Donderdag 29 April 2010

Lieve God,

Over dat 'lieve' twijfel ik op dit moment heel erg. Hoe kunt u me dit nou aandoen? Er zijn gewoon een paar dagen, een paar periodes, waarop ik niet ziek kan, mag en wil worden. En toch zorgt u daarvoor. Hoe verwachten mensen dat ik vrolijk van de vakantie kon genieten? Ik ging kapot van de pijn en de anderen bleven maar zeuren en aandringen. Misschien was ik ook wel wat saai, maar ik had er gewoon absoluut geen zin in.
Is het raar dat wanneer ik niets met bepaalde mensen heb, ik ze ook niet wil leren kennen? Ben ik asociaal? Normaal is het niet, dat weet ik zeker. Andere mensen zouden een poging doen tot, er gewoon bij gaan staan en socialisen. Waarom is dat zo moeilijk voor mij? Heb ik soms te veel vooroordelen? Of ben ik juist bang voor wat anderen van mij denken? Dat laatste klopt wel. Ik weet van mezelf toch al dat ik een negatief zelfbeeld heb, dat staat al langer vast. Maar wat valt daaraan te doen? Ik doe mijn best om hulp te krijgen, maar telkens weer klap ik dicht of begin ik te liegen.
Waarom is het zo moeilijk voor mij om eerlijk te zijn?

Heeft u ook wel eens zin om iemand gewoon keihard uit te schelden of te slaan? Om iemand te vertellen hoe je écht over die persoon denkt? Geen leugens meer, geen slappe smoesjes of excuses. Niets anders dan de - harde - naakte waarheid. Wat anderen of die persoon denken, doet er niet meer toe, zolang ze maar stil zijn. Ze moeten gewoon geen onzin meer uitkramen, niet meer bazig zijn, niet meer hinniken, geen flauwe grapjes meer, helemaal niks meer. Gewoon stilte en rust.
Maar zelfs dan is het moeilijk voor mij om eerlijk te zijn. Zelfs dan kan ik niet zeggen wat ik echt denk. Ik kan niets meer dan een beetje chagrijnig iemand afsnauwen. Dat is dan ook meteen alles wat ik doe. Misschien ben ik wel zwak, een watje. Ik heb het lef niet. Ik durf mijn gevoelens niet te uiten, bang voor de reacties van anderen, bang dat ze het niet oké vinden. Ik ben laf qua andere mensen. Ik durf niemand te kwetsen en wil geen ruzie. Grappig, want voor de rest durf ik bijna alles. Ik ben altijd het stoere meisje dat alles kan. Ze kennen me niet, ik ken mezelf niet.

Lieve God, ja nog steeds lieve. Als ik u echt niet zou mogen, dan zou ik dit toch niet allemaal vertellen? Al begin ik daar nu wel over te twijfelen, na wat ik al eerder heb gezegd. Maar ik dwaal af. Heeft u ook wel eens getwijfeld tussen wat goed of fout is? Wat echt of maar een droom is? Het is allemaal zo vaag en onduidelijk. Het laat me weer piekeren.
Stel ik me aan? Wordt u gek van mijn gezuer? Moet ik maar gewoon mijn mond houden en u met rust laten? Misschien is dat wel beter, ja. Maar wilt u nou echt een onzeker tienermeisje met een negatief zelfbeeld aan haar lot overlaten?
Waarschijnlijk wel.
Ik zal wel niet belangrijk genoeg zijn.

Dag,
Anouk.