Pittig katje.

"Het is maar een zakdoek hoor, daar hoef je niet van te schrikken." zegt de diepe stem van de man voor mij. Groots en majestueus als hij is, mensen zouden voor hem buigen uit angst. Nee, dan ben ik zwak. Ik schrik niet, ik ben niet bang. Ik ben geen zwakkeling. Ik herstel mezelf en sta vol zelfvertrouwen voor hem. De man heeft enorm veel spieren, zo'n beetje iedere spier lijkt getraind te zijn. De man wrijft even over zijn kale hoofd en lacht. "Een kleintje als jij gaat toch niet zo'n stoere pub in?" zegt hij. "Ik ben niet klein!" argumenteer ik als een klein kind. Meteen sla ik mijn handen voor mijn mond. "Haha. Nee, je bent niet klein. Nou ja, gedragswijs ben je niet klein, nee." lacht hij, terwijl hij zijn handen op zijn buik slaat. "De naam's Olaf. En jij, kleintje?" "Noem me niet klein!" snauw ik hem toe. "Ik had het niet tegen jou, pepertje, ik had het tegen dat jochie hier." zegt hij, terwijl hij naar Tyson wijst. Ik schiet meteen in de lach en als ik me heb hersteld zie ik de verontwaardigde blik van Tyson, waardoor ik weer moet lachen. "Dat pepertje van jou is vast een schatje." zegt Olaf tegen Tyson. Tyson knikt, en stelt zichzelf voor. "En dit pepertje hier?" vraagt Olaf. "Noem me maar pepertje, als dat je plezier toe doet." zeg ik. Olaf knikt en klopt op mijn schouder, waarvoor hij eerst moet bukken. De man is wel twee keer zo groot als ik!