61 ~ Guilt
Wauw. Dat is alweer lang geleden. Haha, sorry. Het spijt me dat jullie zo lang moesten wachten en ik begrijp het dat sommigen het verhaal nu niet meer willen lezen. Het is mijn eigen schuld en ik weet het.
Ik kan nu wel aan komen zetten met slappe excuses, maar ik betwijfel of dat zal helpen. Het probleem ben ik zelf. Een hele lange tijd kon ik gewoon niet schrijven. Ik wilde het niet, ik wilde mijn eigen hersenspinsels niet meer onder ogen zien. Ik was bang, denk ik. Alles wat ik schrijf, is een deel van me. Ik probeerde mezelf te ontwijken.
Het liep mis. Ik begon alles op te kroppen, waardoor ik uiteindelijk mezelf niet meer in de hand had. Yeah, wat er de afgelopen tijd is gebeurd, is niet iets waar ik trots op ben.
Toen kwam de crash en moest ik mijn verhaal terug gaan zetten. Ik las ieder deel weer opnieuw en ik moest lachen en huilen. Ik was verbaasd. Hoe had ik dit ooit kunnen schrijven? Ik was trots. Trots op mijn verhaal, trots op mezelf. Ik herinner me weer met hoeveel plezier ik aan dit verhaal heb gewerkt en weet je wat? Dat wil ik weer.
Ik ga dit verhaal weer helemaal oppakken. Die andere verhalen, daar twijfel ik nog over, maar dit verhaal heeft zoveel betekenis voor me.
Conclusie: Het spijt me, schrijven voorkomt dat ik zelfmoord pleeg, dit verhaal is mijn kindje en ik hou van jullie...? (:
Enjoy! Wees trouwens niet te gemeen, want ik vind het deel best slecht, haha.
“Oké dan. Maar laat me alsjeblieft leven anders eindigt er weer iemand in de fontein!” grijnsde de toetsenist. Strify en Kiro schoten in de lach terwijl ik verontwaardigd mijn armen in de lucht gooide. Hopeloos waren die jongens!
Ik kan nu wel aan komen zetten met slappe excuses, maar ik betwijfel of dat zal helpen. Het probleem ben ik zelf. Een hele lange tijd kon ik gewoon niet schrijven. Ik wilde het niet, ik wilde mijn eigen hersenspinsels niet meer onder ogen zien. Ik was bang, denk ik. Alles wat ik schrijf, is een deel van me. Ik probeerde mezelf te ontwijken.
Het liep mis. Ik begon alles op te kroppen, waardoor ik uiteindelijk mezelf niet meer in de hand had. Yeah, wat er de afgelopen tijd is gebeurd, is niet iets waar ik trots op ben.
Toen kwam de crash en moest ik mijn verhaal terug gaan zetten. Ik las ieder deel weer opnieuw en ik moest lachen en huilen. Ik was verbaasd. Hoe had ik dit ooit kunnen schrijven? Ik was trots. Trots op mijn verhaal, trots op mezelf. Ik herinner me weer met hoeveel plezier ik aan dit verhaal heb gewerkt en weet je wat? Dat wil ik weer.
Ik ga dit verhaal weer helemaal oppakken. Die andere verhalen, daar twijfel ik nog over, maar dit verhaal heeft zoveel betekenis voor me.
Conclusie: Het spijt me, schrijven voorkomt dat ik zelfmoord pleeg, dit verhaal is mijn kindje en ik hou van jullie...? (:
Enjoy! Wees trouwens niet te gemeen, want ik vind het deel best slecht, haha.
“Oké dan. Maar laat me alsjeblieft leven anders eindigt er weer iemand in de fontein!” grijnsde de toetsenist. Strify en Kiro schoten in de lach terwijl ik verontwaardigd mijn armen in de lucht gooide. Hopeloos waren die jongens!
Deze story is niet geschikt voor alle leeftijden. Daarom is deze alleen te lezen als je bent ingelogd. Zo houden we Quizlet.nl leuk voor alle bezoekers.
Reageer (3)
ik heb pas net je verhaal ontdekt en het is SUPER!!! ik heb me rot gelachen ja dus je kan super schrijven. dus snel verder wil weer lachen love your story girl!
1 decennium geledenBOEIYA Weer een uber awesome deel^^
1 decennium geledenen ik blijf het lezen:Y) -voor de 16e keer ='D
snel verder?
xx
Kiddo.
ja, dus niet zeuren.
1 decennium geledenje gaat nu verdomme ophouden met te lullen van 'jaa ik kan niet schrijven, o wat ben ik depri'
WANT JE KUNT WEL SCHRIJVEN KUTJE.
Het is leuk
pfft.stom kind.
nooh, stiekem houd ik wel nog heel veel van je hoor <3
xxxxxxxxxxxxx