11. Cold

Emma

Het Uruguayaanse team had een aantal tafels bij elkaar geschoven zodat ze met zijn allen konden gaan zitten eten, vlak naast het tafeltje waar Dirk en ik zaten. Ik stond er op dat Dirk nog een kopje koffie met me zou drinken na het eten. Ondertussen gluurde ik tussen mijn wimpers door naar team Uruguay. Het waren stuk voor stuk (nou goed.. op een paar uitzonderingen na) ontzettend knappe, atletische mannen. Maar niemand haalde het bij de schattige, jongensachtige uitstraling die Fernando Muslera over zich heen had terwijl hij lachend verschillende broodjes naar binnen werkte. Dirk roerde een beetje nors in zijn koffie. Hij vond de aanwezigheid van het blauw-witte team blijkbaar verre van aangenaam.
'Emmy, ik denk dat ik maar eens ga kijken waar de rest is. Bert zei dat we nog moesten trainen,'zei hij plotseling. Ik schrok en keek vlug op mijn horloge. 'Oh shit, ik moet ook snel terug. We moeten ons voorbereiden op de bespreking met de Uruguayanen.' Mijn maag trok zich in een knoop toen ik in mijn ooghoek zag hoe Diego Forlán en Fernando keken hoe ik opstond en mijn stoel weer aanschoof. Dirk pakte zijn gladde sportjack, dat over zijn stoel had gehangen, op en trok het aan. Met Fernando en Diego in zijn kielzog kwam hij op me af.
'Nou, succes met je bespreking,'mompelde hij. Voordat ik besefte wat hij ging doen, had hij me al een knuffel en een kus op mijn wang gegeven. Het akelig rustiger aan tafel Uruguay. Ik voelde een grote hoeveelheid paar ogen in mijn rug branden en ik bad dat Fernando net zijn blik had afgewend. Iets in me zei dat dat hoogstwaarschijnlijk niet het geval was geweest. Ik voelde me enorm opgelaten. Natuurlijk, Dirk kon er niks aan doen.. we waren enorm close en dit was de manier waarop we altijd afscheid van elkaar namen. Maar waarom moest nou net heel Uruguay hier getuige van zijn? Ik klopte hem onbeholpen op zijn rug en Dirk keek me raar en zelfs een beetje gekwetst aan om deze koele reactie. Normaalgesproken had ik hem natuurlijk een kus op zijn wang terug gegeven. Shit zeg, snapte hij nou niet dat Fernando niet de verkeerde ideeën moest gaan krijgen?! Zonder Dirk verder nog aan te kijken pakte ik mijn tas, en liep ik langs de tafel van Uruguay, richting de deur. Snel keek ik. Sommige Uruguayanen keken naar mij, maar Diego Forlán staarde me echt ongegeneerd na met een vreemd lachje dat rond zijn mond speelde. Ik keek naar Fernando die een plek verderop zat. Hij keek fronsend naar Dirk die chagrijnig een andere deur nam en pakte toen sombertjes zijn bekertje koffie. Naar mij keek hij niet meer. Verdrietig draaide ik mijn hoofd weg (in mijn ooghoek zag ik tot mijn verbijstering dat Diego Forlán nog stééds keek) en liep op een drafje de deur uit.
Ik liep pardoes tegen Mark op die kwam vragen waar Dirk bleef. Afwezig wees ik naar achteren en liep toen door met nog een blik op mijn horloge. Ik was verrekte lang weggebleven, nou zou Cas dadelijk ook nog boos op me zijn ook.

Niet veel later vloog ik de afgesproken plek van hotel binnen en zag ik Rose op een bankje zitten en Cas, die geirriteerd zijn mobieltje had gepakt (waarschijnlijk om mij op te bellen). 'Hè hè, dat werd tijd! Het team is hier binnen 5 minuten en we moeten nog hartstikke veel speerpunten doornemen! Je weet toch dat alles straks perfect moet gaan?! Ik weet niet of je het door had Emma, maar we hebben een nogal strakke planning aangezien miljoenen mensen straks gaan kijken naar Frankrijk - Uruguay en alles dus vlekkeloos moet gaan.' Ik ging er niet op in. Cas was een aardige gozer, maar de zenuwen sloegen bij hem altijd toe wanneer we de wedstrijd naderde. Daarnaast had hij natuurlijk reden genoeg om boos op me te zijn omdat ik zo laat was. 'Sorry, Cas,'bromde ik. Daarna boog ik me over de papieren.

