103. Tom overtuigen

POV Elise

Ik wist even niet wat mij overkwam. Het meisje dat ik ooit op het internet had zien kussen met Bill was razend kwaad. Tom zag eruit alsof hij mij wilde vermoorden. En ik had juist gehoord dat Bill had geslapen met de andere Elise. Op die paar minuten dat ik terug met Bill herenigd was, had ik veel te verwerken.
Bill stond als een schild tussen mij en Tom in en zei, "Ik denk dat we Tom de waarheid moeten vertellen." Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik achter Bill stond, de angst duidelijk af te lezen op mijn gezicht. Ik voelde me kwetsbaar en blootgesteld aan de woede van Tom, die ik niet echt goed leek te begrijpen
Ik had geen idee hoe Tom zou reageren op het verhaal dat we te vertellen hadden.
Tom staarde ons woedend aan, zijn ogen schoten vuur terwijl hij zijn blik afwisselend op mij en Bill richtte. Zijn handen balden zich tot vuisten, klaar om zijn woede de vrije loop te laten. Ik voelde de spanning in de lucht hangen terwijl we als bevroren buiten stonden, de seconden langzaam wegtikkend.
Simone en Gordon zag ik met hun monden open verbaasd naar dit tafereel kijken. Ik kon ze niets kwalijk nemen, want ik snapte ook niet goed wat hier allemaal aan de hand was. Bill was ondertussen Tom aan het proberen te kalmeren en aan het overtuigen om rustig een gesprek te hebben en dat we alles zouden uitleggen. "Oke, jullie krijgen één kans om alles uit te leggen," hoorde ik Tom zeggen. Bill knikte vastberaden en pakte mijn hand vast. Samen liepen we naar binnen.
Ik begroette Simone en Gordon, maar besefte al snel dat dit niet het juiste moment was voor beleefdheden. Met z'n drieën liepen we in stilte naar boven, op weg naar de zolderkamer van Bill. We namen plaats in de zetels, en Tom sprak als eerste: "Ik luister," zei hij, zijn blik gefocust op Bill en mij. De spanning in de kamer was voelbaar en ik voelde me ongemakkelijk onder zijn onderzoekende blik. Bill ademde diep in en begon aan het moeilijke proces van uitleggen en verantwoording afleggen.

Met spanning in de lucht probeerden we Tom te overtuigen van de onwaarschijnlijke waarheid van onze situatie. De zolderkamer waarin we ons bevonden, leek opeens een broeiplaats voor emoties en onbegrip. Bill nam het woord en begon gedetailleerd te vertellen over het reallity shifting, de vreemde verwisseling van Elises en de complexiteit van onze situatie.
Tom luisterde met opgetrokken wenkbrauwen en een sceptische blik. Hij onderbrak ons af en toe met cynische opmerkingen, alsof hij de hele situatie niet serieus kon nemen. De spanning in de kamer was voelbaar, met elk woord dat we spraken, probeerden we een brug te slaan tussen onze realiteiten en Toms ongeloof.
De kamer was gevuld met een gespannen stilte terwijl Tom zijn best deed om alles te verwerken. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van ongeloof naar twijfel en weer terug. "Dus, laat me dit even samenvatten," zei Tom met een frons op zijn gezicht. "Jullie beweren dat er parallelle werelden zijn, en in een van die werelden heeft Elise andere keuzes gemaakt en... wacht, wat bedoel je met reality shifting?"
Bill en ik probeerden geduldig en nauwgezet uit te leggen, elk detail belichtend om de geloofwaardigheid van ons verhaal te vergroten. Tom leek echter moeite te hebben om de bizarre wendingen van ons relaas te accepteren.
"Sorry, jongens," onderbrak Tom uiteindelijk. "Dit klinkt als een of andere sciencefictionfilm. Het is gewoon te belachelijk om waar te zijn. En trouwens, zelfs als dit allemaal waar is, waarom heeft Elise dan niet eerder iets gezegd?" De scepsis in zijn stem was onmiskenbaar, en de uitdaging om ons te geloven was duidelijk aanwezig.
Bill benadrukte nogmaals de ongelooflijke aard van de situatie. "Niemand weet hiervan, Tom, omdat het zo onwerkelijk klinkt," herhaalde hij met een zekere urgentie in zijn stem. Hij keek Tom recht in de ogen, hopend dat de oprechtheid van zijn woorden zou doordringen.
Tom zuchtte diep en leunde achterover in de stoel. Zijn gezichtsuitdrukking onthulde een mengeling van verwarring en frustratie
"Dus je verwacht dat ik dit allemaal geloof?" zei hij, zijn stem doordrongen van scepsis. "Het klinkt als een of andere verzonnen soapplot. Hoe kan ik weten dat dit niet gewoon een of ander excuus is om je daden te rechtvaardigen?"
"Oke, ik zal het proberen te bewijzen," mompelde ik, vastberaden om Tom te overtuigen.
Tom glimlachte zelfverzekerd en stelde zijn vraag. "Ik weet iets wat Bill niet weet, en als jij in 2023 hebt geleefd, zal jij dit normaal wel weten. Geef mij het land waar wij onze Humanoidtour gaan beginnen," daagde hij me uit. Bill keek verbaasd op, en ik voelde zijn ogen op mij gericht, op zoek naar een reactie.
"Tom, hoe weet jij dat nu?" vroeg Bill met ongeloof in zijn stem. Mijn hart bonkte in mijn keel, maar ik hield mijn blik op Tom gericht. Zijn kalmte werkte geruststellend. "Toen jij het naar je zin had op het Galabal, hebben wij een vergadering gehad over de locaties," onthulde Tom rustig. Bill's gezicht vertrok van verbazing en verwarring. "Wat?!" riep hij uit, niet in staat om de informatie te verwerken. "Ik wil ook mijn zeg daarin," reageerde Bill snel.
"Ooh Bill, aub. Je kent daar niets van. Wat zou jij nu bijbrengen in die vergadering?" wierp Tom tegen. Bill leek even aarzelend, maar liet het dan toch los. "22 februari in Luxemburg" kwam ik tussenbeide, "daarna Nederland en gevolgd door België,"
Tom keek me met grote ogen aan, terwijl mijn woorden tot hem doordrongen. De verbazing was af te lezen van zijn gezicht, en voor een moment leek hij sprakeloos. Bill, die naast me stond, keek ook verbaasd op, met een mengeling van ongeloof en nieuwsgierigheid.
"Hoe... hoe weet je dat?" stamelde Tom uiteindelijk, zijn scepticisme begon langzaam plaats te maken voor verwondering. Ik voelde de druk van de situatie en wilde Tom overtuigen van de waarheid van ons verhaal.
"Tom, dit is allemaal zo vreemd, maar ik zweer je dat het waar is. Ik ben niet de Elise die jou en Bill pijn heeft gedaan. Ik ben van een andere realiteit, een andere tijdlijn," legde ik haastig uit, mijn stem gevuld met oprechtheid.
Bill, nog steeds verward, keek heen en weer tussen Tom en mij. Tom leek te peinzen over mijn woorden, en langzaam maar zeker zag ik zijn scepsis plaatsmaken voor acceptatie. "Dit... dit kan niet waar zijn," mompelde hij, bijna tegen zichzelf.
Ik voelde een zware last van mijn schouders vallen toen ik zag dat Tom begon te geloven in het ongelofelijke verhaal dat we hem vertelden. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar een mengeling van begrip en aanvaarding. Bill keek me aan, een blik van opluchting in zijn ogen.