Part three: Dinertime...

Tegen zes uur werd er op de deur van Rosalie's kamer geklopt en kwam het schattige gezicht van Jasper tevoorschijn.
"Ik moest zeggen dat we gaan eten..Ik bedoel, jullie gaan eten" Jasper krabde een beetje verward aan z'n achterhoofd en keek me ongemakkelijk aan. Ik knikte begrijpend.
"Ik kom er zo aan, bedankt Jasper" Jasper knikte dankbaar en vertrok weer. Rosalie legde de tijdschriften aan de kant en zette de radio uit, die de hele tijd zachtjes had gespeeld. Ik kwam met moeite overeind en sjokte achter Rosalie aan de trap af. In de keuken hing de verrukkelijke geur van Esme's kookkunsten, die ondanks haar lange leven als vampier nog steeds geweldig kon koken. Hongerig rende ik de keuken in en veroverde een plekje aan de eettafel. Pas toen ik zat merkte ik op dat Edward lachend aan de tafel zat. Ik wierp hem een giftige blik toe en richtte daarna mijn aandacht op het heerlijke eten dat voor mijn neus was neergezet.
"Danke, Esme" Esme glimlachte en ging tegenover me zitten. "Hebben jullie geen honger?" vroeg ik terwijl ik gulzig opschepte. Carlisle legde zijn hand op mijn schouder, wat me deed opkijken.
"Wij gaan jullie niet lastigvallen met onze jaagideeën en onze hongerpraat" zei hij rustig.
"Nou, ik vind dat gepraat anders het leukste onderwerp op deze aardbol. Mag ik een keer mee?" Ik probeerde Carlisle schattig aan te kijken. "Alsjeblieft?" piepte ik. Carlisle slaakte een diepe zucht.
"Ik zal met je ouders overleggen" gaf hij uiteindelijk toe.
"Yes!!" gilde ik enthousiast. Ik gooide mijn armen de lucht in en liet per ongeluk de vork los. "O, sorry!" riep ik angstig toen ik achter me een 'au' hoorde. Ik draaide me langzaam om en keek recht in het geïrriteerde gezicht van Emmett.
"Dat je me niet mag snap ik, maar je hoeft me niet met vorken te bekogelen" snauwde hij pissig.
"Sorry, sorry, sorry! Het was niet mijn bedoeling! Gaat het een beetje?" Emmett negeerde mijn vraag en liep pissig de keuken uit. Ik trok mijn wenkbrauw op.
"Wat heeft die nou?" mompelde ik tegen niemand in het bijzonder. Rosalie haalde haar schouders op, Alice schudde haar hoofd en Edward, die was gewoon.. Tja, Edward. Ik besloot het Emmett-geval maar te vergeten en de aanval te openen op het eten.

Toen eindelijk de avond viel was de spanning tussen Edward en mij om te snijden. Ik ontving de ene giftige of dodelijke blik na de andere. Chagrijnig liep ik de veranda op en concentreerde me op de volle maan, die aan de bijna donkere hemel stond. Het gehuil van de weerwolven uit La Push klonk in de verte. Ik leunde op het hek en staarde wat doelloos voor me uit. Plots kwam een persoon uit het bos lopen.