66. Eenzaam

De dagen na de verkoop van haar winkel waren gevuld met een mengeling van vreugde en melancholie voor Julie. Het voelde goed om thuis te zijn en haar tijd te kunnen besteden aan Luca. Het feit dat de verkoop zo soepel was verlopen en ze een mooi bedrag had verdiend, gaf haar een gevoel van voldoening en opluchting. Ze was ervan overtuigd dat ze de juiste keuze had gemaakt om bij haar zoon te kunnen zijn.

In de eerste dagen als huismoeder leek alles perfect te verlopen. Ze genoot van de quality time met Luca, van de mogelijkheid om voor hem te zorgen en getuige te zijn van elk klein mijlpaal in zijn groei. Maar ondanks de glimlachen en gelukkige momenten, begon het beklemmende gevoel dat haar eerder had achtervolgd, langzaam terug te keren.

Tokio Hotel had ondertussen grootse plannen gesmeed, een wereldtournee die hen maandenlang van huis zou houden. Bill had voorgesteld dat Julie en Luca met hen meereisden, een idee dat door zijn liefde voor zijn gezin was ingegeven. Maar Julie voelde een innerlijke weerstand. Reizen met een baby leek haar ontmoedigend en overweldigend. Ze wilde niet dat Luca last zou hebben van de drukte en hectiek van de tour.

Na vele gesprekken en overwegingen, hadden ze besloten dat Julie en Luca thuis zouden blijven terwijl Bill met de band op tour ging. Het was een beslissing die met begrip was genomen, maar ondanks haar overtuiging voelde Julie een knagend gevoel van eenzaamheid opkomen.

De dagen begonnen te vervagen in een eentonige routine. Nelly's bezoeken en de dagelijkse telefoontjes van Bill brachten weliswaar wat afleiding, maar het was niet genoeg om de leegte te vullen. Julie voelde zich steeds meer afgesneden van de wereld buiten hun huis. Ze zorgde voor Luca als een robot, volgens een strakke planning die geen ruimte liet voor spontaniteit of vreugde.

De eenzaamheid nestelde zich diep in haar hart. Ze miste Bill met elke vezel van haar wezen. Zijn aanwezigheid, zijn liefde, zijn steun. Ze miste de momenten waarop ze samen konden lachen, praten en hun gedachten delen. Ze miste het gevoel van compleetheid dat ze altijd had wanneer ze bij hem was.

In de stille uren van de nacht, terwijl ze naar het slapende gezichtje van Luca staarde, overviel haar een gevoel van verlangen dat bijna pijn deed. Ze verlangde naar Bill, naar de warmte van zijn omhelzing, naar de troostende woorden die alleen hij kon bieden.

Maar temidden van de eenzaamheid en het verlangen, was er ook een sprankje hoop. Julie wist dat hun liefde sterk was, dat ze samen door deze uitdaging heen konden komen. Ze wist dat de band die ze deelden, zelfs op afstand, onbreekbaar was. En terwijl ze naar de toekomst staarde, omhelsde ze dat sprankje hoop en hield het dicht tegen haar hart. Want hoe donker de nacht ook kon zijn, er was altijd een nieuw ochtendgloren om naar uit te kijken.

Een week voor de verwachte terugkeer van Bill kreeg Julie een telefoontje van Tom. Haar hart sloeg een slag over toen ze zijn naam op het scherm zag verschijnen. Haar vingers trilden lichtjes terwijl ze het gesprek aannam.

"Hey Julie, ik wilde je even op de hoogte brengen van iets." Tom's stem klonk serieus aan de andere kant van de lijn.

"Tom, wat is er aan de hand?" Julie voelde een brok in haar keel terwijl ze wachtte op zijn woorden.

"Bill is van het podium gevallen tijdens een optreden," begon Tom langzaam. "Hij heeft zijn voet gebroken en ligt nu in de kliniek."

Julie's hart leek even stil te staan bij het nieuws. Bezorgdheid en angst schoten door haar lichaam als een bliksemschicht. "Is hij okay? Hoe erg is het?"

Tom probeerde haar gerust te stellen. "Hij maakt het redelijk goed, Julie. Het is niet levensbedreigend, maar hij moet wel minstens zes weken rusten om te herstellen. Zijn telefoon is ook kapot gegaan tijdens de val, dus hij zal een nieuwe nodig hebben."

Een zucht van opluchting vermengde zich met de blijvende zorg in Julie's gedachten. "Dank je dat je me hebt laten weten, Tom. Ik ben blij dat het niet ernstiger is."

"Geen probleem, we zorgen goed voor hem," verzekerde Tom haar. "En we gaan ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk een nieuwe telefoon krijgt zodat jullie contact kunnen houden."

Julie voelde een knoop in haar maag. De gedachte dat Bill gewond was en in het ziekenhuis lag zonder haar aan zijn zijde maakte haar verdrietig en hulpeloos. "Ik wil dat ik bij hem kon zijn, Tom."

"Ik begrijp het, Julie. Het is lastig, vooral als je zo ver weg bent," antwoordde Tom begripvol. "We gaan ons best doen om ervoor te zorgen dat hij goed verzorgd wordt. En voor je het weet, zal hij weer thuis zijn en kunnen jullie samen zijn."

De dagen die volgden werden overschaduwd door zorgen en verlangen. Julie's eenzaamheid werd nog dieper toen ze zich realiseerde dat de thuiskomst van Bill vertraagd zou worden door zijn blessure. Het vooruitzicht van nog langer zonder hem te zijn, voelde als een loodzware last op haar schouders.

Ze verlangde naar zijn aanwezigheid, naar zijn glimlach, naar zijn geruststellende woorden. Maar te midden van de donkere wolken van eenzaamheid, hield ze vast aan het besef dat dit slechts een tijdelijke hindernis was. Hun liefde was sterk genoeg om zelfs de grootste afstanden en uitdagingen te overwinnen.