Barcelona.

Barcelona

Ik zucht en kijk naar de skyline van mijn stad. Mijn Barcelona. Mijn thuis. De stad waar ik bijna mijn hele leven gewoond heb, maar waar ik niet geboren ben. Mijn eerste liefde en mijn laatste. Een liefde die onder je huid kruipt, je langzaam besluipt en bezit van je neemt voor je het merkt. Maar wanneer je het merkt, is het al te laat. Een liefde die je vergiftigt met heimwee, als je langer weg blijft dan haar zint. Een liefde die alles van je overneemt, eentje zo diep, dat hij onvervangbaar is. Geen uitzonderingen.
Ik denk aan Juan en glimlach. Zijn witte tanden en twinkelende bruine ogen staan in mijn geheugen gegrift. ‘Het spijt me, Juan’, fluister ik. De wind voert mijn woorden mee en laat ze over de zeevlakte dwalen. Ik meende het niet. Het spijt me niet. Wat ik voor Juan voelde valt niet te vergelijken met mijn liefde voor de stad die voor me ligt.

Avondzonnestralen strelen de omtrekken van de Sagrada Família. Haar torens zijn niet meer dan zwarte punten die in een gele lucht prikken. Voor mij is het anders, ik weet hoe ze er in al haar glorie uitziet. Weliswaar nooit bevrijd van haar eeuwige steigers waar de werklui wanhopig proberen elk detail zichtbaar te maken. Net een schilderij, een oase van rust midden in de drukte van de stad.
Mijn gedachten vliegen naar de gekleurde steentjes van een park. Direct heb ik er spijt van. Ik kan het niet zien vanaf hier, Park Güell. Wat had ik het nog graag gedag gezegd. Ik kan de onregelmatigheden van de mozaïeken nog voelen. Normaliter zou ik op deze lenteavond nog over de paden zwerven. Als het enige mens in het park van de vele kleuren. Gaudí was een genie. Een vervloekt genie, hij had het nooit zo mooi mogen maken.

Ik wend mijn blik af en kijk naar het koude zeewater. Het is alsof mijn gedachten de gekleurde mozaïeken op het glinsterende water projecteren. Bij elke kleur valt een andere emotie te plaatsen. Telkens als ik er opnieuw naar kijk roept het beeld een ander gevoel op. Pijn, rust, haat, maar vooral liefde.
Ja, ik hou van Barcelona. Meer dan je jezelf kunt voorstellen, maar de liefde wordt zwaar. Te zwaar. Mijn familie is hier niet meer, ik kan niet naar ze toe. Ik kan hier niet weg, de stad houdt me gevangen. Ik probeer weg te gaan, maar telkens weer ben ik te zwak. De heimwee maakt me gek en de lichten lokken me terug. Ze maken het zo gemakkelijk om terug te keren. Ze omarmen je als een vriend die ze al jaren niet gezien hebben.

Nee, ik weet wat ik aan het doen ben. Dit is het beste. Het beste voor iedereen. Zij haar zin, ik haar zin. Het koude water omringt mijn vingertoppen en het houten bootje kraakt gevaarlijk. Ik staar naar de horizon, wachtend op het juiste moment. Ik weet hoe de stad er uitziet in de avond, als de zonnestralen haar niet meer verlichten. Het is prachtig, maar alles aan haar is prachtig. Zelfs de smog die een benauwde dag alleen nog maar benauwder maakt.
De zon zakt langzaam weg achter de contouren van Barcelona's skyline. Te langzaam naar mijn mening. Het is alsof die grote gele bol me een schuldgevoel wil aanpraten. Alsof het wil dat ik van gedachten verander. Misschien wil het wel gewoon dat ik nog meer pijn lijd dan ik al deed. Ik glimlach, het plan is mislukt. Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo onverstoorbaar gevoeld.
De zon geeft op en verdwijnt achter de horizon. Barcelona is in zwart gehuld. Lang zal het niet duren, over enkele seconden zullen alle lichten aangaan. Ik heb het al vaker gezien, maar ik zal het niet nog eens meemaken. Er is een reden dat ik dit moment gekozen heb. Ik zucht. De wisseling tussen dag en nacht, de enige tijd van de dag dat alles vredig is.

Ik zet mijn verstand op nul en laat me vallen. Het koude water slokt me direct op. Mijn instinct wil naar boven zwemmen, maar ik houd het tegen. Ik vecht tegen mijn hele natuur. Even open ik mijn ogen. De lichten van de stad dringen zelfs in het water door. Met een glimlach sluit ik mijn ogen opnieuw en laat me verder wegzakken, de donkere diepte in.
Één moedige ademteug. Mijn eigen zeemansgraf, voor altijd in de armen van mijn eerste en mijn laatste liefde. Voor altijd mag ze me nu gevangen houden, ik zal niet meer weggaan. Dit is wat ze wilde, en ze heeft het gekregen.