64. Bye Babybubbel

Zes maanden waren voorbijgevlogen sinds de geboorte van Luca. De kleine jongen was uitgegroeid tot een vrolijke en nieuwsgierige baby. Zijn lach vulde het huis met vreugde en Bill en Julie genoten met volle teugen van hun rol als ouders. Maar nu was het tijd om langzaamaan terug te keren naar hun oude levens.

De ochtendzon brak door de gordijnen en wierp een zachte gloed over de kamer. Julie stond aan de rand van het wiegje te kijken naar haar slapende zoontje. Luca lag daar zo vredig, omringd door knuffels en zachte dekens. Een mengeling van liefde en bezorgdheid vulde haar hart terwijl ze zich realiseerde dat dit een grote dag zou worden.

Bill kwam de kamer binnen, nog een beetje slaperig maar met een glimlach die zijn ogen deed oplichten. Hij kwam naast Julie staan en legde zijn arm om haar heen. Samen keken ze naar Luca, die langzaam wakker begon te worden en zijn armpjes uitrekte.

"Goedemorgen, kleine man," fluisterde Julie terwijl ze een kusje op Luca's voorhoofd drukte. "Vandaag is een speciale dag voor jou."

Bill knikte en glimlachte naar zijn zoontje. "Het is tijd voor jou om nieuwe vriendjes te maken, Luca. We gaan je naar de opvang brengen."

Julie slikte even en beet op haar lip. Ze wist dat dit een belangrijke stap was, maar het voelde ook een beetje eng. "Ik hoop dat hij het leuk gaat vinden daar," zei ze zachtjes.

Bill gaf haar een geruststellende knijpje in haar hand. "Hij zal het geweldig doen, schat. En we kunnen hem altijd ophalen als het niet goed gaat."

Na een rustig ontbijt en het inpakken van Luca's spulletjes, was het tijd om te vertrekken. Ze plaatsten Luca voorzichtig in zijn autostoeltje en Bill klikte de riempjes vast. Julie ging op de achterbank zitten zodat ze oogcontact kon houden met hun zoontje tijdens de rit.

Bill parkeerde de auto en samen liepen ze naar binnen, Luca in zijn armpjes geklemd. De opvang was kleurrijk en levendig, gevuld met lachende kinderen en zorgzame begeleiders.

Een vriendelijke vrouw begroette hen en stelde zich voor als Sarah, de leidster van de opvanggroep. Ze gaf Luca een stralende glimlach en Julie voelde zich al een beetje geruster.

"We gaan heel goed voor hem zorgen," verzekerde Sarah hen. "En als jullie willen, kunnen jullie altijd even bellen om te checken hoe het gaat."

Bill en Julie knikten dankbaar en gaven Luca nog een knuffel voordat ze afscheid namen. Julie voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze zich omdraaide en de opvang verliet.

Eenmaal buiten leunde Julie tegen Bill aan, en hij sloeg een arm om haar heen. "Het komt wel goed, schat," fluisterde hij. "Hij is in goede handen."

Julie knikte en glimlachte door haar tranen heen. "Ik weet het," zei ze. "Het is gewoon even wennen."

Samen liepen ze terug naar de auto, hand in hand, en keken nog een keer door het raam naar Luca, die al druk bezig was met nieuwe vriendjes maken.

"We zijn een goed team, Julie," zei Bill zachtjes. "En we gaan dit samen doen."

Julie keek naar hem op, haar ogen vol liefde en dankbaarheid. "Ik weet het, Bill. En we hebben elkaar, en Luca heeft ons. Dat is het belangrijkste."

Met een laatste blik op de opvang reden ze weg, klaar om opnieuw te gaan werken.

Tokio Hotel begon met het opnemen van hun nieuwe album. De studio werd opnieuw het epicentrum van creativiteit en muziek. Bill bracht lange uren door met zijn bandleden, en elke keer als hij thuiskwam, straalde hij van inspiratie. Het was duidelijk dat de muziek weer stroomde en dat hun nieuwe project iets bijzonders zou worden.

Julie keerde ook terug naar haar winkel, maar de ervaring was niet zoals ze had verwacht. Terwijl ze de drempel van haar levenswerk overstapte, voelde ze een vreemde onrust. De winkel leek anders, veranderd op een manier die haar niet helemaal geruststelde. Het voelde niet meer als haar vertrouwde plek, en dat verwarde haar.

De dagen gingen voorbij en het gevoel van onbehagen hield aan. Julie keek zelfs op tegen de momenten dat ze naar haar eigen winkel moest gaan. Ze worstelde met de veranderingen die waren doorgevoerd in haar afwezigheid en voelde zich ontheemd in de plek die ooit haar passie en toewijding had weerspiegeld.

Maar er waren lichtpuntjes. De momenten waarop ze Luca van de opvang haalde, waren hoogtepunten van haar dag. Het gelach en de giechels van hun zoontje brachten een warmte die haar opfleurde. Het was een herinnering aan de liefde en vreugde die ze in haar leven had.

Toch merkte Julie dat ze eenzaam begon te voelen. Bill, druk bezig met de opnames, kon niet altijd thuis zijn en zijn aanwezigheid werd gemist. De lange dagen zonder hem brachten een gevoel van afstand tussen hen beiden. Hoewel ze begreep dat hij zijn passie volgde, voelde ze zich soms verloren in de stroom van dagen.

Elke avond dat Bill thuis was, bracht echter een glimlach op haar gezicht. Zijn ogen sprankelden van opwinding over de muziek die ze creëerden. Hij was gedreven en gepassioneerd, en Julie was trots op hem. Maar tegelijkertijd voelde ze de kloof tussen hun werelden groter worden.

De avonden werden langer en de eenzaamheid leek intenser te worden. Julie vond troost in de momenten met Luca en probeerde haar gevoelens te begrijpen. Ze wist dat verandering inherent was aan het leven, maar ze moest manieren vinden om zich opnieuw te verbinden met haar passies en haar rol als zakenvrouw.