-Hoofdstuk 12

Marnie Elisabeth Still.

"Psst, Draco." En Marnie boog voorover over de tafel. Draco zuchtte en keek op. "Wat?" "Wat is dat op je arm?" En Marnie wees naar de tatoeage op Draco's arm. Draco fronste zijn voorhoofd, sloot zijn ogen en ademde diep en uit. Marnie wist nu al dat Draco op ontploffen stond. Plots opende Draco zijn ogen en keek Marnie woedend aan. "Wij zijn géén vrienden, begrepen? Bemoei je verdomme met iemand anders leven! Het is niet omdat we een paar úúr samen hebben doorgebracht dat we vríénden zijn!" Marnie stond als vastgenageld aan de grond terwijl Draco haar nog steeds woedend aan keek. "Wat is het probleem?" En Professor Flitwick kwam bij de twee leerlingen staan. "Niets." Bromde Draco waarna hij het klaslokaal uitliep. "Professor vindt u het erg als ik?" En Marnie wees naar de deur. Professor Flitwick schudde haar hoofd. "Ik hoop dat je hem kalm krijgt." En ze glimlachte bemoedigend naar Marnie. Marnie liep het lokaal uit met de ogen van haar vrienden op haar rug brandend. Marnie liep eerst naar rechts, in de hoop Draco daar tegen te komen. Het geluk stond aan haar kant, want daar zat Draco op een bank. "Draco?" Vroeg ze voorzichtig en ging naast hem zitten. "Heb je me niet begrepen?" Zei Draco, het moest er dreigend uitkomen maar zijn stem brak midden in zijn zin. "Ik, ik wou je niet van streek maken. Ik wist gewoon niet dat je tatoeage had, ik.." Draco zuchtte, waarna hij zijn mouw oprolde. Bij het zicht dat ze nu kreeg kon Marnie amper ademhalen. Wat ze op Draco's arm zag leek sprekend op het teken dat Harry haar ooit eens had uitgelegd. 'The dark mark.' Met andere woorden, Draco was een death eater. Marnie sloot haar ogen, ze kon zichzelf het gezicht van Draco nog zo goed voorstellen in de trein naar Hogwarts, de eerste keer dat ze hem zag.

"Jij móét wel een mudblood zijn." Zei Draco. Marnie fronste haar voorhoofd. "Hoezo?" Draco haalde zijn schouders op. "Ik heb zo mijn bronnen." Marnie keek hem woedend aan. "Ik denk dat ik ook wel weet wie jij bent." Zei ze grijnzend. Draco glimlachte trots. "Draco Malfóy!"


zelfs toen had het er al spottend uitgekomen. En nu was hij een death eater, nog voor hij volwassen was. "Maar hoe?" Marnie kon het niet bevatten. "Mijn ouders zijn beide death eaters. Het stond eigenlijk al vast van toen ik geboren was." "Je bent niet eens volwassen." Zei Marnie. Midden in haar zin brak haar stem. "Ik weet het." Zuchtte Draco. "Heeft Harry het je nooit vertelt?" "Wíst Harry dit?" Draco knikte. Marnie fronste haar voorhoofd. "Hij heeft het me gewoon verzwegen?" Marnie voelde de woede in haar opborrelen. Ze dacht dat ze Harry kon vertrouwen, dat hij haar álles zei. Maar blijkbaar zat ze daar verkeerd. Natuurlijk, hoe blind kon ze zijn? Ze kon niet tippen aan Hermione en Ron, en al helemaal niet aan Ginny. Ja, Ginny die er niet eens bij was van in het begin wist meer dan dat Marnie wist. "Marnie?" En Draco legde zijn hand op haar schouder. Marnie schrikte op uit haar gedachten. "Ja?" "Het spijt me." Marnie schudde haar hoofd en stond recht. "Ik moet dit even laten bezinken." En met die woorden liep ze van Draco weg.

Yay, now she knows.