Maandag 10 Mei 2010

Lieve God,

Ik heb altijd gezegd dat ik niet normaal ben, dat ik anders ben dan de rest, minder belangrijk ook. Ik blijf daarbij. Mijn mening zal niet veranderen, wat anderen ook zeggen. Ik weet dat ik niet helemaal in orde ben. Alleen ik kan mijn gedachten lezen, zelfs al begrijp ik ze niet altijd. Anderen proberen me te helpen, ze willen dat ik me goed voel. Waarom lukt dat ze nou niet, God? Waarom wuif ik alles weg en denk ik dat ze liegen? Het lijkt wel alsof ik moeite heb om mensen te vertrouwen, alsof ik het moeilijk vind om te geloven wat ze zeggen.
Soms vraag ik me ook af of ik mijn vrienden wel echt ken. Zo vertellen ze me eerst wat voor een hekel ze aan een bepaald persoon hebben en staan ze er tien minuten later mee te zoenen. Is het tegenwoordig normaal om je als een slet te gedragen? Als dat zo is, dan doe ik niet met de hype mee. Weer iets dat me dus niet normaal maakt.
Er is eigenlijk maar één persoon die me blijft verbeteren, die maar blijft zeggen dat ik ook normaal ben, telkens als ik zeg dat ik dat niet ben. Laat die persoon nou net iemand zijn die ik niet mag. Iemand die ik niet kan en wil vertrouwen. Ik wil hem niet vertellen wat me dwars zit, al vraagt hij het me en wil hij me helpen. Ik blijf liegen en zal dat ook altijd blijven doen.

Lieve God, ik heb vandaag mijn hand verbrand. Niet verbrand verbrand, maar meer bezeerd. Het was een uur geleden, maar mijn hand is nog steeds rood en doet pijn. Vrij normaal is het eigenlijk, om je hand te verbranden. Behalve bij mij. Ik deed het met opzet. Ik stak mijn hand in het hete water en trok het niet meteen terug. Ik hield mijn hand daar. Ik wilde mezelf pijn doen, het voelde zo... raar.
Ik word gek.
Ik wilde huilen. Ik wilde keihard alles eruit gillen, maar deed het niet. Ik hield me stil en verstopte me weer. Ik was bang dat anderen erachter zouden komen. Ik was bang voor de waarheid.
Misschien zou ik mensen dit moeten vertellen.
Misschien zou ik hulp moeten halen.
Misschien...

Dag,
Anouk.