-Hoofdstuk 20

Marnie Elisabeth Still.

"Marnie?" "Ja?" Vroeg Marnie waarna ze opkeek. "Deze vakantie, ga jij dan naar huis?" Marnie knikte. "Normaal gezien wel." Draco knikte. "Waarom eigenlijk?" Draco haalde zijn schouders op. "Omdat je eh, bij muggles woont." Marnie fronste. "Ja, en?" Vroeg ze terwijl ze recht ging staan. "Toe, Marnie, wordt nou niet boos." Zei Draco waarna ook hij recht stond. "Ik ben ook niet boos! Ik vind het gewoon even frustrerend of die verafschuwende klank in jou stem te horen als dat jij het frustrerend vindt als ik je weer eens Malfoy noem!" "Ja sorry! Maar het zijn toch muggles?" Marnie slaakte een frustrerende zucht. "Het zijn ménsen, Malfoy!" "Kom op, Marnie ik ben niets anders gewoon dan het woord muggles!" Riep Draco gefrustreerd. "Mijn familie zijn mensen, Draco, knoop dat goed in je oren!" Zei Marnie terwijl ze dreigend naar Draco wees. "Oké, goed. Ik vroeg het me af omdat je bij ménsen woont." "Ja, en dan ga ik ook gewoon naar huis tijdens de vakanties. Om mijn familie gerust te stellen." "Hoezo?" "Omdat niemand, buiten mijn gezin, weet dat ik op Hogwarts zit." Draco knikte. "Mag ik je nog één ding vragen over Voldemort?" Vroeg Marnie terwijl ze zich richting Draco wende. "Nog één ding, dan." "Oké, geeft hij jullie opdrachten of zo?" Draco knikte. "Heb jíj een opdracht?" Draco's ogen vernauwden zich en keken Marnie dreigend aan. "Oh god, je moet mij vermoorden!" Zei Marnie met grote ogen. Draco kon er niets aandoen en stootte een lach uit. "Nee, gek, hij weet vast niet eens dat je bestaat, en anders ben je een mudblood zoals een ander voor hem." Marnie fronste haar voorhoofd. "Maar echt, heb jij een opdracht?" Draco knikte weer. "En dat is?" "Dat kan je beter niet weten." "Is het Harry?" Vroeg Marnie geschrokken. "Nee, jammer genoeg. Ik zou het graag zelf doen." "Wát?" Stootte Marnie uit. "Jij wilt mijn beste vriend graag zelf een kopje kleiner maken?" Marnie keek Draco verbaasd aan. Draco knikte langzaam. "Je bent degoutant, Malfoy!" Riep Marnie uit. "Ho, wacht, nu kan ik je écht niet meer volgen." Zei Draco verward. "Ik wil Blaise toch ook niet vermoorden?" Ging Marnie verder. "Marnie, doe nou rustig." Zei Draco en hij zette een stap naar voor toe waardoor Marnie naar achter liep. "Blijf. Uit. Mijn. Buurt." "Marnie, luister nou.." "Nee, ik luister niet! Ik dacht dat je anders was dan ik dacht, maar je wilt godverdomme mijn beste vriend dood!" Schreeuwde Marie gefrustreerd terwijl ze naar achteren bleef lopen. "Marnie, sta nou stil." Probeerde Draco, maar tevergeefs, Marnie bleef achteruit lopen. "Kijk, ik blijf staan, ik kom niet dichter maar zo meteen lig je in-" Nog voor Draco zijn zin kon afmaken was het al te laat. Marnie zette haar voet achter de steiger en viel het ijskoude water in. Marnie kreeg het gevoel dat haar luchtpijp werd dichtgesnoerd. Alle zuurstof werd haar ontnomen en het ijskoude water drong haar luchtpijp in. Niet veel later voelde ze twee handen onder haar armen. Ze merkte nog maar amper dat ze op het droge werd gedragen, enkel de snijdende pijn van de zuurstof dat langs haar luchtpijp schraapte merkte ze op. "Marnie?" De stem van Draco drong haar hoofd in. Alles viel plots op hun plaats. Draco was geváárlijk. Luid hoestend opende Marnie haar ogen en keek verwilderd op zich heen. "Jij!" Bracht ze uit, terwijl ze Draco verwijtend aanwees. Marnie sprong met een ruk op en liep het donkere bos in. "Marnie, wacht!" Hoorde ze Draco achter haar aan roepen, maar ze bleef stug door lopen. "Laat me met rust! Rot op! Verdwijn!" Riep Marnie terwijl ze takken opzij schoof en over wortels van bomen struikelde. "Marnie, stop!" Draco nam ruw Marnie vast bij haar arm en duwde haar tegen een boom aan. "Blijf toch eens vijf minuten staan!" Bromde Draco. "Laat me los." Siste Marnie. Draco was echter niet onder de indruk en drukte Marnie, met behulp van zijn eigen lichaam, nog harder tegen de boom aan en nam haar gezicht tussen zijn handen. "Luister nu eerst eens goed naar mij!" Sprak Draco luid. "Ik heb Harry nooit gemogen! Als hij kon zou hij het zelfde bij mij doen als dat gene dat ik maar al te graag bij hem zou willen doen." "Hou nu eens op!" Gilde Marnie terwijl ze gefrustreerd uit Draco zijn greep probeerde te raken. "Potter en ik zijn vijanden, Marnie, begrijp dat toch eens!" Riep Draco uit. Marnie knikte. "En ik heb de verkeerde keuze gemaakt." Sprak Marnie fel. "Ik dacht dat ik het wel aankon, vrienden zijn met beide, maar ik heb me blijkbaar heel erg vergist, Malfoy." Zei Marnie waarna ze Draco van zich afduwde. Draco bleef als verstijfd staan. "Dus de afgelopen weken betekenen niets voor jou?" Sprak Draco uit. Marnie zuchtte. "Het was allemaal een vergissing, we kunnen geen vrienden zijn, Malfoy." "Vuile mudblood, verdwijn!" Riep Draco woedend uit, "Nu! Vóór ik je iets aandoe!"

En jullie dachten dat het romantisch werd, ha!
I still want reactions and kudos, don't know why, lijkt me wel leuk.