46. Ik wil het niet

De woorden drongen langzaam door tot Bill's bewustzijn, en hij voelde zich overweldigd door een mix van emoties. Terwijl Julie daar stond, met de zee op de achtergrond en tranen op haar wangen, besefte hij dat dit niet het moment was waarop ze had gehoopt.

"Hoe dan?" waren zijn eerste woorden. Ze ademde diep in en sloeg haar ogen neer, haar stem zacht terwijl ze begon te praten. "De avond dat ik dacht dat Michael en ik een kans zouden geven, heb ik besloten om te stoppen met de pil. Maar... toen het bedrog aan het licht kwam, zijn we nooit verder gegaan en ik... ik ben het helemaal vergeten om opnieuw te beginnen met de pil."

Bill fronste zijn wenkbrauwen en keek haar verbaasd aan. "Dus je was gestopt met de pil? Waarom heb je me dat niet verteld, Julie?"

Julie zuchtte en wreef nerveus over haar armen. "Ik... ik weet het niet. Ik dacht dat het niet belangrijk was, omdat er niets gebeurd was tussen Michael en mij. En toen... toen die avond voor het huwelijk met Mirthe, hadden we geen bescherming gebruikt."

Bill's ogen werden groter van verbazing en begrip drong langzaam door. "Dus daarom..."

Julie knikte, tranen glinsterden in haar ogen. "Ja, daarom, Bill. Ik weet dat ik hierin fout ben geweest, en ik had het je moeten vertellen. Maar het was zo'n chaotische tijd en ik was zo in de war. Ik... ik weet dat ik je vertrouwen heb beschaamd."

Zijn stem was zacht en vol begrip terwijl hij haar aankeek. "Julie, ik... ik wil niets liever dan jouw man zijn en de vader van ons kind. Ik wil dit samen aangaan, alles met je delen. Sinds ik ooit heb geloofd dat ik vader zou worden, heb ik altijd geweten dat ik een gezin wilde stichten. Laten we dit rustig bespreken, oké?"

Terwijl Bill sprak, keek hij vol verwachting naar Julie's reactie. Maar zijn hart zonk toen hij de blik in haar ogen zag. Er was een verandering, een terughoudendheid die hij niet had verwacht. Julie trok voorzichtig haar hand terug en zuchtte diep.

"Bill, ik moet eerlijk tegen je zijn," zei ze, haar stem zachter dan normaal. "Ik wil dit kindje niet houden."

Bill voelde een schok door zijn lichaam gaan, en zijn gezicht betrok. "Wat bedoel je? Julie, waarom zou je dat denken?"

Julie wendde haar blik af en beet zenuwachtig op haar lip. "Ik heb al een afspraak gemaakt met een abortuskliniek. Normaal gesproken zou ik daarheen zijn gegaan tijdens onze vakantieweek, maar ik heb het een week verschoven."

Verontwaardiging, verwarring en teleurstelling vochten om de bovenhand in Bill's emoties. Hij voelde zich overweldigd door de plotselinge wending van hun gesprek. "Maar Julie, waarom heb je dit besluit genomen zonder me te raadplegen? We zijn samen in dit, we moeten samen deze beslissing nemen."

Julie keek hem met een mengeling van verdriet en frustratie aan. "Bill, ik voel dat jij enthousiast bent, maar denk alsjeblieft even na. We wonen niet eens samen. Jij bent voortdurend op tour met Tokio Hotel, en ik heb mijn boekenwinkel om voor te zorgen. Het is gewoonweg geen haalbare situatie voor ons."

Bill voelde zich overweldigd door emoties. Hij wilde zijn gevoelens van geluk en verlangen delen, maar in plaats daarvan bevond hij zich in een onverwachte discussie over de toekomst van hun kind. Hij wist niet wat hij moest zeggen, en een ongemakkelijke stilte hing tussen hen in.

De prachtige dag die begon vol hoop en liefde, had een abrupte wending genomen die Bill volledig overrompelde. Zijn ogen schoten vuur terwijl hij Julie aankeek, zijn stem trilde van ingehouden woede.

"Julie, hoe kun je dit voor me verzwegen hebben? Een afspraak in de abortuskliniek zonder me iets te laten weten? Dit gaat over ons, over ons kind. Hoe kon je dat zo snel beslissen zonder ook maar iets met mij te bespreken?"

Julie sloeg haar ogen neer, en haar schouders schokten lichtjes terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen. "Bill, ik... ik wilde je niet overvallen met deze situatie. Het was allemaal zo overweldigend en ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen."

Bill balde zijn vuisten en onderdrukte de drang om te schreeuwen. Hij keek haar aan met een intensiteit die hij nog nooit had gevoeld. "Julie, dit is niet iets dat je in je eentje kunt beslissen. Dit is ons kind, onze toekomst. Hoe kon je denken dat je dit alleen kon regelen?"

Julie zuchtte en keek op, haar ogen rood van het huilen. "Bill, ik wilde gewoon niet dat je in de war zou raken. Onze levens zijn al zo ingewikkeld, en ik... ik dacht dat dit het beste was."

Bill's frustratie nam toe. "Het beste? Julie, we zijn een team. We zouden dit samen moeten beslissen, als partners."

Julie stond op en veegde een traan weg. Haar stem trilde terwijl ze zei: "Ik kan hier nu niet over praten, Bill. Ik heb even tijd nodig."

Zonder verder iets te zeggen, draaide Julie zich om en begon weg te lopen, haar voetstappen vervagend in de verte terwijl ze de taxi naar het hotel riep.

Bill bleef achter, zijn ademhaling zwaar en zijn emoties in een tumult. Hij staarde naar de horizon, zijn gedachten in een warboel. Het was alsof de wereld om hem heen tot stilstand was gekomen, terwijl zijn geest in overdrive ging.

Langzaam stond hij op, een mix van woede, pijn en onzekerheid in zijn ogen. Hij besloot om naar het hotel terug te wandelen, zijn gedachten de vrije loop latend. Aangekomen bij hun hotelkamer, bleef hij even op het terras zitten. Hij wilde Julie wat tijd alleen geven om na te denken, maar zijn hart bonkte ongeduldig.

Hij dacht na over wat er was gebeurd, over hoe zijn toekomst plotseling op zijn kop was gezet. Hij was echt boos op Julie, maar hij besefte ook dat hij de situatie vanuit haar perspectief moest bekijken. Was het aan hem om te beslissen of ze het kindje hielden? Moest hij haar overtuigen, of respecteren dat dit haar keuze was?