16. Tourbus life

We stonden allemaal bij de tourbussen, en Gustav wees naar een andere bus terwijl hij opmerkte: "Elise, misschien is het het beste als je met je eigen crew meereist." Zijn bezorgdheid was begrijpelijk, gezien de situatie van vanmorgen.
Bill liet echter meteen van zich horen en pakte mijn hand. "Nee, Elise gaat gewoon met ons mee," verkondigde hij vastberaden. Ik knikte dankbaar en voelde me opgelucht dat hij voor me opkwam.
We gingen met z'n vijven in de tourbus zitten, en Bill haalde een doos vol spelletjes tevoorschijn. Tom liet een lichte teleurstelling horen, "Nee, ik wilde zo graag Call of Duty spelen."
Bill lachte en antwoordde, "Ik mag kiezen." Georg bromde iets soortgelijks, en Gustav kwam meteen voor Bill op door te zeggen: "Bill mag inderdaad kiezen."
Bill glimlachte terwijl hij het spel opstartte, en het leek erop dat we onze tijd in de bus zouden doorbrengen met spelletjes en proberen de ongemakkelijke sfeer van vanmorgen te vergeten.

Terwijl we door het hobbelige landschap reden, besloten we om een spelletje Jungle Speed te spelen. Bill, Tom, Gustav, Georg en ik zaten in een kring rond een wiebelige tafel in de tourbus, en het spelbord lag uitgespreid voor ons. De houten totem stond fier in het midden, klaar voor actie.
Bill nam de leiding en draaide de eerste kaart om, en we keken allemaal met serieuze gezichten naar de kaarten, alsof ons leven ervan afhing. Tom keek van zijn kaarten naar de totem en mompelde, "Als ik die totem niet als eerste grijp, zal ik de grootste verliezer ooit zijn."
Gustav leek gefascineerd door zijn eigen neus en staarde ernaar alsof het de sleutel tot het universum bevatte. Georg trommelde met zijn vingers op tafel, als een virtuoze tafeltennisspeler die zich voorbereidde op de match van zijn leven. Ik zat op het puntje van mijn stoel, klaar om als een wervelwind te reageren.
Plotseling verscheen er een kaart die perfect overeenkwam met een andere. Het was alsof de sterren gunstig stonden en ons een knipoog gaven. In een oogwenk stortten we ons allemaal op de totem.
Bill was een fractie van een seconde sneller dan de rest en greep triomfantelijk de totem. "Ik ben de Jungle Speed-koning!" riep hij uit. "Dat betekent dat ik de snacks mag kiezen bij de volgende tussenstop!"
Na onze heftige Jungle Speed-wedstrijd lieten we het spel voor wat het was en begonnen we gewoon te kletsen. De sfeer in de bus was ontspannen en luchtig, en het voelde goed om gewoon te kunnen genieten van elkaars gezelschap zonder de druk van optredens en fanverplichtingen.
Tom begon een hilarisch verhaal over een mislukt optreden van jaren geleden, waarbij hij bijna van het podium viel, en we lachten tot de tranen in onze ogen stonden. Georg deelde zijn eigen podiumblunders, en zelfs Gustav, die meestal de rustigste van het stel was, had een paar grappige verhalen te vertellen.

Na de stop in het tankstation besloten we om met z'n allen een film te kijken in de tourbus. We installeerden ons in de comfortabele zitplaatsen en Bill nam de leiding bij het instellen van het scherm en geluidssysteem. Het was een gezellige bedoening, met Georg en Gustav die wat snacks hadden opgehaald en Tom die grappen maakte over de filmkeuze.
Bill en ik zaten naast elkaar op de bank en deelde een deken om ons warm te houden. De lichten in de bus werden gedimd en het scherm lichtte op met de start van de film. Het was een komedie, en al snel vulde het geluid van het lachen de bus. We reageerden allemaal op de grappige momenten in de film en deelden onderling commentaar en inside jokes.
Tijdens de film merkte ik dat Bill af en toe naar me glimlachte, en ik kon het niet helpen om terug te glimlachen. Het voelde goed om zo ontspannen en gelukkig te zijn in het gezelschap van deze jongens, zelfs als het maar voor even was.
Terwijl de film vorderde, barstten we regelmatig in lachen uit. De humor was precies wat we nodig hadden na een lange dag en de intense Jungle Speed-wedstrijd. Tijdens de grappige momenten sloegen we elkaar op de schouders, gaven elkaar knipogen en lachten tot onze buiken ervan pijn deden.
De film bracht ons allemaal dichter bij elkaar, en het was een geweldige manier om de tijd te doden terwijl we onderweg waren naar onze volgende bestemming. Na de film bespraken we de grappigste scènes en herinnerden we ons momenten uit onze eigen levens die vergelijkbaar waren met wat we hadden gezien.

In de vroege avond merkte ik dat Bill vermoeid begon te raken. Hij had duidelijk een slechte nacht gehad en de vermoeidheid begon zijn tol te eisen. We hadden de hele dag plezier gehad, maar nu wilde hij gewoon rusten.
We namen afscheid van Tom, Gustav, en Georg, die nog wat langer in de gemeenschappelijke ruimte wilden blijven om te kletsen en ontspannen. Bill en ik vertrokken naar zijn kamer in de tourbus, die eigenlijk niet meer was dan een knusse slaaphoek met een klein bed.
Ik klom op het bed, want er was niet veel ruimte, en Bill kwam meteen naast me zitten. In het gedimde licht van de bus staarden we naar het plafond terwijl de geluiden van de weg ons omringden. Het zachte geluid van de rijdende bus en af en toe een flitsende lantaarnpaal creëerden een kalmerende sfeer.
"Bill," fluisterde ik zachtjes, "ik begrijp dat dit allemaal verwarrend is voor je. Als je wilt praten, ben ik hier." Ik wilde er voor hem zijn, net zoals hij er voor mij was geweest toen ik me verloren voelde in deze vreemde wereld.
Bill glimlachte dankbaar en legde zijn hoofd op mijn schouder. "Dank je, Elise," mompelde hij. "Ik waardeer het echt."
Terwijl Bill en ik daar lagen, vlak voordat hij in slaap viel, hoorde ik plotseling de lachende stem van Tom in de gang van de tourbus. Hij kwam naar binnen met zijn kenmerkende ondeugende grijns "Ik kom je nog terugpakken zoals ik beloofd had toen we Jungle Speed speelde" en begon met Bill te stoeien alsof ze weer kleine jongens waren.
Ik zat er gewoon naar te kijken, glimlachend om de band tussen de broers.
"Jullie twee zijn echt ongelooflijk," zei ik met een glimlach terwijl ik toekeek hoe ze elkaar plaagden. Tom stopte even met stoeien en keek me aan met een knipoog. "Dat zijn we zeker, Elise."
Ondanks alle verwarring en onzekerheid die de laatste dagen hadden gebracht, was het duidelijk dat de band tussen Bill en Tom sterker was dan ooit.
Uiteindelijk, na wat speels getrek en geduw, eindigden ze allebei buiten adem op het bed, naast elkaar. Hun gezichten waren rood van het lachen en het stoeien.
Tom sloeg zijn arm om Bill heen en gaf hem een knuffel. "Alles komt goed, broertje," zei hij op een geruststellende toon. "We hebben elkaar, en dat is het belangrijkste."
Bill glimlachte naar Tom en knikte. "Ja, dat is waar."