69. Negatief

De spanning en de teleurstelling waren tastbaar in de lucht terwijl Julie naar de zwangerschapstest staarde. Ze had zo gehoopt op een positief resultaat, maar de enkele streep op het scherm vertelde haar een ander verhaal. Opnieuw negatief.

Ze voelde de brok in haar keel toenemen terwijl tranen in haar ogen opwelden. Ze beet op haar lip om haar emoties onder controle te houden, maar het was een onmogelijke taak. Ze liet de test op de wastafel vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht terwijl ze zachtjes begon te snikken.

Op dat moment hoorde ze zachte voetstappen naderen en Bill verscheen in de deuropening van de badkamer. Zijn gezicht vertrok van medeleven toen hij zijn vrouw zag zitten, gebroken en verdrietig.

"Julie, schat..." fluisterde Bill, zijn stem vol zorg terwijl hij naar haar toeliep.

Julie haalde haar handen van haar gezicht en keek naar hem op, haar ogen rood van het huilen. "Het is weer negatief, Bill. Ik begrijp niet waarom het niet lukt."

Bill ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Hij trok haar dicht tegen zich aan en gaf haar een troostende kus op haar voorhoofd. "Ik weet dat het moeilijk is, liefste. Maar we mogen de moed niet opgeven. Het kan tijd kosten, maar we zijn samen in deze reis."

Julie haalde diep adem en probeerde haar tranen te bedwingen. "Het is gewoon zo frustrerend. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam me in de steek laat."

Bill wreef zachtjes over haar rug en gaf haar de ruimte om haar gevoelens te uiten. "Ik begrijp je pijn, Julie. En ik ben hier om je te steunen, wat er ook gebeurt."

Julie leunde tegen hem aan en liet haar emoties de vrije loop. Het was een mix van teleurstelling, angst en onzekerheid. Ze wilde zo graag een broertje of zusje voor Luca, maar het leek alsof het universum andere plannen had.

Bill hield haar stevig vast, liet haar huilen en fluisterde zachte woorden van troost. Hij voelde zich machteloos om haar verdriet weg te nemen, maar hij wist dat zijn aanwezigheid en liefde belangrijk waren in deze moeilijke momenten.

Langzaam kalmeerden Julie's tranen en ze keek Bill aan met een glimlach die zwak maar oprecht was. "Dank je, Bill. Ik ben blij dat jij er voor me bent."

Hij glimlachte terug en drukte een kus op haar voorhoofd. "Ik zal er altijd voor je zijn, Julie. Samen zullen we deze reis doorstaan, hoe lang het ook mag duren."

Ze omhelsden elkaar stevig, en Julie voelde zich begrepen ondanks de tegenslag.

Een paar maanden waren weer voorbijgegaan sinds ze serieus begonnen waren met proberen zwanger te worden. Het voelde als een eeuwigheid van hoop en teleurstelling, maand na maand. Ze had alle mogelijke methoden en tips geprobeerd, maar het gewenste nieuws bleef uit.

De zomerzon wierp haar warme stralen door het raam terwijl Julie met gefronste wenkbrauwen naar Bill keek, haar ogen vol frustratie. De kamer voelde gespannen aan, gevuld met onuitgesproken woorden.

"Bill, dit is echt belachelijk," snauwde Julie terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.

Bill zuchtte diep en wierp een geërgerde blik opzij. "Julie, je weet dat dit al maanden geleden gepland is. Ik kan dit niet zomaar afzeggen."

Julie rolde met haar ogen en liep geagiteerd door de kamer. "Oh, natuurlijk niet. Het is gewoon tijdens mijn vruchtbare periode, maar wie maakt dat nou uit?"

Bill stond op van de stoel waarop hij zat en zijn stem klonk nu ook geïrriteerd. "Het is niet alsof ik hier blij mee ben, Julie! Maar we kunnen niet ons hele leven om onze vruchtbare periode plannen."

Julie draaide zich naar hem toe, haar ogen schoten vuur. "Het gaat niet om een vruchtbare periode, Bill. Het gaat erom dat je altijd weg bent wanneer het erop aankomt!"

Hij balde zijn vuisten en stapte op haar af. "Dus dat is het, hè? Je denkt dat ik er niet voor je ben?"

Julie stond nu pal voor hem, hun gezichten slechts centimeters van elkaar verwijderd. "Je bent er fysiek, Bill. Maar emotioneel? Je bent altijd bezig met je muziek en je carrière. Je denkt dat je er bent, maar je bent er niet."

Bill's ogen schoten vol ongeloof. "Dus dit gaat over meer dan alleen de tournee?"

Julie knikte heftig, haar ogen glinsterden van woede en verdriet. "Ja, dit gaat over ons, Bill. Over hoe we een kind proberen te krijgen terwijl jij altijd weg bent. Ik kan dit niet meer aan."

Hij schudde zijn hoofd en liep een paar stappen van haar weg, zijn handen door zijn haar halend. "Julie, al waar jij nog over kunt babbelen is zwanger worden, iets anders interesseert jou niet"

Julie sloeg haar armen om zichzelf heen, haar stem trillend van emotie. "Natuurlijk ben ik er altijd mee bezig, Bill. Ik wil een gezin met jou, maar ik kan niet zwanger worden terwijl jij op tournee bent."

Bill zuchtte diep en keek haar toen recht aan, zijn ogen vol spijt. "Julie, hoor jezelf nu eens bezig. Het is precies of ik je kwijt ben? En ik wil dit ook niet op deze manier. Laten we erover praten als ik terugkom."

Julie schudde haar hoofd, haar ogen glazig van de opwellende tranen. "Nee, Bill. Praat nu met me. We moeten dit uitpraten voordat je vertrekt."

Bill wreef vermoeid over zijn gezicht en zuchtte opnieuw. "Binnen 5 minuten komen ze mij ophalen Julie, een beetje afstand zal ons goed doen."