-Hoofdstuk 23

Marnie Elisabeth Still.

"Marnie!" Lucy, haar zus kwam op haar aflopen en omhelsde haar stevig. "Ik heb je zó gemist!" Mopperde ze. Marnie wist dat ze loog, ze deed enkel alsof, om haar ouders tevreden te houden. Ze verachte Marnie, ze vond het vreselijk dat ze een heks was. "Ik jou ook." Zei Marnie stilletjes. Ze liet Lucy los en liep toen naar haar ouders en gaf hen een knuffel. Ook haar broer kwam buiten en gaf haar een knuffel en tilde Marnie op van de grond. "Ik miste je, zusje." Zei hij en plante een kus op haar wang. "Ik jou ook, heel erg." Zei Marnie, waarna ze nog iets mompelde over 'normale jongens'. "Kom." Zei Manuel en hij trok Marnie mee naar binnen toe. "Wat is er?" Vroeg Marnie al lachend. "Omdat je altijd zo lang weg bent hebben we besloten," Manuel knikte tijdens zijn verhaal naar de rest, "dat we nu al beginnen met feesten." Marnie haar mond viel open toen ze de keuken in liep. Alles was feestelijk versiert, alsof Kerstmis morgen al was. "Wauw." Mompelde ze en ze liep de keuken verder in. "Én, we eten jou lievelingsgerecht vandaag." Deelde haar moeder mee. "Ah, dank je!" Gilde Marnie enthousiast en vloog haar ouders op de hals en daarna haar broer. Toen ze zich wou omdraaien om ook haar zus te bedanken was deze al nergens meer te bespeuren. "Waar is Lucy nou?" Vroeg Marnie terwijl ze verward met haar ogen knipperde. "Boven. Ze is niet echt vrolijk de laatste tijd." Zei haar vader. "Oh." Was het enige dat uit Marnie haar mond kwam. Marnie vond het erg vervelend dat ze niet meer met haar zus overweg kon. Lucy zag in alles wat Marnie deed iets slechts. Alsof ze een monster was. "Maak je niet druk, wij maken het ons leuk deze vakantie." Zei haar broer met een glimlach. Marnie knikte en glimlachte terug.

Uitgeput liet Marnie zich op haar bed vallen. Haar grootouders waren vandaag ook nog langs gekomen. Ze hadden Marnie 'zo hard gemist', en ze zouden zo graag eens een 'klasgenootje zien'. Marnie sloot haar ogen en zuchtte diep. Ze had het gevoel dat deze vakantie langer zou duren dan normaal. Ze vond het niet erg om terug thuis te zijn, integendeel, maar ze had het gevoel dat ze Draco haar excuses moest maken, voor het al dan niet met hem spelen. Zacht geklop weerklonk op Marnie haar deur en haar broer kwam haar kamer binnen. "Heb je even?" Vroeg hij stilletjes. Marnie ging recht zitten en knikte. Manuel sloot de deur en ging bij op Marnie haar bed zitten. "Ik heb het gevoel," begon Manuel, Marnie keek hem vragend aan, "dat er iets met je is." Zei Manuel waarna hij Marnie doordringend aankeek. Marnie zuchtte diep en liet zich terug op haar bed neervallen. "Marnie, wat is er?" "'k weet niet." Mompelde ze terwijl de tranen achter haar ogen prikten. "Er moet toch iets gebeurt zijn?" "Ja, dat is ook zo, maar-" "Maar wat?" "Ik denk niet dat-" Nog een zucht volgde, "ik denk gewoon niet dat het er toe doet. Het gaat wel over." Manuel knikte. "Als je er over wilt praten?" "Ik weet je te vinden." Zei Marnie met een glimlach.