71. But all I feel is strange

Het huis was gevuld met een vredige stilte terwijl Julie herstelde van de operatie. De afgelopen dagen waren gevuld geweest met zorgen en angst, maar nu voelde Julie zich eindelijk wat beter. Ze zat comfortabel op de bank, omringd door zachte kussens, terwijl ze een boek las. Bill zat naast haar, zijn hand rustend op haar knie, terwijl hij af en toe glimlachte terwijl hij naar haar keek.

"Hoe voel je je vandaag, liefste?" vroeg Bill met een bezorgde blik in zijn ogen.

Julie glimlachte zwakjes en knikte. "Beter, Bill. Ik denk dat het herstel echt goed gaat."

Hij liet zijn vingers zachtjes over haar knie glijden en gaf haar een geruststellende knipoog. "Ik ben blij om dat te horen. Je bent echt ongelooflijk sterk, weet je dat?"

Julie bloosde lichtjes bij zijn compliment en keek weg. "Dank je, Bill. Maar ik had dit niet kunnen doorstaan zonder jouw steun."

Hij boog voorover en drukte een tedere kus op haar voorhoofd. "We zijn een team, Julie. We staan altijd voor elkaar klaar, wat er ook gebeurt."

Terwijl ze samen op de bank zaten, omringd door de warmte van hun liefde, voelde Julie zich dankbaar voor de man die naast haar zat. Ondanks de tegenslagen en uitdagingen die ze hadden moeten doorstaan, voelde ze zich gelukkig en geliefd.

"Bill," begon Julie aarzelend, haar ogen vervuld van emotie. "Ik kan het niet helpen om me verdrietig te voelen over het feit dat we geen tweede kindje kunnen krijgen."

Bill sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen en trok haar dichter tegen zich aan. "Ik begrijp dat, Julie. Het is oké om je zo te voelen. Maar we hebben al een geweldige zoon, en we zullen hem de wereld geven die hij verdient."

Ze keek op naar hem, haar ogen glinsterend van tranen. "Ik weet het, Bill. En ik ben zo dankbaar voor alles wat we hebben. Het is gewoon... moeilijk om afscheid te nemen van die droom."

Hij veegde zachtjes een traan weg van haar wang en glimlachte liefdevol. "We hebben elkaar, Julie. En we hebben een heel leven voor ons om samen van te genieten. Laten we ons richten op het hier en nu, en alles wat we samen kunnen bereiken."

Enkele dagen later staarde Julie uit het raam, haar gedachten verloren in een wirwar van emoties. Ze voelde zich zo leeg vanbinnen, een holte die ze maar niet leek te kunnen vullen. Het was alsof een deel van haarzelf ontbrak, een deel dat ze zo graag had willen koesteren en laten groeien. Ze beet op haar lip en sloeg haar armen om zichzelf heen, als een zwakke poging om haar eigen verdriet te omarmen.

Bill liep de kamer binnen en zag meteen de zwaarte die over Julie hing. Hij kende haar door en door, wist wanneer er iets aan de hand was, zelfs als ze het probeerde te verbergen. Hij ging voor haar staan en tilde zachtjes haar kin op, zodat hun ogen elkaar ontmoetten.

"Hey daar," zei hij met een zachte glimlach, hoewel zijn ogen vol zorg waren. "Alles oké?"

Julie haalde diep adem en knikte langzaam, haar lip trilde even voordat ze sprak. "Ja, ik ben oké. Gewoon... een beetje in gedachten verzonken, denk ik."

Bill fronste lichtjes, zich bewust van de zwaarte in haar stem. "Julie, je hoeft dit niet voor me te verbergen. Ik ken je, weet je nog? Je hoeft je verdriet niet alleen te dragen."

Een enkele traan ontsnapte uit Julie's ooghoek en rolde over haar wang. Ze voelde zich zo kwetsbaar op dit moment, maar ze wist dat ze haar gevoelens met Bill kon delen. Ze beet op haar lip en sloeg haar ogen neer voordat ze sprak.

"Ik had gehoopt dat ik me beter zou voelen, Bill," fluisterde ze. "Ik had gehoopt dat deze zwangerschap... ons weer compleet zou maken. Maar ik voel me nog steeds zo eenzaam vanbinnen."

Bill veegde zachtjes haar traan weg en tilde haar kin op zodat ze hem weer aankeek. "Luister, Julie, ik begrijp hoe je je voelt. En ik wou dat ik het allemaal kon wegnemen. Maar weet je, we zijn samen. En wat er ook gebeurt, we gaan er samen doorheen."

Ze haalde trillend adem en sloeg haar armen om hem heen, haar hoofd rustend op zijn borstkas. "Dank je, Bill. Ik ben zo dankbaar dat ik jou heb."

Hij hield haar stevig vast en drukte een kus op haar haar. "Ik ben ook dankbaar voor jou, Julie. En weet je, samen kunnen we onze weg door deze gevoelens vinden. Je bent niet alleen."