IJsblauwe ogen.

IJsblauwe ogen.

Ze opende haar ogen, en vond waar ze naar zocht. Dat paar ijsblauwe ogen die recht in de hare keken, hard en koud. Intimiderend, zeg je nu misschien, maar dat was het niet. Ergens in die blik lag hoop, de wil om sterk te zijn. Te blijven leven, wat er ook gebeurt. Een gevoel van rust overspoelde haar, de wereld leek zijn kleur weer terug te krijgen. Even was de wirwar van gedachten in haar hoofd opgelost. Ze glimlachte een klein beetje en mompelde een zachte “Dank je.” Het gevoel van waardeloosheid werd iets naar achteren geschoven. Ze probeerde te blijven glimlachen terwijl ze de laatste hand aan haar tekening legde. Iedereen met een beetje verstand wist dat die glimlach driedubbel gefaket was, maar blijkbaar waren al haar klasgenoten erg goedgelovig. Meerdere keren had ze zich afgevraagd of ze het echt niet zagen, het niet wilde zien, of er gewoon niet bij nadachten. Ze begreep het eigenlijk zelf ook niet, het voelde alsof geen woord haar gedachten kon verraden. Ze werd voorzichtig. Misschien wel té voorzichtig, maar zo deed ze zich totaal niet voor. Misschien was het wel daarom, misschien dacht iedereen dat ze was zoals ze deed. Steeds meer gedachten raakten verstrikt in haar hoofd. Er was gewoonweg geen plek meer over om helder na te denken. Met een klein beetje een schrikachtige uitdrukking op haar gezicht vloog haar blik van de ene naar de andere kant van het klaslokaal. Tot zij weer rust vond in het punt waar ze zo vaak rust in gevonden had. Het enige wat haar af en toe streng leek toe te spreken. Ze moest het kunnen, maar erg zeker van haar zaak was ze niet. Zeker niet als hij er niet meer was. Het enige dat haar nog in leven leek te houden. De ijsblauwe ogen. Zwijgend legde ze alles weer weg, waarna ze het lokaal uitliep om vervolgens de trap naar boven te nemen. Nog één uur had ze over, het enige uur waar de meest pijnlijke stilte aller tijden onmogelijk vermeden kon worden. Het was een soort stille verstandhouding, tussen de leerlingen en de lerares. Of ze dat kon verdragen, samen met de chaos in haar hoofd, was meestal maar de vraag. Als ze het niet op kon lossen door de rust terug te zoeken. Door te vinden, waar ze naar zocht, was er altijd nog een andere uitweg. Ze verwachtte half om half dat het niemand iets kon schelen, aan de andere kant zouden ze kunnen schrikken, maar niemand zou haar tegenhouden als ze werkelijk die weg koos. Ze wist niet of ze het durfde, als iedereen erbij was.
-Twee dagen later-
Alle momenten flitsten aan haar voorbij. Momenten waarin iedereen iets op haar aan te merken had, waarin ze altijd waardeloos was. Ze hield haar adem in, ze kreeg geen lucht meer. Ze wilde geen lucht meer krijgen. Ze hield van hem, ergens diep onder in haar hart. Zo vaak had hij haar gered, maar hij kon haar niet weer redden, hij was niet daar op het moment dat ze hem nodig had. Haar ogen sloten en openden zich een paar keren achter elkaar. Ze vonden niet wat ze zochten. Want de ijsblauwe ogen waren er niet, nu niet, en nooit meer zou ze ze zien. Haar ogen werden zwart, zowel vanbinnen als aan de buitenkant. Ze was haar zicht verloren, alles werd zwart, ze werd verlamd door een felle pijn in haar hart. Die de laatste poging deed om door te kloppen, maar het was niet sterk genoeg. Langzaam vervaagde haar hartslag en haar lippen vormden één zin.
“Daniël, ik hou van je.”
Het waren de woorden met haar laatste kracht uitsproken, en ze stierf. Ze was verlost van wat ze haatte, maar zou nooit meer wederzien waar ze van hield. Al wat mij nog restte is dit verhaal aan jullie over te dragen, opdat zij altijd in ons zal blijven voortleven.