen van wat we hadden, van wat ik voelde."

Bill hield haar stevig vast, zijn handen strelend over haar rug. "Ik heb je zo gemist, Julie. Ik heb je gemist zoals ik nog nooit iets of iemand heb gemist."

Julie trok zich iets terug zodat ze in zijn ogen kon kijken, haar blik intens en vol emotie. "Ik heb je ook gemist, Bill. Meer dan je je kunt voorstellen."

De tijd leek stil te staan terwijl ze elkaar aankeken, hun harten in harmonie, woorden overbodig. Het was een moment van pure verbinding, van hereniging na lange tijd van afstand en verwarring.

In dit intieme ogenblik realiseerde Bill zich dat zijn gevoelens voor Julie nooit waren verdwenen, dat ze altijd een deel van hem was geweest. En nu, met haar in zijn armen, wist hij dat hij niet langer kon vluchten voor wat ze samen hadden.

Tom stond daar, in de hoek van de hotelkamer, en keek met een warm glimlach toe terwijl Bill en Julie elkaar omhelsden. Hij had gedaan wat hij kon om hun paden weer samen te brengen, en nu was het tijd om ze wat privacy te gunnen.

"Ik ga jullie even alleen laten," zei Tom met een knipoog. "Jullie hebben heel wat bij te praten, denk ik."

Bill en Julie lieten elkaar langzaam los, hun blikken nog steeds op elkaar gericht. Een dankbare glimlach verscheen op Bills gezicht terwijl hij naar Tom toe liep en zijn hand op zijn schouder legde.

"Dank je, Tom," zei Bill, zijn stem vol oprechte waardering. "Dit betekent alles voor me."

Tom glimlachte breed en gaf zijn broer een speels stompje op zijn arm. "Ik had het gewoon niet langer kunnen aanzien, broertje. Jullie horen bij elkaar."

Julie stapte ook naar voren, haar ogen glinsterend van emotie. Ze legde haar hand op Toms arm en keek hem dankbaar aan. "Dank je wel, Tom. Dit betekent zo veel voor me."

Tom haalde nonchalant zijn schouders op, maar er was een lichte blos op zijn wangen te zien. "Ach, wat zijn grote broers anders voor, toch? Nu, ik ga jullie jullie tijd geven. Geniet van elkaar."

Hij wendde zich om en liep naar de deur, maar draaide zich halverwege nog even om. "Oh, en vergeet niet, ik verwacht een uitnodiging voor de bruiloft!"

Bill lachte en knikte. "Natuurlijk, Tom. Je bent van harte welkom."

Tom zwaaide met een brede grijns en verdween toen uit de kamer, waardoor Bill en Julie eindelijk alleen waren.

De spanning die in de lucht hing, was voelbaar terwijl ze tegenover elkaar stonden, woorden tekortschieten om de emoties uit te drukken die ze allebei voelden. Julie zuchtte diep en glimlachte door haar tranen heen.

"Ik kan het nog steeds niet geloven," fluisterde ze, haar stem zacht maar vol betekenis. "Dat je hier bent, dat we dit moment delen."

Bill liep langzaam naar haar toe, zijn ogen diep in de hare. "Het voelt als een droom die eindelijk uitkomt, Julie. Ik heb je zo gemist."

Hun handen vonden elkaar en hun vingers sloten zich in elkaar, als een symbool van de band die ze deelden. Julie haalde diep adem en keek recht in zijn ogen, haar hartslag versnellend.