Part eighteen: What the heck is going on?

Verbaasd keken Edward en ik hem aan, alsof hij het achtste wereldwonder was. In feite was dat ook wel zo, vampieren bestonden volgens de wetenschap niet, maar aangezien de Cullens toch echt vampieren waren, waren ze in mijn ogen het achtste wereldwonder.
"Wat was er aan de hand?" vroeg Edward, die blijkbaar niks uit Carlisle's gedachten kon halen. Carlisle schudde zijn hoofd, ontkennend en zo zwaar liegend.
"Ja, maak dat lekker iemand anders wijs" mopperde ik.
"Het was niks belangrijks" Carlisle liep naar de deur en opende die. "Als het al belangrijk was, zal Jasper het zelf moeten vertellen" Na die woorden verdween hij.
"Hoezo, vaag!" lachte ik, ook al was de situatie niet om te lachen. Ik brandde van nieuwsgierigheid. Waarom ging Carlisle ineens weg en wat had Jasper er mee te maken? En het was zeker iets belangrijks, Edward zei niet voor niets dat hij door het huis stormde. Hoe dan ook, als ik niks uit Carlisle kon krijgen, zou ik Jasper maar moeten gaan martelen, misschien leverde dat iets op. Alhoewel, vampieren voelen geen pijn. Dan moet ik hem op een andere manier martelen.
"Als je het maar laat" gromde Edward. Ik schrok op, van hem had ik op dit moment geen reactie verwacht. Natuurlijk was het voorspelbaar, die gast had gewoon geen eigen gedachtes meer omdat hij de hele tijd in die van anderen zat te vissen. 'Pff, aso' Edward wierp me een 'gekwetste' blik toe.
"Hoe laat komen de anderen?" vroeg ik na een moment van stilte. Edward haalde zijn schouders op. "Hoe moet ik dat weten, ik heb hier niet de voorspellende gave"
"Nou, sorry hoor, het kon toch zijn dat je dat wist, jij leest gedachten, ik niet" snauwde ik net zo hard terug. Die kon ie krijgen.

Godzijdank kwamen Alice, Rosalie en Emmett een kwartiertje later ook via het raam binnen.
"Wat hebben vampieren met ramen?" vroeg ik zachtjes aan mezelf. Alice was de enige die het hoorde, maar ze reageerde er niet op.
"Komt Jasper niet?" vroeg ik na een paar minuten. Blijkbaar verbaasde die vraag ze nogal, want ze keken me allemaal aan alsof ik zojuist in een vampier was veranderd.
"Hij dat jij hem voorlopig niet meer wilde zien, dus hij is thuisgebleven en heeft zichzelf opgesloten in zijn kamer" Rosalie leek nog het meest geschokt door mijn vraag, maar ze was wel degene die als eerste zichzelf wist te herpakken. Een simpele 'O' was het enige wat ik op dat moment over mijn lippen kon krijgen. "Had je hem verwacht dan?" vroeg Alice. Ik knikte blozend.
"Hij zei dat hij terug zou komen" Emmett haalde zijn schouders op. "Misschien komt het wel door de ruzie met Carlisle en heeft ie nu geen zin om hier te komen"
"Wow Emmett! Dat is de eerste slimme opmerking die ik je deze week heb horen maken!" riep Rosalie uit terwijl ze hem op zijn schouder klopte. Juist ja, dat is pas normaal. Ik zuchtte eens diep en staarde naar het witte plafond boven me. 'Zal ik op het zusterknopje drukken? Misschien komt Carlisle dan weer en kan ik hem smeken me hier uit te halen' Mijn hand gleed naar het rode knopje aan de muur, maar werd gestopt door een vreselijk pijn, die vanuit mijn hals door mijn hele lichaam schoot. Meteen stopten alle zintuigen met werken en werd alles weer zwart voor mijn ogen.