-Hoofdstuk 10

Draco Lucius Malfoy.

"Is het nog ver?" Marnie had haar armen om Draco's nek geslagen en haar gezicht verborg ze in zijn nek. "Geen idee, we hadden er al kunnen zijn, maar dit vertraagd, denk ik." Antwoordde Draco terwijl hij rondkeek. Deze plek kwam hem niet bepaald bekend voor. De schrik sloop in zijn lichaam. Ze waren verdwaald, dat wist hij wel zeker. "Marnie, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar," Draco zweeg even en keek nog eens rond zich, "maar we zijn verdwaald." Marnie antwoordde niet. "Marnie?" Draco raakte lichtelijk in paniek en legde Marnie neer op de grond. Haar ogen waren gesloten en haar lippen zagen nog blauwer dan ze eerder die ochtend deden. "Shit." Mompelde Draco. Misschien had hij haar de kans moeten geven zich aan te kleden, bedacht hij zich toen hij zag dat ze een kort nachtkleedje droeg met enkel zijn gewaad erover. Draco twijfelde geen seconde langer en deed zijn bloes uit. Hij haalde zijn gewaad van Marnie af en deed zijn bloes rond haar schouders en legde daarna zijn gewaad weer over haar heen. Hij legde zijn, warme, handen op Marnie haar gezicht in de hoop haar wat op te warmen. Wanneer dit niet bleek te helpen hield hij haar tegen zijn lichaam aan. "D-Draco?" Draco keek meteen naar Marnie bij het horen van haar stem. "Ssht, alles is in orde." En Draco drukte Marnie nog dichter tegen zich aan. "Zijn we er al?" Draco keek om zich heen. "Nee, nog niet, we moeten nog een eindje." "Hmm." En Marnie sloot haar ogen weer. "Marnie? Marnie wakker blijven!" Marnie's oogleden trilden en ze gingen terug open. "Ik heb het koud." Mompelde ze. "Ik weet het." En Draco wreef met zijn hand over haar arm heen. "Heb jij het niet koud?" "Nee, het gaat wel." "Je hebt niets aan." En Marnie legde haar hand op Draco's blote borst. "Het gaat wel." En Draco deed zijn gewaad goed over Marnie haar schouder omdat het afgezakt was. "Kom, we gaan verder." En Draco nam Marnie weer op en liep verder. "Hoe lang nog?" "Ik, eh, we zijn verdwaald, Marnie." Marnie zuchtte diep. "Het spijt me." "Nee, nee, maakt niet uit." Fluisterde Marnie en klampte haar steviger vast aan Draco.

"Kom, we gaan even zitten." En Draco zette Marnie neer op de dikke boom die tijdens een storm was omgewaaid. Om alles nog erger te maken dan het al was begon het te sneeuwen. "De eerste sneeuw dit jaar." Merkte Marnie op waarna ze haar hand uitstak om de sneeuw op te vangen. "We komen wel terug." Zei Draco waarna hij Marnie dicht tegen zich aantrok. "Weet ik toch." Zei ze met een glimlach. Het leek alsof het Marnie allemaal niet kon schelen, alsof ze altijd gelukkig was, al zouden ze in een boom moeten leven. "Kom, we moeten door." Zei Draco toen er rillingen over Marnie's lichaam liepen. Wanneer Draco Marnie wou oppakken sputterde zij tegen. "Ik kan het wel alleen." Zei ze en ze stond op. Ze stak haar hand uit als tegen dat hij haar nog wel moest ondersteunen.

Wanneer het kasteel van Hogwarts na een tijdje in zicht kwam wist Draco niet hoe blij hij moest zijn. Draco wist dat het, als ze door wandelden, het nog een halfuurtje zou duren tegen dat ze in Hogwarts waren, dus besloot hij Marnie weer op te pakken, zodat ze sneller konden gaan.
      "Eindelijk." Zuchtte Draco, toen ze de binnenplaats van Hogwarts opliepen. "Zet me maar neer." Zei Marnie en Draco deed wat ze hem vroeg en zette haar neer op een bankje. "We gaan eraan, hè?" Zei Marnie, het was eerder een conclusie dan een vraag, maar toch knikte Draco. "Het spijt me."

Jullie hebben geluk dat ik hieraan graag schrijf, hoor.