-Hoofdstuk 2

Marnie Elisabeth Still.

Iedereen in de kamer was stil, ze konden niet geloven wat Marnie net zei. De eerste die iets zei was, Lucy, haar vijf minuten oudere tweelingzus. "Dat wisten we al langer dan vandaag, hè zusje?" Lachte ze uitbundig. Marnie wierp haar een kwade blik toe. "Ik ben serieus, dood serieus." "Dat is niet zo best." Zei Lucy luchtig, "Wie wilt er drinken?" Vervolgde ze en liep richting de keuken. "Lucy, blijf." Beval haar moeder. Lucy zuchtte diep en zette zich terug neer op de bank. "Laat me eens zien." Zei haar vader die de brief van Marnie overnam. "Ach, het is vast iemand die een flauwe grap uithaalt." Zei Lucy weer. "Was het maar zo." Verzuchtte haar vader die de brief op het salontafel legde. "Wat bedoel je?" Vroeg Marnie die zich ook neerzette op de bank. "We wisten dit al vanaf je geboorte, we hadden alleen gehoopt, nee, zelfs hopen konden we niet meer." Mompelde haar moeder onduidelijk. "Wat willen jullie me nou zeggen?" Vroeg het elf-jarige meisje. "Wat we willen zeggen is," Zei haar vader, "dat het waar is. Het komt niet meer vaak voor dat, in een mensenfamilie een heks of een tovenaar geboren wordt, maar het gebeurt zo nu en dan nog. Jij was één van die heksen, Marnie." "Maar hoe?" Marnie begreep er niets van.

"Lukt het?" Vroeg haar moeder die zachtjes Marnie's kamer binnenkwam. "Jawel." Zei Marnie terwijl ze verder ging met haar spullen inpakken. "Geloof me, dit is het beste." Marnie zuchtte. "Misschien."