Vrijdag 30 April 2010

Lieve God,

Heeft u ook al eens gehad dat je denkt dat je iemand echt kan vertrouwen, dat die persoon je nooit zou laten zitten en nooit tegen je zal liegen, maar dat het allemaal maar een droom is? Ik wel, alweer. Ik dacht echt dat ze een goede vriendin was, de beste die ik ooit heb gehad. Het was een leugen, een waanidee. Ze loog tegen me, ze negeerde me, ze roddelde over me, kwam haar beloftes niet na en liet me zitten. Weeral bleef ik alleen achter.
En dan krijg ik veels te laat weer een berichtje van haar, alsof dat alles weer goed maakt. Misschien wel, ik vergeef en vergeet snel. Te snel. Er wordt gewoon misbruik van mijn goedheid gemaakt, maar wat zou ik zonder vriendinnen moeten? Ik vertrouw ze, ik geloof in ze. Ik sta altijd voor ze klaar, altijd. Maar ik betwijfel of ze er ook altijd voor mij zijn. Zo vaak heb ik iemand nodig, maar krijg ik niet de steun die ik nodig heb. Ik mis het, het gevoel van echte vrienden.
Een leugen, alweer. Ik weet niet eens wat echte vriendschap is. Ik ben blijkbaar maar een 'wegwerpvriendin'. Gewoon een persoon die ze nadat ze lang genoeg met me om zijn gegaan en andere vriendinnen hebben gemaakt kunnen dumpen. Ze denken dat ik geen gevoel heb, dat het me allemaal niks doet. Ik mag me dan ook groot houden, het doet toch pijn. Het zal altijd pijn blijven doen.

Dag,
Anouk.