Maandag 19 April 2010

Lieve God,

Heeft u ook al zo'n hekel aan mensen met een 'I don't care'-attitude, maar die vanbinnen helemaal kapot gaan en er duidelijk dus wel wat om geven? Ik namelijk wel. Waarom proberen mensen niet gewoon zichzelf te zijn en niet een masker op te zetten om hun ware 'ik' voor de buitenwereld te verbergen? Waarom faken ze, waarom doen ze zich anders voor?
Dat moet ik waarschijnlijk niet zeggen, want ik lieg dat ik barst. Maar ook ik heb een 'I don't care'-attitude, alleen is die van mij echt. Terwijl anderen wakker liggen van de zorgen, lig ik heerlijk te slapen. Het maakt me allemaal niks meer uit. Ik geef er gewoon niks meer om tegenwoordig. Ik doe steeds meer waar ik zin in heb en vergeet de dingen die ik eigenlijk zou moeten doen. Het is dus niet zo heel erg goed, al voel ik me nu wel vrijer. Nog steeds zit ik vastgeketend aan de werkelijkheid, opgesloten in een denkbeeldige kooi van de maatschappij.
De 'gewone' mensen zijn slaven van de mensen die zichzelf beter voelen. Ze zijn er gewoon voor de sier. Om de vuile klusjes op te knappen. Wat heeft hun leven eigenlijk voor zin? Ze mogen niet doen waar ze zin in hebben, ze doen gewoon wat ze opgedragen wordt.
"In your cage, you're a slave."
Het is een gigantische kooi, dat zeker.

Waarom blijf ik eigenlijk liegen? Zelfs nu ik hulp probeer te krijgen, probeer ik overal met smoesjes onderuit te komen. Ik lieg zelfs tegen de persoon die me probeert te helpen. Ik twijfel te veel. Ik twijfel of die persoon mne echt begrijpt, of die persoon echt doorheeft dat het niet zomaar de pubertijd is. Kon die persoon maar voor één moment in mijn hoofd kijken, dan zou die persoon het wel begrijpen, of beter in ieder geval. Het is moeilijk om begrepen te worden. Ik ben niet meer dan een insect, het kauwgompje onder de schoenzool.
Lieve God, help me alstublieft. Ik moet echt stoppen met zo na te denken, zo te liegen, zo kapot te gaan. Ik wil niet meer huilen, ik wil niet meer gek worden van mijn gepieker.
Ik wil gewoon weer een normaal leven leiden.

Al ben ik wel achter één belangrijk ding gekomen: Er zijn inderdaad mensen die echt om me geven. Die me steunen, die me lieve woordjes toefluisteren als ik die nodig heb. Mensen die altijd voor me klaarstaan.
Mensen die weten wie ik echt ben.

Dag,
Anouk.