-Hoofdstuk 24

Marnie Elisabeth Still.

Tevreden keek Marnie in de spiegel. Het was eerste Kerstavond, en ze zou samen met het hele gezin naar haar grootouders gaan, waar ook de rest van de familie aanwezig zou zijn. Ze bracht nog een laagje mascara aan en liep toen de trap af. "Ik ben klaar!" Zei ze vrolijk toen ze de woonkamer binnen liep. "Heb je één of andere spreuk gebruikt?" Bromde haar zus. "Ik mag nog geen magie gebruiken buiten school." Zei Marnie waarna ze in de zetel ging zitten. "Oh, je zou echt heus niet meer zeggen dat jullie een tweeling zijn." Bracht haar moeder uit toen ze de woonkamer binnenliep. "Hoezo?" Vroeg Marnie met een glimlach. "Jullie worden zo groot en volwassen. Ik kan me nog herinneren toen ik jullie amper uit elkaar kon houden!" Marnie grinnikte lichtjes. Toen de bel ging stond Lucy op om de deur open te gaan doen.



Draco Lucius Malfoy.

Zenuwachtig stond Draco voor de deur. Hij bekeek de huizen die feestelijk versierd waren en het geluid van vrolijk gelach drongen zijn hoofd binnen. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn om zelf tussen de muggles te moeten leven. Misschien was het zeer frustrerend of het zou juist fijn voelen. Toen de deur openging moest Draco goed kijken. Hij dacht eerst dat Marnie opendeed, maar hij kon al gauw zeggen dat, dat niet zo was. Dit meisje had niet de mooie blauwe ogen die Marnie had. En ook haar haren hadden niet die mooie rode kleur. "Kan ik je helpen?" Toen hij haar stem hoorde, wist hij al helemaal dat ze anders was dan Marnie. Marnie haar stem klonk als de mooiste muziek die een piano kon produceren. "Ik kom voor Marnie, is ze thuis?" Het meisje keek hem onderzoekend aan. "En jij bent?" Draco, Draco Malfoy." Hij schraapte zijn keel en rechte zijn rug, alsof het meisje hem daardoor meteen zou herkennen. "Juist." Zei het meisje en ze draaide haar hoofd. "Marnie, één of andere gek voor je aan de deur!" Schreeuwde ze. Ze glimlachte gemeen naar Draco en liet hem toen staan. "Draco?" Marnie keek hem verward aan. Draco nam haar goed in zich op. Marnie droeg een vrolijk geel jurkje met spaghettibandjes. Het kleedje kwam net tot boven haar knieën en rond haar voeten zaten elegante hakken. "Wat doe jij hier?" Haar stem piepte, en Draco kon zien dat ze zenuwachtiger werd met iedere stap dat ze dichter naar hem toe zette. "Ik, eh, weet het niet." Mompelde Draco zenuwachtig. Zijn schoenen waren plotseling interessanter dan de rest. "Kom maar binnen." Mompelde Marnie en ze zette een stap opzij zodat Draco binnen kon. "Mijn ouders zijn wel thuis, en de rest ook." Ratelde Marnie. Draco knikte. "En dat meisje net, was mijn zusje, Lucy, je moet echt niet op haar letten." Marnie bleef maar door praten. Draco kon duidelijk opmerken dat ze niet wist hoe zich te gedragen. "Pap, mam." Zei Marnie toen ze door een deur liep. "Dit is Draco, hij zit bij me op school." Marnie trok Draco bij zijn arm de kamer binnen. Draco keek de kamer nauwkeurig rond. Het was simpel maar toch gezellig. "Oh, hallo!" Zei de vrouw met de weelderige blonde krullen. Ze nam Draco's hand met haar beide handen vast. "Aangenaam." Mompelde Draco terwijl hij zenuwachtig glimlachte. De man, die eerst niet zo groot leek, stond op. Draco schatte hem rond de twee meter. Zijn gezicht stond ruw, terwijl zijn ogen alleen maar vriendelijkheid uitstraalde. "Aangenaam, jongeman." Zei Marnie haar vader en hij nam Draco's hand stevig vast. "Aangenaam." Marnie haar zus, Lucy, wist Draco, stond mopperend op. Hij hoorde haar iets zeggen als 'stomme tovenaar' en daarna volgde harde voetstappen op de houten trap. "En waar hebben we je bezoek aan te danken, eh-" "Draco." De vader van Marnie knikte. "Waar hebben we je bezoek aan te danken, Draco?" Draco voelde drie paar ogen op zich gericht. Hij voelde zich als een hert in het nauw gedreven. "Ik, eh, moest Marnie dringend spreken over iets." Draco knikte op zijn woorden bij te staan. "Oh!" Zei de vrouw. "Als het echt zo belangrijk is..ga anders maar even naar boven toe." Draco glimlachte naar de ouders van Marnie en volgde toen Marnie de trap op. "Let niet op de rommel." Was het eerste dat Marnie zei toen ze de kamer inliepen. Marnie knipte het licht aan. Een vrolijk uitziende ruimte werd verlicht. Groot was het niet, maar het was zeker aangenaam. Draco keek nauwkeurig de kamer rond. Opzoek naar de rommel waar Marnie het over had. "Waar is de rommel?" Vroeg Draco. Marnie keek haar kamer rond. "Vreemd." Mompelde ze. "Normaal ligt er altijd wel iets." Verklaarde ze. Draco knikte. Het leek alsof ze beide het onderwerp ontliepen waarvoor Draco hier was. "Dus." Zei Marnie wanneer ze zich op haar bed neerzette. "Marnie," begon Draco, "ik, het spijt me." Draco schrok van zijn eigen woorden, ondanks ze oprecht gemeend waren, schrok hij er van. Hij had nog nooit in zijn hele leven zijn excuses aangeboden. Zelfs niet toen hij zijn vader onder de Crucio-vloek bracht. Marnie knipperde met haar ogen maar zei niets. "Ik had het niet moeten zeggen, over Harry, en alles wat ik daarna zei." Ging Draco verder met zijn verontschuldiging. "Natuurlijk zou ik jou niets aandoen, ik, eh." Draco zag dat Marnie tranen in haar ogen kreeg. "Oh, nee, niet huilen, Marnie, toe." Prevelde Draco. Marnie glimlachte een waterige glimlach. "En ik die dacht dat ik me moest verontschuldigen." Mompelde ze. "Waarom?" Vroeg Draco verbaasd. "Ik heb je dingen verweten en ik heb dingen gezegd die niet waar waren." "Welke dingen?" "Dat alles een vergissing was, dat ik de verkeerde keuze had gemaakt." Marnie trok haar benen op en liet haar hoofd op haar knieën rusten. Ze staarde voor zichzelf uit, zonder nog maar één woord uit te spreken. Draco zette zich neer achter Marnie, met zijn benen ieder aan een zijde van haar lichaam. Hij drukte zijn lippen tegen Marnie haar rechterschouder aan. Zijn handen liet hij over haar bovenarmen dwalen.

Kijk, zo gemeen ben ik niet. Marnie had hem ook gewoon de deur kunnen uitzetten, echt, dat heeft ze gedacht, maar ik sprak het uit dat mooie hoofdje van haar. Dus nu vind ik wel dat ik reacties en kudos van jullie verdien. <3