Dood

De grond wekte me. Mijn hoofd bonkte. Zonlicht brak door het te kleine raampje waar ik onder lag. Stof weefde zich in mijn longen. Ik hoestte. Van vannacht was er me weinig meer bij. Tot mijn zicht werdt verstoord. Schokkende flisten. Beelden schoten door mijn hoofd. "Alice"... twee mannen. Wit. Rode ogen. Bloed... Eventjes zag ik de kamer weer zoals hij was. Nacht. Bedden in de slaapzaal van dit moment. Jupiter. Mijn vingers waarop de zon scheen. Dood.
Ik knipperde een paar keer en het werdt helder. Wat betekende alles? Die beelden... ze deden me ergens aan denken. Vannacht- Wat zag ik vannacht ook al weer? Oja, het was donker. De maan vormde de enige lichtbron met uitzondering van wat oude lantaarns.
Oh, lieve hemel! Alice, mijn lieve Alice, is dood! Weg voor eeuwig...
De kamer was al leeg. Ik moest opschieten anders kon ik het ontbijt al helemaal op mijn buik schrijven! Vlug krabbelde ik overeind en haastte me de trap af. Mijn maag rommelde maar dat was niet waar mijn hoofd zat, helaas. Ik kon niet stoppen met denken aan Alice. Normaal gesproken had ik schuter alles opgeschrokt. Vandaag deed ik er veel langer over onm mijn bord leeg te krijgen.
Wat was het nut hiervan? Tamara was weg, Alice nu ook... zometeen ga ik eraan. Hoe had dit kunnen gebeuren onder het oog van de bewakers?