-Hoofdstuk 19

Marnie Elisabeth Still.

Wanneer Marnie bij de poort aankwam was er van Draco nog geen spoor. Marnie liet zich via de muur op de grond zakken en liet haar hoofd steunen op haar knieën. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren kwam Draco eraan. "Al moe?" Vroeg Draco waarna hij pijnlijk glimlachte naar Marnie. Marnie schudde haar hoofd en stond op. "Had geen zin om recht te staan." Draco knikte. "Kom, we gaan." Zei Draco waarna hij de poort uitliep. Marnie volgde hem op de voet en ging naast hem lopen. Pas toen viel haar blik op de akoestische gitaar die op Draco's rug hing. "Speel je gitaar?" Vroeg ze geïnteresseerd. Draco knikte. "Toch al enkele jaren, ja." Marnie glimlachte naar hem. "Leuk." Na dat gezegd te hebben viel er een stilte tussen de twee tieners.

"Nee! Nee! Nee! Nee!" Gilde Marnie terwijl ze achteruit liep. "Kom op! Loop er desnoods langs!" Marnie keek Draco gespeeld boos aan. "Ik ga daar niet over of voorbij of wat dan ook!" "Marnie! Als je er nu niet langs komt dan kom ik je halen!" "Dan doe je dat maar, maar ik ga niet over die boom zijn wortels, zo meteen val ik weer!" Draco zuchtte vermoeid en liep naar Marnie en tilde haar over zijn schouder. "Shit, Malfoy, dit is eng!" Gilde ze geschrokken. Draco kuchte. "Sorry, Drácooooo!" Zei Marnie kinderlijk. "Goed zo!" Zei Draco waarna hij Marnie terug neerzette op de grond. "En nu braaf mee verder wandelen, goed?" Marnie knikte overdreven met haar hoofd. "Ja, papa." Zei ze waarna ze vrolijk door huppelde. "Pas op dat je niet valt!" Riep Draco haar na. "Fuck you!" Was Marnie haar antwoordt. "Als je er echt opstaat!" Grijnsde Draco. "Ach, rot op." Zei Marnie en ze gaf Draco een klop tegen zijn schouder. "Vind je de weg nog wel alleen terug dan?" Marnie blies haar wangen op en keek Draco gefrustreerd aan. "Je kan soms echt een klein kind zijn, weet je dat?" Zei Draco met een glimlach terwijl hij Marnie aankeek. Marnie liet de lucht uit haar mond ontsnappen en hield haar hoofd schuin. "Hoe bedoel je?" "Je húppelde net." Grinnikte Draco. Marnie knikte. "Is leuk, kom!" Ze nam Draco bij de hand en begon te huppelen. "Kom op, doe dan mee!" Lachte ze. Draco schudde zijn hoofd. "Niet te geloven dat ik dit doe!" Zei hij waarna hij mee begon te huppelen. Althans, het moest er op lijken.

Wanneer Marnie en Draco aankwamen bij het meer keek Marnie goed rond. Deze omgeving had haar leven omgedraaid. Ze ging om met de persoon dat ze vorig jaar nog zo een eikel had gevonden. Wanneer ze doorhad dat Draco niet meer naast haar stond draaide ze een rondje om haar eigen as om Draco te zoeken. Hij was nergens te bespeuren. "Draco?" Vroeg ze zachtjes, met paniek in haar stem. Wanneer ze geen antwoordt kreeg riep ze: "Oh god!" En ze liep naar het water en probeerde er in te kijken. "Draco!" Schreeuwde ze nu. Haar echo klonk over het hele meer. Marnie hoorde gelach achter haar en ze draaide zich om. Draco zat op de grond tegen een eikenboom met zijn gitaar in zijn handen. "Wat lach jij nou?" Zei Marnie waarna ze dreigend op Draco afstapte. Draco schudde grijnzend zijn hoofd. "Ik was je kwijt! Je was godverdomme in één keer weg!" Draco trok zijn wenkbrauw de hoogte in. "Ik zit hier al vanaf dat we hier waren." "Niet, ik, eh?" "Je keek gewoon over me heen. Kom ga zitten!" Zei Draco waarna hij Marnie bij haar arm trok. In een paar seconden zat Marnie bovenop Draco. "Oké, dit was ook niet de bedoeling." Lachte Draco ongemakkelijk. "Goh, je meent het?" Vroeg Marnie sarcastisch, terwijl ze gewoon bleef zitten. Draco knikte maar zette toen toch zijn gitaar aan de kant. De zon scheen zachtjes op Draco's gezicht waardoor er een mysterieuze glinstering in zijn ogen te zien was. Marnie zuchtte diep en nam Draco zijn rechterhand vast en trok die naar haar toe. Ze rolde langzaam zijn mouw op en ging zachtjes met haar vingers over the dark mark heen. Ze zag hoe Draco's gezicht van ontspannen naar zenuwachtig ging. Marnie glimlachte lieflijk naar hem en plaatste haar lippen tegen zijn hand aan. Draco klemde zijn vingers stevig rond haar hand heen en met zijn linkerhand 'liep' hij over haar arm heen. "Draco?" "Hm?" Marnie schudde haar hoofd. "Wat is er?" Vroeg Draco nu terwijl hij Marnie aankeek. "Ik vroeg me af," begon Marnie ongemakkelijk, "wat voor iemand is Voldemort?" Draco trok een gezicht vol afschuw. Marnie knikte. "Zegt genoeg." Draco zuchtte diep. "Hij is gewoon verschrikkelijk." Fluisterde hij. "Hoe voelde het?" Vroeg Marnie oprecht geïnteresseerd. Draco glimlachte wrang. "Marnie en haar eindeloze vragen." Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd tegen de stam van de eikenboom leunen. "Ik ben gewoon bezorgd." Zei Marnie met een frons. Draco knikte. "Ik kan het niet zo goed uitleggen." Mompelde Draco. "Probeer het maar." Draco schudde zijn hoofd. "Waar kan ik dit het beste mee vergelijken?" "Ik weet niet. Wat doet hij precies?" "Hij zette gewoon zijn wand op mijn onderarm." "En dan?" "En dan gaat er een pijn door je lichaam heen. Alsof er een sterk gif je lichaam indrinkt en zich overal nestelt waar het kan komen." Marnie luisterde gespannen toe. "En het ergste van al," Zei Draco waarna hij zijn ogen terug opende en Marnie aankeek, "hij doet dat alles met plezier." "Ik wou dat ik iets kon doen." Zuchtte Marnie terwijl ze aanstalten maakte om recht te staan. "Bij mij blijven zou al helpen." Mompelde Draco waarna hij zijn handen op Marnie haar heupen liet rusten om haar op zijn schoot te houden. Marnie glimlachte naar hem en knikte.

Kijk nou, hoe lief. Zijn ze geen reacties en kudos waard?
Jullie zijn trouwens de allerliefste lezers van állemaal <3