Alles wat ik wilde en niets dat ik nodig had.

Alles wat ik wilde en niets dat ik nodig had.

Ik had mijn hele leven al het gevoel dat ik iets mee moest maken. Dat er eens iets moest gebeuren. Op dit moment weet ik ook dat het beter was geweest als ik dat nooit gewenst had. Je kent het gevoel vast, het gevoel van verveling, van gebrek aan spanning. De meeste personen blijven er vrij rustig onder en gaan slapen, of een boek lezen. Zo vermijden ze het saaie dorpsleven. Zoals je echter wel zal verwachten, was ik niet een van die meeste personen. Nee, ik was zeker niet een van hen.
Ik herinner me de dag goed. Ik was op zoek naar een avontuur. Iets dat de nachtelijk activiteit van een wereldstad zou kunnen vervagen, omdat het veel interessanter was. Het was niet toevallig dat ik dat in de haven zocht. Desnoods had ik een boot naar Amerika gepakt. Als ik me maar niet hoefde te vervelen. Ik denk dat je bijna wel kon stellen dat de persoon in mij langzaam afstierf door de verveling en dus ging ik wanhopig opzoek naar iets gevaarlijks.

‘Kijk eens aan,’ grinnikte ik meer tegen mezelf dan tegen iemand anders. Ongeveer 100 meter van me verwijderd lag een schip aangemeerd en zo te zien lieten ze alleen mensen binnen die een uitnodiging hadden. Vol goede moed liep ik erop af, zo slecht zag ik er nou ook weer niet uit. Ik was op zoek geweest naar een feestje en had me daar dan ook naar gekleed. Snel glipte ik met een stel mee naar binnen. Het meisje had een veel te kort rokje aan en de jongen had een kop waar ik spontaan van moest braken. Maar ik was niet voor hen gekomen, zeker niet.
Op feesten als deze ging altijd iets mis. Dat scheen een ongeschreven regel te zijn, had ik eerder ontdekt. Met een grote grijns bestelde ik tequila en sloeg het drankje in één keer achterover. Zelfs als de ongeschreven regel gebroken werd, zou ik er een lekker nachtje van maken.
Mijn aanwezigheid bleef niet lang onopgemerkt. Een jongen kwam op me afgestapt en bekeek me subtiel. Mijn zwarte jurkje zat strak om mijn lichaam en volgde dus al mijn vormen. Mijn pumps deden mijn benen veel en veel langer lijken.
Ik volgde hem naar de dansvloer en zo begon de avond. Er werd veel gedronken, ik dacht zelfs even dat ik wat pilletjes van hand tot hand zag gaan. Wat kon mij het ook schelen, ik was hier alleen maar voor de sensatie, die er nog niet was. Het enige risico dat ik liep was dat ik elk moment van de boot gerapt kon worden en dat maakte de normaalheid van het feest dragelijk.
Het duurde echter niet lang voor het me toch begon te irriteren. Er waren wat kleine relletjes tussen meiden uitgebroken over die jongen met de braakkop. Hij was waarschijnlijk rijk. Het had geresulteerd in wat haren trekken en gooien met pumps, maar niets dat ik niet eerder had gezien. Niets bijzonders. En op dit moment stond er ook niet veel te gebeuren.
Ik wilde eigenlijk net weggaan toen er een ijselijke gil van het achterdek klonk. Ik schrok op en liep, net als de rest van de feestgangers, richting het geluid. Ze waren aan het dringen als gekken. Ik hoorde een paar gillen met de bijbehorende daaropvolgende plonsen. Gingen die mensen nou echt zwemmen? Ik verklaarde ze voor gek. Het water was te koud, dat overleefde je niet.
Het merendeel van de personen dacht waarschijnlijk hetzelfde als ik en ze gingen weer verder met hun bezigheden. Maar ik zou ik niet zijn als ik er het fijne niet van wilde weten en dus liep ik naar het achterdek. Ik was van plan terug te lopen, toen het me opviel dat het wel erg donker was. Op mijn hoede liep ik langs bakboord naar het voordek. Er was niets dan zwart. We waren weggedreven. Het drong tot me door dat ik eindelijk mij avontuur zou krijgen en ik grijnsde.
‘Oh nee jongens! We zijn weggedreven!’ riep ik op mijn beste hysterische toon. Nog geen seconde later kwam iedereen naar buiten stormen. De rest ging in een roes voorbij. Ik hoorde mensen in het water plonsen. Ik hoorde wanhopig gegil. Ik hoorde mensen die probeerden te bellen, maar geen bereik hadden. We zouden hier nog even zitten en daarna zou iemand ons fijn terugvaren naar het vaste land.

Of, dat was wat ik dacht op dat moment. En nee, dat was niet wat ik kreeg. Natuurlijk niet. We dobberden daar nog een week of wat rond. De voorraden drank en voedsel raakten op. Vers fruit was er niet. Scheurbuik brak uit. Het leek net een piratenschip.
Aan het einde werd het zo erg dat mensen zich vrijwillig over de reling in het ijskoude water wierpen. Ik heb ze nooit meer teruggezien. Ik wist het al die tijd al, het water stond gelijk aan de dood. Ik kreeg mijn spanning. Mijn avontuur. Mijn onderbreking van het dagelijks leven, maar achteraf had ik dat alles niet nodig en wenste ik dat het niet gebeurd was.