De geur van geld.

De geur van geld.

Met mijn hart kloppend in mijn keel sluit ik de deur achter me. De scherpe geur van briefjes papiergeld komt me tegemoet. Ik druk mijn oor tegen de houten deur en hoor iemand van mijn schuilplaats weglopen. Ik heb het gered, alweer.
Ik laat mijn ogen even wennen aan het donker en schuifel wat verder de kamer in. Op de tast vind ik het lichtknopje. Het zachtgele licht van de gloeilamp flikkert even en springt dan aan. Ik hou niet van felle lichten, ik heb ze ook niet nodig ook. Langzaam verslap ik mijn greep rond het gekreukelde grijskleurige briefje in mijn hand. Het zilveren reflecterende randje glimt zacht in het licht. Ik kan met moeite de contouren van de vijf onderscheiden. Niet dat ik mijn zicht nodig heb. Het briefje is simpelweg te klein om een tien euro briefje te zijn.
Als mijn ogen aan het schemerlicht gewend zijn, kijk ik tevreden de kamer rond. Mijn nieuwste aanwinst is misschien verkreukeld, maar een paar dagen onder een dik boek zal de meeste schade repareren. Ik laat mijn blik de kamer ronddwalen. Overal waar je kunt kijken liggen briefjes papiergeld. Euro’s, dollars, maar ook Zweedse, Deense en Tsjechische kronen. Eigenlijk alle soorten waar ik mijn handen op kon leggen. Glimlachend kijk ik naar mijn complete verzamelingen die ingelijst aan de muur hangen.
Ja, dat is mijn hobby, ik verzamel papiergeld. Voor mij persoonlijk is het de beste hobby die ik gekozen kon hebben. Niemand weet ervan en dat is maar goed ook. Ik weet dondersgoed dat ik hiervoor opgepakt kan worden. Nee, natuurlijk ben ik niet de rechtmatige eigenaar van dit geld. Er ligt een fortuin in deze kamer. Ik had het met geen mogelijkheid in mijn eentje eerlijk bij elkaar kunnen brengen. Ik heb nu zo’n dertig vijf euro briefjes. Eerlijk is eerlijk, er is gewoon makkelijk aan te komen en ik moet toch iets te doen hebben in mijn vrije tijd. Dit nieuwe vijfje is echter anders. Het draagt de zoete geur van vanille met zich mee.
Je mag me dan voor gek verklaren, maar ik vind het prachtig en uiteindelijk gaat het om mijn eigen geluk en niet dat van de buitenwereld. De buitenwereld die ik hierbinnen trouwens compleet vergeet. Dit is waar ik voor leef. Dit is mijn levensdoel, voor zover ik die niet al volbracht heb met mijn laatste vangst.

Twee weken later wordt ik wakker. Mijn hoofd staat niet naar wakker zijn. Ik wil niet naar de witte muren kijken of aan de tralies hangen. Maar de harde waarheid toont zich als ik mijn ogen dan toch open doe. Witte muren, tralies voor de ramen. In de deur zit alleen een klepje die de bewaker af en toe optrekt en weer dichtgooit, om te kijken of ik de bajes niet in lichterlaaie zet. Ze hebben me opgepakt. Nu zeggen ze dat ze me gaan volgen, voor de rest van mijn leven. Ze kunnen me wat. Ik haat hen, zij haten mij. Waarom gaan we elkaar niet uit de weg? Omdat ik hier nu zit en nergens heen kan.
Een jaar, zei de rechter. Één heel jaar. Ik heb niets fout gedaan. Ik moest een hobby zoeken en die heb ik gevonden. Niemand mist het geld. Niemand komt het terugstelen, dat hadden ze van mij ook mogen doen, maar nee. En nu zit ik opgesloten. Ik ben mijn verzameling kwijt. Ze zullen voor altijd op me blijven letten. Elk klein dingetje wat maar op briefgeld lijkt zullen ze van me afpakken en in eigen zak steken. Als ik die mevrouw met haar rare pruik mag geloven. Ik weet dat ik er nogal nonchalant over denk. Dat ik boos ben. Maar de harde waarheid is dat ze me altijd achterna zullen zitten. Ik zal nooit meer mijn verzameling opnieuw kunnen opbouwen. Nooit. Mijn levensdoel, weg, kapot.
Wezenloos kijk ik uit het raam en besef dat ik niets meer over heb. Ik kan de lucht zien, ja, maar die zal me hier niet uit krijgen. ’s Middags werken, ’s avonds eten, ’s nachts slapen, ’s ochtends opstaan. Bezigheidstherapie. Maar ik heb net alles verloren wat me lief is, wat kan de rest me dan eigenlijk nog schelen.