10 minuten later stommelden ze dan toch echt naar binnen. Forlán gaf me in het voorbijgaan een knipoog en ik glimlachte ongemakkelijk terug. Ik zag dat Rose met grote ogen naar de jongens keek die het zich druk babbelend gemakkelijk maakten in de kamer. Ook Cas leek een beetje opgelaten. Toen besefte ik me dat dit pas de eerste keer zou zijn dat zij team Uruguay zouden ontmoeten. Niet dat ik iedereen nou al ontmoet had.. maar ik had wel het gevoel dat ze mij in ieder geval al een stuk beter van gezicht kenden en ik hen dan Cas of die Rose. Cas kuchtte even, en beleefd (en met een beetje aansturing van Tabarez) hielden de Uruguayanen keurig hun mond, en begon Cas zelfverzekerd te vertellen wat er allemaal ging gebeuren en wie waarvoor verantwoordelijk zou zijn. Ik liet mijn blik over de gezichten gaan, en zag dat Jorge en Fernando (die blijkbaar goede vrienden waren), stiekem wat met elkaar bespraken, achterin. Naast hen stond de knappe Diego Lugano, de aanvoerder, in zijn eentje tegen de muur. Toen ving mijn blik die van Jorge op en hij wenkte me bijna onopvallend met zijn hoofd. Verbaasd liep ik, terwijl Cas nog in zijn beste Spaans het team toesprak, naar hem toe. Maar toen ik dichterbij kwam, liep Jorge ineens een paar passen weg en ging hij naast Tabarez staan die geboeid luisterde naar wat Cas te vertellen had. Hij keurde me geen blik meer waardig. Verbaasd keek ik naar het mooie profiel van Jorge's gezicht, toen ik plotseling iemand in het Spaans tegen me hoorde fluisteren. De adem sloeg op mijn wang, en ik kreeg een aangename kriebel door mijn maag. Ik draaide me om, en zag dat Fernando ontzettend dichtbij me stond. Zijn bambi-ogen keken me doordringend aan en hij praatte zo zachtjes dat ik hem bijna niet verstond. Ik boog me iets dichter naar hem toe.
'Na de wedstrijd moet je echt even meegaan naar de 3e zaal in het hotel. Daar gaan we de afloop van de wedstrijd vieren.'
'Hebben jullie al gewonnen dan?'
Hij lachte zachtjes. Ik rilde en genoot van de aanblik van zijn lach.
'We geven hoe dan ook een feestje en.. ik zou het leuk vinden als je ook komt.' Hij glimlachte verlegen. Ik dacht even na of ik vanavond iets moest doen. Verplichtingen van de FIFA ofzo.. ik kon gelukkig zo snel niks verzinnen. Blijkbaar interpreteerde Fernando die overpeinzingen als twijfels, want hij mompelde er snel wat achteraan.
'Als je wilt, kun je je vriend ook meenemen als hij wil.' Ik keek hem breedlachend aan.
'Dirk Kuyt is mijn vriend niet,'vertelde ik hem, blij dat dat misverstand nu de wereld uit was.
'Oh echt niet..? Oh dat is.. oh, dat.. dat dacht ik.' Fernando grijnsde opgewekt.
Plotseling merkte ik dat Cas was gestopt met praten. Verschrikt keek ik om. Heel team Uruguay, inclusief Cas en Rose, staarden ons aan. Een paar hadden een geamuseerde grijns op hun gezicht toen ze Fernando met mij zagen smoezen, Tabarez keek boos, en Cas uit het veld geslagen. Jorge knikte Fernando goedkeurend toe. Rose leek in gedachten verzonken en had ook een frons op haar voorhoofd.
'.. maar alle gekheid op een stokje.. we kunnen vertrekken naar het stadion,'besloot Cas.

~