Daddy's Little Girl ~ Nienke

Haar wangen waren nat van de tranen die maar bleven stromen. Nienke zat onder de tafel, terwijl haar ouders ruzie maakten. Maar ook de tafel beschermde haar niet tegen de woorden die haar ouders naar elkaar gilden.
Ruzies kwamen steeds vaker voor, maar deze ruzie was anders dan alle voorgaande. Deze ruzie was heftiger, feller. Het achtjarige meisje wist dat deze ruzie de druppel was die het water over de rand van de emmer liet vloeien, dat haar leven op het punt stond drastisch te veranderen.
'Klootzak!' schreeuwde haar moeder naar de man die ze eeuwige trouw had beloofd, niet wetend dat Nienke nog geen twee meter van haar vandaan zat en alles kon horen.
'Dus nu ben ik de klootzak! Jij bent anders degene die is vreemdgegaan!'
Nienke, die daarvoor alleen stilletjes tranen over haar wangen had laten lopen, begon nu luidruchtig te snikken, maar haar ouders hadden geen aandacht voor haar. Nienke sloeg haar armen om haar opgetrokken benen heen en probeerde zichzelf te troosten. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat alles wel goed zou komen, net als in sprookjes, maar de woorden die haar ouders naar elkaar schreeuwden overstemden haar gedachten. Nienkes ogen begonnen pijn te doen van het huilen en ook hoofdpijn speelde op. Ze wilde papa's warme en sterke armen om zich heen voelen, terwijl hij geruststellende woorden in haar oor fluisterde en haar zachtjes heen en weer wiegde.

De werkelijkheid was totaal anders. Haar vader was zojuist de kamer uitgestormd, met zijn gillende vrouw achter zich aan.
Nienke, die nog steeds onder de tafel zat, liet zich op de grond vallen. Ze wilde dat haar ouders samen bleven, dat ze weer zo vrolijk werden als vroeger. Toen Nienke zes was, ging alles nog goed tussen haar ouders. Ze gilden niet naar elkaar, gooiden zeker niet met spullen. Nienke snapte niet altijd wat papa en mama zeiden, maar ze was er vrij zeker van dat mama van een andere man hield dan Nienke's vader.

Ze hoorde gestommel en gebonk, haar ouders' woorden werden weer duidelijker. Nienke ging weer recht onder de tafel zitten toen haar vader binnenkwam met een koffer achter zich aan. Hij was al bij de deur, maar Nienkes moeder hield hem tegen door te roepen, dat ze nog lang niet klaar waren.
Nu drong het echt totNienke door. Haar papa zou weg gaan. Ze zou voortaan 's ochtends wakker worden in een huis zonder haar papa. Haar papa zou nooit meer thuis komen voor het avondeten, nooit meer een kus in haar haren drukken en vragen hoe haar dag op school was. Ze zou hem nooit meer vertellen hoe blij de juf die dag met haar was, of hoe leuk het was met haar vriendinnetjes.
Papa ging weg.

Nienke werd overmand door verdriet. Het was te veel voor haar. Ze wist niet meer wat ze deed, het enige wat ze wilde was haar vader bij zich houden. Ze kroop onder de tafel vandaan en rende naar haar vader toe.
'Nee, papa, ga niet weg,' huilde ze, terwijl ze zich aan zijn benen vastklampte. 'Alsjeblieft, papa.. Ik heb je nodig..'
Nienkes stem stierf weg en maakte plaats voor nog meer gesnik.
'Nienke, ga naar je kamer!' commandeerde haar moeder, zonder haar blik op Nienke te richten. Ze staarde nog steeds woedend naar de man van wie ze niet meer hield.
Nienke kroop terug onder de tafel, ze wilde niet naar haar kamer. Haar ouders negeerden haar compleet en gingen door met hun ruzie.
Ze schreeuwden kwetsende woorden, Nienke wist niet eens van alles wat het betekende. Ze wist alleen dat ze het wilde stoppen. Haar ouders zouden niet naar haar luisteren, wist ze, dus smeekte ze bij een grotere macht.
'Lieve God,' begon ze, terwijl ze een ketting die ze van haar vader had gekregen in haar handen klemde. 'Alstublieft, zorg er alstublieft voor dat papa blijft. Vertel hem dat hij hier thuis is, dat hij niet weg hoeft te gaan. Alstublieft, ik smeek het U.' Nienke nam de moeite om haar tranen weg te vegen niet meer. Haar wangen waren plakkerig, haar lippen smaakten zout. 'Alstublieft, ik zou er alles voor over hebben. Ik zal mijn kamer opruimen als mama het vraagt, altijd mijn huiswerk maken. Ik zal altijd mijn best doen, ik beloof het U, alstublieft..'
Nienke werd verstoord door het geluid van brekend glas. Scherven vlogen alle kanten op, ze moest haar dunne armpjes gebruiken om haar gezicht te beschermen. Haar tranen zouden haar immers geen bescherming geven.
In de scherven herkende Nienke het vaasje dat haar vader haar nog geen twee weken geleden had gegeven. Hij kwam terug van zijn werk en had een klein vaasje met een roos er in voor Nienke meegenomen. Trots had ze het vaasje op de schoorsteenmantel gezet. Nienke werd nog verdrietiger. Ze wilde haar vaasje terug.

Met grote stappen liep haar vader naar zijn koffer.
'Nee, papa,' piepte Nienke. Haar papa keek naar haar en zijn blik verzachtte. Hij hurkte voor zijn enige kind neer.
'Papa gaat weg. Nienke, mama houdt niet meer van papa.'
Nienke werd bang - bang dat haar moeder Nienke ook op straat zou zetten als ze niet meer van haar hield.
'Maar vergeet niet dat papa nog altijd heel veel van jou houdt.'
'Papa, blijf,' snikte het kleine meisje. Hij schudde vol medelijden zijn hoofd. 'Ik kan niet blijven, lieverd.'
Verdriet nam Nienke weer over. Papa luisterde niet, hij zou haar verlaten. Haar gebed was niet verhoord.
Haar vader trok haar naar zich toe, drukte nog een laatste keer een kus in haar haren en stond op, vertrok, liet Nienke achter.

De deur sloeg dicht. Haar moeder knielde naast haar neer, sloeg haar armen troostend om Nienke heen en aaide haar over haar rug. Nienke begon weer harder te snikken. Papa zou niet meer terugkomen, mama hield van een ander.
Haar moeder fluisterde de geruststellende woordjes 'Het komt allemaal wel goed'.
Nee, dacht Nienke, dat is niet waar. Niets komt goed zonder papa.