Woensdag 5 Mei 2010

Lieve God,

Vreemd dat ik al die tijd al tegen u heb zitten praten en nog nooit gevraagd heb hoe het met u gaat. Ik ben maar aan het zeuren over hoe vergeten ik me voel, maar denk zelf dus ook niet aan anderen. Ik denk dat ik gewoon iemand nodig had om te luisteren, zelfs al luistert u natuurlijk niet echt. Ik weet niet eens wat ik nu moet vertellen, ik wilde gewoon het gevoel hebben dat er iemand voor me klaar zou staan, net zoals ik voor anderen klaarsta. Ja, dat doe ik nog steeds. Ik mag dan wel in de knoop zitten met mezelf, ik help anderen nog steeds, vandaag nog gedaan zelfs. Dat is waarschijnlijk het bewijs dat ik geen slecht mens ben.
Toch knaagt er nog een gedachte aan me. Ben ik gek? Dat moest eruit. Ik weet het niet, namelijk. Ik volg mijn eigen gedachtengang niet meer, ik snap niet waarom ik bepaalde dingen doe of juist niet. Ik weet niet waarom ik me dag in dag uit opsluit in mijn kamer, zelfs al vragen anderen of ik gezellig iets kom doen. Waarom heb ik geen zin om onder de mensen te komen? Dat is voor mijn gevoel niet normaal.
De laatste tijd zijn mijn gedachtes ook nog wat vreemder geworden. Soms vraag ik me ook af of het niet verstandiger is als ik met een psycholoog of zo ga praten. Sommige mensen mogen dit dan wel de puberteit noemen, ik geloof dat niet meer. Het klopt allemaal niet. Ik word gek van mezelf, ik kan niet stil blijven zitten, twijfel over alles en iedereen en blijf van zulke rare gedachten hebben. Ik ben normaal, dat weet ik zeker. Maar waarom denk ik dan zulke dingen? Waarom denk ik niet dat ik normaal ben? Ik moet gewoon in het rijtje thuishoren, het rijtje van normale mensen.
Probeer ik het soms te hard? Doe ik te veel mijn best om normaal te zijn? Om niet voor gek te worden verklaard? Misschien wel. Maar misschien ook helemaal niet. Ik bedoel: ik doe amper wat. Ik sluit mezelf alleen maar af van de rest. Sommige mensen maken zich zelfs al zorgen om me, maar ik wuif het allemaal weg. Ik heb er een hekel aan als mensen me proberen te helpen, zelfs al heb ik die hulp nu misschien wel hard nodig.
Ik ben bang, God. Zo ontzettend bang. Waarvoor? Dat weet ik nog steeds niet helemaal zeker. Voor mezelf, denk ik.

Vandaag is het bevrijdingsdag, maar voor mij voelt het niet zo. Ik voel me opgesloten. Opgesloten in mijn eigen hoofd. Verloren in mijn eigen gedachten. Haal me uit mijn kooi, voordat het echt mis gaat.

Dag,
Anouk.