-Hoofdstuk 21

Draco Lucius Malfoy.

Draco keek Marnie na. Hij kon het niet geloven, het ene moment ging alles goed en het andere moment was alles naar de vaantjes. "Goed zo, Malfoy." Sprak Draco tegen zichzelf. Hij nam zijn gitaar op van de grond en liep terug richting Hogwarts.
      Het leek een eeuwigheid te duren voor Draco de school terug had bereikt, en eens hij daar was kreeg hij nog eens een stortbui over zich heen. Zijn witte haren plakten tegen zijn hoofd aan en zijn kleren waren doorweekt toen hij de Slytherinkamer binnenliep. "Waar heb jij gezeten?" Vroeg Pansy. "Volgens mij is hij gaan zwemmen." Reageerde Blaise spottend. Draco negeerde alle commentaar die hij over zich heen kreeg en liep richting de jongenskamer. Gefrustreerd trok Draco zijn trui uit en smeet die ergens neer op de grond. Een woedende schreeuw klonk doorheen de kamer waarna hij met volle kracht met zijn vuist tegen de muur aansloeg. Plots besefte Draco zich iets. Aan niemand, maar ook niemand zou hij nog laten zien dat er ook maar iets van gevoel in hem zat. Hij zou zich volledig gevoelloos opstellen tegenover iedereen dat ook maar in zijn buurt kwam. Hij zou geen enkele emotie over zijn gelaat laten trekken. Draco was zeker: nooit zou iemand nog om hem geven en hij zou nooit nog iemand in zijn hart laten.


Marnie Elisabeth Still.

Marnie haalde grote halen lucht terwijl ze op haar bed leg. Punky had zichzelf tegen Marnie haar buik opgerold en keek haar met zijn grote zwarte ogen aan. Marnie streelde met haar vingers over de kat zijn kop terwijl ze op adem kwam. Zacht geklop weerklonk door de kamer. "Binnen." Marnie haar stem klonk schor. Het hoofd van Harry kwam achter de deur vandaan. "Gaat het? Hermione zei dat je aan het huilen was." Marnie haalde diep adem en ging recht zitten. "Het gaat wel." Zei ze haperend. "Als ik iets kan doen?" Marnie schudde haar hoofd en stond recht. "Nee, dat hoeft niet." "Marnie." Zei Harry waarna hij haar in zijn armen sloot. Marnie kon zichzelf niet meer aanhouden en tranen rolden over haar wangen. Haar snikken werden gesmoord doordat ze haar gezicht in Harry zijn trui had verstopt. Troostend wreef Harry met zijn hand over Marnie haar rug heen. "Het komt allemaal wel goed." Zei hij sussend. Marnie schudde haar hoofd. "Het is gewoon o-o-neerlijk." Snikte ze hevig. "Wat is er gebeurt?" Vroeg Harry terwijl hij Marnie een stukje van zich afhield. "H-h-ij-" Marnie kwam niet verder uit haar woorden omdat de tranen haar te veel werden. Harry keek toe hoe Marnie daar stond. Hij voelde zich hulpeloos. Alsof hij niets anders kon doen dan haar aankijken. Ze leek zo..breekbaar. Harry had haar nog nooit zo gezien in al die jaren dat hij haar al kende. Marnie had nog nooit aan Harry laten zien hoe ze zich voelde.
      "Ik dacht écht dat hij anders was." Legde Marnie aan Harry uit terwijl ze naar haar handen keek die gevouwen op haar schoot lagen. "We kunnen ons allemaal wel eens vergissen." Zei Harry terwijl hij zijn hand op die van Marnie legde. Marnie keek op naar Harry zijn gezicht. Harry's gezicht kwam steeds dichter bij, haar hoofd bonkte hard en ze was uitgeput. Ze had de fut niet meer om tegen te werken, en wanneer Harry zijn lippen de hare raakte kon ze hem niet eens afwijzen. "Ik, het spijt me." Zei Marnie zodra het contact was verbroken. "Nee, het spijt mij." Verontschuldigde Harry zich waarna hij recht stond. "Marnie, luister, ik heb een vriendin." Marnie knikte. "Het spijt me, écht waar." Nadat Harry die woorden sprak liep hij de slaapkamer uit en liet Marnie alleen.

Apfoeh, arme kinderen toch.