38. Romantische nacht of niet?

De maan hing laag aan de nachtelijke hemel, haar zilveren stralen gleden door de gordijnen van de ruime hotelkamer. Een zachte bries streek langs, waardoor de dunne stof van de gordijnen zachtjes danste. De kamer was gevuld met een vleugje van de zoete geur van bloemen, een geurkaars op het nachtkastje brandde zachtjes en wierp een zacht licht over de kamer.

Bill en Julie zaten op het comfortabele kingsize bed, hun ogen verloren in elkaars blikken. Ze hadden net een heerlijk diner gehad, waarbij ze elke seconde van elkaars gezelschap hadden gekoesterd. Nu waren ze terug in hun privé-oase, omringd door de warmte van hun liefde.

Bill streek voorzichtig een losse haarlok achter het oor van Julie, zijn aanraking was teder en vol genegenheid. Julie's wangen kleurden zachtjes roze terwijl ze zijn blik beantwoordde, haar hart bonzend in haar borstkas.

"Je bent zo prachtig," fluisterde Bill, zijn stem gevuld met oprechte bewondering. "Elk moment dat ik bij je ben, lijkt het alsof de wereld om ons heen verdwijnt."

Julie glimlachte, haar ogen glinsterden terwijl ze zijn hand vasthield. "En jij, Bill, bent mijn rustpunt, mijn toevluchtsoord. Alleen bij jou voel ik me compleet."

Hun lippen vonden elkaar in een zachte kus, een tedere uitwisseling van liefde en verlangen. Langzaam lieten ze zich achterover op het bed zakken, hun vingers verstrengeld terwijl ze in elkaar opgingen.

Met een langzame en zorgzame aanraking verkenden hun handen elkaars contouren, elke aanraking gevuld met diepe genegenheid en een verlangen om dichter bij elkaar te zijn. Ze fluisterden liefdevolle woorden, woorden die niet uit te drukken waren in gewone gesprekken, maar alleen konden worden begrepen door de intieme band die ze deelden.

Buiten begonnen de sterren te fonkelen in de donkere nacht, terwijl Bill en Julie hun eigen wereld creëerden in die hotelkamer. Hun liefde bloeide in de stilte van de nacht, en terwijl ze in elkaars armen lagen, voelden ze de diepte van hun verbondenheid, een band die sterker was dan ooit tevoren.

In de zachte gloed van de hotelkamer keken Bill en Julie elkaar diep in de ogen. De vraag die tussen hen hing, zwaar als een onuitgesproken belofte, vulde de ruimte met spanning. Julie's stem brak uiteindelijk de stilte.

"Hoe moet het nu verder?" fluisterde ze, haar stem vol verwarring en twijfel. Ze zocht houvast in de beschermende omhelzing van Bill's armen, alsof zijn aanwezigheid haar gerust kon stellen te midden van de chaos.

Voordat Bill de kans kreeg om te antwoorden, werd de deur abrupt opengezwaaid. Harry en Mirthe stonden in de deuropening, hun gezichten een mengeling van verrassing en schijnbare ontzetting. Mirthe's ogen flitsten even naar Julie en Bill, maar haar uitdrukking veranderde al snel in een gespeelde shock.

"Oh, uh, sorry dat we zo binnenvallen," stamelde Mirthe, terwijl ze met overdreven verbaasde ogen naar het tafereel keek. Harry knikte instemmend, zijn blik op Bill gericht.

Bill's gezicht vertrok van woede en frustratie. "Wat willen jullie?" gromde hij, zijn stem doordrenkt met opgekropte emoties.

Mirthe zette een stap naar voren, haar ogen fonkelend met een bijna boosaardige glans. "Ach, lieverd, we wilden gewoon even checken of alles oké was. Het lijkt erop dat je wat... diepgaand gesprek had met je oude vlam hier."

Julie voelde hoe Bill zijn greep om haar heen verstevigde, als om haar te beschermen tegen de giftige woorden van Mirthe. Haar eigen hart klopte wild in haar borst, terwijl ze Mirthe's woorden probeerde te negeren.

Bill's ogen schoten vuur terwijl hij opstond, Julie met zich meenemend. "Het is genoeg geweest, Mirthe," snauwde hij. "Ik geef niets meer om dat verdomde contract of om die verdomde schijnvertoning van een huwelijk!"

Net op dat moment hief Mirthe haar hand op en gooide iets in de lucht. Iets dat met een boog door de lucht vloog en vlak voor Bill's voeten landde. Zijn blik daalde neer en zag wat het was: een zwangerschapstest, duidelijk positief.

