Part one: To the Cullens...

"Ik wil niet mee!!" gilde ik voor de honderste keer naar mijn ouders. Hoe haalden ze het in hun hoofd om op vakantie te gaan naar Forks? NAAR FORKS! Een prehistorisch gehucht dat geen zon kende en waar geen moer te beleven is. "En al helemaal niet naar die zogenaamde Cullens!" vervolgde ik mijn gegil. Helaas leek mijn gegil niks op te lossen en sleurde mijn vader me uiteindelijk mee de auto in. "Laat me los!!" gilde ik. Oké, ik moet toegeven, het is behoorlijk overdreven, hoe ik nu doe, maar er zit gewoon niks anders op. Nukkig ging ik op de achterbank zitten en staarde de hele reis uit het raam. Hoe dichter we bij Forks kwamen, hoe depressiever de wolken eruit zagen. Ik draaide met mijn ogen en slaakte nogmaals een diepe zucht. 'Welcome in Forks' vertelde een bord me. Ik stak m'n tong uit naar het bord en haalde een lolly uit m'n broekzak. We reden inmiddels het bos in, waar het huis van de Cullens zich bevond. Ik haatte de Cullens met heel m'n hart. Toen ik ze als 14-jarige ontmoette, had ik het meteen aan de stok met Edward, die het wel grappig vond om me continu te treiteren en me te beledigen. Vervolgens kreeg ik ruzie met Emmett, omdat hij me zo diep kwetste, dat ik nooit meer met hem wou praten. De enigen waarmee ik kon opschieten waren Jasper en Rosalie. Met Jasper kon ik opschieten omdat hij bijna niks zei, iets wat ik vaak nodig had. Met Rosalie kon ik goed opschieten, omdat ze net als ik dol was op roddelen. Hoe ze nu allemaal waren, wist ik niet, maar ik hoopte dat het nu in ieder geval iets beter zou lopen dan 2 jaar geleden. Nog een laatste zucht en de auto stopte voor het huis van de Cullens, dat hypermodern was vergeleken met de huizen in het centrum van Forks. Ik raapte al mijn moed bijeen en stapte de auto uit. Meteen drong de geur van het bos en de regen mijn neusgaten binnen. Dit was misschien wel het mooiste van Forks, de bossen.