-Hoofdstuk 25

Marnie Elisabeth Still.

Marnie haar nekharen gingen recht staan zodra ze Draco zijn lippen op haar schouder voelde. Ze sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling gelijkmatig te houden. Wanneer zijn handen over haar bovenarmen gingen begon haar hart als een razende tekeer te gaan. "Wat een raar stel zijn we toch, hè?" Zei Draco met een lichte spot in zijn stem. Marnie draaide haar hoofd lichtjes en keek hem vragend aan. "De ene moment haten we elkaar en het volgende moment zitten we, zó." Marnie knikte. Draco streek een pluk haar achter Marnie haar oor en keek haar doordringend aan. Zijn ogen priemde zich vast in die van Marnie. Ze kon niet anders dan hem aankijken. Het leek alsof er op dit moment geen geheimen waren tussen hen, dat ze beide hun ziel open en bloot voor zich hadden neergelegd, als een boek waar men door kon bladeren. "Marnie, nog vijf minuten!" Schreeuwde haar vader onder aan de trap. "Shit." Vloekte Marnie zachtjes en ze stond op van het bed. "Draco, sorry, ik, eh, moet eigenlijk ergens heen." Verontschuldigde Marnie zich. Draco knikte begrijpend. "Het is Kerstavond." Mompelde hij. Marnie knikte. "Mijn ouders vinden het echt belangrijk dat ik er bij ben en me..normaal gedraag. Menselijk." Weer knikte Draco. "Misschien.." Marnie ging de kamer uit en liep de kamer van haar broer in. "Manuel, ik heb je hulp nodig." Sprak ze streng. "Met?" Zonder iets te zeggen trok Marnie Manuel mee naar haar kamer. "Manuel, Draco. Draco, Manuel." Stelde ze de twee jongens aan elkaar voor. Manuel nam Draco nauwkeurig op en knikte. "Zou hij mee mogen van mam en pap?" Vroeg Marnie aan Manuel, alsof Draco er niet eens bij stond. Manuel knikte. "Ik denk het wel. Maar je zou dan wel een smoes moeten verzinnen waarom hij erbij is, tegenover oma en opa dan." Marnie knikte. "Je hebt gelijk. En hij moet andere kleding. Dit lijkt niet op een normale jongen van zestien, bijna zeventien, toch?" "Nou, hij ziet er inderdaad ouder uit met die kleren. Ik kan wel wat regelen." Marnie glimlachte dankbaar naar haar broer. Die laatste nam Draco bij zijn arm vast en nam hem mee naar zijn kamer.



Draco Lucius Malfoy.

Draco keek de kamer van Manuel zorgvuldig rond. Dít was pas een kamer met rommel. overal lag kleding op de grond en ook papier en cd's lagen overal. Draco bedacht zich dat hij dat thuis niet moest riskeren, of zijn vader werd razend. "Ik zweer dat ik.." Hoorde hij Manuel tegen zichzelf praten terwijl hij in de grote kast keek. "Aha!" Manuel draaide zich om naar Draco en reikte hem een stapeltje kleding aan. "Als je die aantrekt, kunnen mijn ouders niet weigeren je mee te nemen." Draco knikte dankbaar. "De badkamer is op de gang, één deur naar rechts." Draco knikte. "Dank je." Hij liep de kamer uit en ging de eerste deur rechts binnen. Hij legde het stapeltje kleren op de lavabo en bekeek zichzelf in de spiegel. Er was al iets meer glinstering in zijn ogen te zien maar ze waren niet meer zo levendig als ze ooit waren geweest. Draco zuchtte diep en trok zijn trui uit. Vol verachting keek hij naar de schedel waar een slang uitkroop op zijn onderarm. Hij bekeek de kleren die Manuel hem had gegeven en vloekte zachtjes toen hij zag dat hij een rood-geruit hemd had meegekregen met korte mouwen. Zijn 'tatoeage' zou in volle glorie te zien zijn. Hij opende langzaam de deur en keek op de gang, waar niemand te zien was. "Godver.." Mompelde hij en klopte op Manuel zijn deur. Deze ging meteen open. "Zijn de kleren niet goed?" Was het eerste dat Manuel vroeg. "Jawel, maar heb je niets met langere mouwen?" Vroeg Draco. "Hoezo?" Draco stak zijn arm uit, wetend dat een tatoeage hier niet vreemd was. "Die is wel awesome." Mompelde Manuel. Draco glimlachte wrang. "Ik denk niet dat je ouders dat ook vinden." Manuel knikte begrijpend. "Een minuutje." Zei Manuel waarna hij terug zijn kamer in verdween. Draco hoorde een deur dichtvallen en keek meteen om. Opgelucht haalde hij adem toen hij Marnie zag. "Goh, veel kleding heeft hij precies niet gegeven." Lachte ze. Draco glimlachte nerveus. "Jawel, alleen, korte mouwen." Zei hij, kijkend naar zijn arm. "Juist. Nou ja, dat zullen ze vast niet vreemd vinden." Draco schudde zijn hoofd. "Daar gaat het me momenteel niet op." Mompelde hij. De deur van Manuel ging open en hij kwam ook de gang op. "Ik heb enkel nog dit vest. Jee, ik ben wel een serieuze viezerd. Of ik heb gewoon niets met lange mouwen, dat kan ook. Hier." Ratelde hij en gaf Draco het vest. Nu wist Draco dat het 'aan één stuk door praten' in de familie zat. "Dank je." Zei Draco gemeend en nam het vest aan. "Dan ga ik me maar eens kleden als een echte jongen." Mompelde hij en liep de badkamer terug in. Hij deed hem hemd aan en ontdeed zich daarna van zijn zwarte broek om die te vervangen door een lichte spijkerbroek. Nadat hij het vest had aangedaan ging hij de badkamer uit en zag dat Marnie nog steeds op de gang stond. "Kom, geef die ander kleren maar hier, ik leg ze wel op mijn kamer." Zei ze en nam de kleren uit Draco zijn handen en verdween haar kamer in. Nu pas viel hem op hoe zenuwachtig Marnie wel niet was. Ze was zelfs nog zenuwachtiger dan Draco was toen hij zijn huis uitsloop om hierheen te komen. "Oké, nu mijn ouders overhalen." Zei Marnie toen ze terug kwam en ze trok Draco bij zijn arm mee naar beneden toe.

Seriously, ik wil Draco ook in mijn kamer.