Een ijzige stilte vulde de kamer terwijl de betekenis van de test tot Bill doordrong. Zijn ogen schoten terug naar Mirthe, zijn gezicht verstrakte. "Wat... wat is dit?"

Mirthe's glimlach was triomfantelijk, haar ogen fel op Bill gericht. "Oh, Bill, dat is de reden waarom we gaan trouwen. Ons kleintje verdient een gezin, nietwaar?"

Julie voelde haar hartslag versnellen terwijl de woorden van Mirthe als een mokerslag binnenkwamen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, haar mond was droog van de schok. Terwijl de dreigende waarheid tot haar doordrong, zag ze hoe Bill's gezicht vertrok van innerlijke strijd.

Met ogen vol ongeloof staarde hij naar de zwangerschapstest in zijn hand. Hij keek van Mirthe naar Julie, zijn innerlijke wereld in chaos. Zijn keuze leek onmogelijk: zijn toekomst met Julie of de verantwoordelijkheid voor het ongeboren leven dat voor hen lag.

De kamer was doordrenkt van spanning, en de klok tikte genadeloos voort terwijl Bill en Julie gevangen zaten in een emotionele tweestrijd die hun toekomst voor altijd zou bepalen.

Mirthe's stem sneed als ijs door de gespannen lucht in de hotelkamer. "Denk niet dat Bill een heilig boontje is, Julie," sneerde ze met een zelfvoldane glimlach. "Hij heeft mij ook aangeraakt, weet je."

Julie's ogen schoten vuur terwijl ze Mirthe met onverholen minachting aankeek. Haar hart bonsde wild in haar borst, terwijl ze zich probeerde te verzetten tegen de woede die in haar opwelde.

"Jij hebt geen enkel recht om te oordelen," beet Julie haar toe, haar stem trillend van ingehouden emoties.

Mirthe leunde nonchalant tegen een muur, haar blik spottend. "Ach, wat schattig dat je nog zo naïef bent, Julie. Maar maak je geen zorgen, ik ga je een goede raad geven. Laat Bill met rust. Hij heeft zijn keuze gemaakt, en jij hebt hier geen plaats meer."

Julie's vuisten ballen zich onwillekeurig samen. "Je hebt geen idee waar je over praat," mompelde ze, haar stem nauwelijks boven een fluistering.

"Misschien niet," gaf Mirthe toe, terwijl ze dichterbij stapte, haar ogen vlammend. "Maar wat ik wel weet, is dat je hier beter kunt vertrekken. Als je ook maar een greintje fatsoen hebt, laat je Bill met rust en verdwijn je uit zijn leven. En als ik jou was, zou ik dat snel doen, voordat je nog meer ellende veroorzaakt."

Julie's adem stokte terwijl Mirthe's woorden als messen in haar hart sneden. De druk van de situatie sloeg op haar in, en ze voelde de tranen in haar ogen prikken. Haar keel voelde dichtgeknepen, maar ze weigerde te bezwijken onder Mirthe's dreigementen.

Mirthe lachte spottend en wendde zich toen tot Bill, die nog steeds verwoede pogingen deed om zich los te rukken van de bewakers die hem vasthielden. "En jij," sprak ze met een ijzige toon, "je hebt geen keuze meer. Je gaat je nu klaarmaken voor ons sprookjeshuwelijk, of je wilt of niet."

Bill's stem was doordrenkt van razernij terwijl hij bleef worstelen. "Ik zal dit nooit toelaten! Dit is mijn leven, mijn keuze!"

Maar zijn protesten waren tevergeefs. De bewakers namen een stevige greep op hem en sleurden hem de kamer uit, zijn uitroepen van verzet werden snel gesmoord.

Julie keek machteloos toe terwijl Bill uit het zicht verdween. Ze voelde een mix van woede, verdriet en wanhoop in zich opborrelen. Haar hart bonkte wild terwijl ze met betraande ogen naar Mirthe staarde, haar stem nauwelijks boven fluisterniveau.

"Dit laat ik niet zomaar gebeuren," fluisterde Julie vastberaden. "Ik zal vechten voor hem, hoe dan ook."

Mirthe haalde minachtend haar schouders op. "Succes ermee," sneerde ze. "Maar onthoud goed, Julie, binnen enkele uren zal ik de vrouw van Bill Kaulitz zijn. En binnen acht maanden baar ik zijn kind. Jij hebt hier niets meer te zoeken."

Met een laatste zelfvoldane blik draaide Mirthe zich om en verliet de hotelkamer, de deur met een klap achter zich dichttrekkend. Julie bleef alleen achter, haar hart in stukken gebroken en haar vastberadenheid om te vechten voor haar liefde alleen maar sterker geworden.