That Should Be Me, Making You Laugh

That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts.
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me


Slapen lukte niet, dus staarde ik levenloos naar het blaadje dat voor me lag. Er stond slechts één zin op, toch voelde het alsof ik al mijn geheimen neergepend had.
Een klein zinnetje, maar voor mij had het zoveel betekenis.

Ik steunde met mijn hoofd op mijn handen en staarde. Ik kon het beeld van jou en Nathan niet van mijn netvlies krijgen. Jullie handen waren verstrengeld, en op jouw gezicht stond een glimlach.
Het idee dat Nathan die glimlach had veroorzaakt, stoorde me. Hij kon dat nog wel, jou aan het lachen. Bij hem stond je het nog toe, mij wilde je waarschijnlijk nooit meer zien.

Wat had hij dat ik niet had? Een vraag die een menig aantal mensen zichzelf al gesteld had, en ik toen mezelf stelde. Wat was er beter aan Nathan? Wat miste ik, waardoor je me voor hem kon vervangen? Kon ik er iets aan doen? Was het iets dat ik had gezegd, of juist iets dat ik niet had gezegd? Was het mijn gehele persoonlijkheid?

Liefde is niet te sturen, zei men. Was dat het gewoon? Waren jouw gevoelens voor mij afgenomen toen je hem ontmoette? Was het zo makkelijk? Kon liefde, zoiets ingewikkelds, zo makkelijk zijn?

Ik deed de oortjes van mijn iPod in, muziek was altijd een goede afleiding. Taylor Swifts stem klonk in mijn oren.

I like the way you sound in the morning
We're on the phone and without a warning
I realize your laugh is the best sound I have ever heard
I like the way I can't keep my focus
I watch you talk, you didn't notice
I hear the words but all I can think is 'we should be together'

Na even verschrikt geluisterd te hebben, trok ik de oortjes zo snel mogelijk uit mijn oren. Deze tekst paste aan de ene kant perfect bij mijn situatie, aan de andere kant totaal weer niet.
Het nummer ging, volgens mij, over een verliefdheid, een nog onbeantwoorde liefde. Het duo waar het over ging, had nog hoop, in tegenstelling tot ons.
Aan de andere kant, jouw lach was zeker het mooiste geluid dat ik kende.

We waren veertien, zaten naar een voorstelling van een parallelklas te kijken en ik was nog onbekend en smoorverliefd op jou.
'Dit wordt nog mijn dood,' mompelde je. 'Zelf ons toneelstuk was beter.'
Elke klas moest een toneelstuk van minimaal een kwartier opvoeren. Bij iedereen tot nu toe ging er wel een keer iets grandioos mis, waardoor het nog wel grappig was. Deze klas was echter een uitzondering en deed alles goed, veel te goed; het was dodelijk saai. Bovendien formuleerden ze de zinnen zo dat ik niets meer van mijn eigen moedertaal snapte.
'Hier,' zei Ryan en hij propte iets in jouw handen.
'Sinds wanneer gebruik jij blauwe oogschaduw?' vroeg jij Ryan, terwijl je het potje bekeek. Ik probeerde om niet in lachen uit te barsten, wat niet zo goed lukte. Ik wedde dat Ryan er heel charmant uit zou zien met blauwe oogschaduw.
'Dat is geen oogschaduw, suffie, dat is blauwe schmink.'
Jouw gezicht fleurde meteen op en werd nog mooier dan het al was. 'Iemand de ambitie een smurf te worden?'

Ik had de ambitie om een smurf te worden, blijkbaar. Ik eindigde in elk geval met een blauw hoofd. Hoe stom het misschien ook klinkt, ik had genoten van de schminksessie. Elk stukje huid dat je had aangeraakt, brandde nog steeds. Ik herinnerde me hoe dichtbij jouw lachende gezicht bij de mijne was geweest. Ryan had er nog een flauw grapje over gemaakt.

Ik was niet de enige smurf, wel de eerste. Ryan en Chaz moesten er ook aan geloven. Zo kwam het dat er uiteindelijk drie jongens op een rij met blauw-geschminkte gezichten zaten.
'Wat heeft dit te betekenen?' Mevrouw Williams, de dramalerares, stond plotseling voor onze blauwe neuzen.
'We zijn de smurfen,' zei ik vrolijk. 'Ik ben de zangsmurf.' Normaal had ik zoiets niet gezegd, had ik het niet gedurfd, was ik te braaf geweest, had ik in de eerste instante mijn gezicht nooit blauw laten schminken. Ik wist echter niet hoe ik anders jouw aandacht moest trekken, ookal zat je al maanden in mijn vriendengroepje.
'Jullie hebben eigenlijk ook wel iets weg van de Blue Men Group,' zei jij twijfelend. 'Mag ik jullie kaalscheren?' Ik had het gedaan. Daar, midden in school. Ik had je mijn hoofd laten kaalscheren, als dat was wat jij wilde.
'Eve, wil je je er even buiten houden?' De vraag was eerder een bevel.
'Nee,' zei je plagerig, schudde met jouw prachtige haar en lachtte jouw schitterend witte tanden bloot. Ik moest vanzelf lachen.
'Eve, Ryan, Chaz en Justin. Nablijven. Vanmiddag melden,' zei mevrouw Williams terwijl ze wegliep.
'Maar mevrouw, dat is discriminatie voor de smurfen. Waarom mogen we geen smurf zijn? Wat heeft u tegen smurfen? Oh, dit ga ik mijn smurfvrienden zo hard vertellen!' riep ik haar zogenaamd hysterisch na. Jij begon te schaterlachen en ik realiseerde me dat iedereen zich had omgedraaid om me raar aan te kijken. Zelfs de klas op het toneel was even gestopt.
'Sorry,' zei ik. 'Ik kwam alleen op voor de rechten van de smurf.' Jij barstte weer in lachen uit en even later ging de voorstelling weer verder.

Nablijven was niets voor mij. Ik vond het vreselijk. Deze keer deed het me echter niets: ik had jou aan het lachen gemaakt, dat was alles dat er toe deed.

Zou je nog om me kunnen lachen? Misschien zocht je wel eens filmpjes van interviews van mij op, of van achter de schermen. Ik wist het niet. Jij, Eve, was onvoorspelbaar. Het kon zijn dat je elke dag wel een filmpje bekeek, het kon ook zo zijn dat je nooit meer aan mij dacht.

Toen ik daar zo zat, met het blaadje in mijn handen, verlangde ik stiekem terug naar het nablijflokaal. Ik verlangde terug naar het tevreden gevoel dat ik toen had, simpelweg omdat ik jou aan het lachen had gemaakt. Ik haalde ergens een pen vandaan, en schreef nog een zinnetje op het blaadje.

That should be me, making you laugh

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen