Gevaarlijke nacht.

We zijn nu een halve dag onderweg en we kijken hoe de zon ondergaat. "Als het goed is, zijn we er rond middernacht. Als de maan ongeveer boven ons is." zeg ik. Tyson knikt, "Ik heb honger.. Waarom zijn we nou ETEN vergeten mee te nemen?!" Ik schiet in de lach en zeg dat hij het even moet volhouden. We draven over een pad langs een rivier en ik zie verderop een hele hoop struiken verschijnen. "Tyson.. Wacht even. Weet jij nog wat voor struiken dat waren?" vraag ik licht bezorgd. "Ja, dat zijn Daedelia's. Giftige doorns, niet aanraken. Het gif verspreid zich binnen enkele minuten door je lichaam waarna je verlamt. Word je dan niet snel behandelt zal ook je hart verlammen en sterf je. Dus uitkijken, dat is alles." antwoord Tyson. "Hey, Dorcey, in het midden van het pad blijven." fluister ik in mijn schimmel haar oor. Dorcey hinnikt en loopt voorzichtig door. Ik kijk achterom en zie dat Tyson rustig achter mij loopt. Hij kijkt recht vooruit en hij lijkt zo onbezorgd. "Hey, Tyson. Gaat het?" vraag ik aan hem. "huh? Oh, ja hoor. Ik vraag me alleen af of we nog meer gevaarlijke dingen tegen zullen komen." antwoordt hij. Ik knik. Plots begint het te waaien. Rillingen lopen over mijn rug. "H-hey! GEVAAR!" schreeuwt Tyson plots. Ik draai me met een ruk om en zie dat twee zwart-gekleedde mensen met zwaarden achter ons rennen. Hun zwarte paarden vallen amper op in de nacht, maar door hun snelheid zijn ze herkenbaar. "Ties, je zwaard!" schreeuw ik. Tyson grijpt snel naar zijn zwaard en haalt uit.