-Hoofdstuk 26

Draco Lucius Malfoy.

Draco volgde met zijn ogen iedere beweging die Marnie maakte. Hoe ze vrolijk in haar handen klapten toen ze van haar ouders al een cadeau kreeg voor ze vertrokken. Hoe ze haar ouders aankeek met puppyogen om te vragen of Draco mee mocht en hoe ze in de lucht sprong toen haar ouders zeiden dat het goed was.
      "Opschieten!" Riep Marnie haar vader, terwijl hij al een de voordeur stond. "Ja, ik ben er zo!" Riep Marnie en opeens was ze weg. "Kom, allemaal de auto in." Zei de brede man. Lucy kon niet snel genoeg als eerste de auto in zijn waarna Manuel op een traag tempo volgde. Draco zette zich naast Manuel en wachtte ongeduldig op Marnie. Die, wanneer ze aankwam, zich (alsof het de normaalste zaak van de wereld was) op Draco zijn schoot neerzette. "Wat was je nou nog gaan doen?" Vroeg haar moeder. "Zuurtjes!" Antwoordde Marnie en ze stak haar hand uit. "Iemand? Nee? Draco?" Zei ze en ze richtte haar blik op Draco die twijfelend naar de gekleurde snoepjes op Marnie haar hand keek. "Deze is aardbei, echt lekker." Zei ze en ze gaf Draco een zuurtje. "Dank je." Mompelde Draco en hij stak het zuurtje in zijn mond. Het verbaasde hem echter dat het wel degelijk lekker smaakte. "Oh, mam!" Gilde Manuel door heel de auto. Draco vroeg zich af hoe oud hij eigenlijk was. "En dat is dan een man van twintig." Hoorde Draco Lucy mompelen. "Draco heeft een tatoeage!" Draco verstikte zich bijna in het zuurtje en keek Marnie geschrokken aan. Marnie haalde haar schouders op en glimlachte hem bemoedigend toe. "Echt? Laat eens zien." Zei de vrouw terwijl ze Draco oprecht geïnteresseerd aankeek vanuit de spiegel. Draco rolde de mouw van Manuel zijn vest op en liet zijn arm zien. "Oh!" Zei de vrouw, "dat is wel een aparte tatoeage." Zei ze verwonderd. Draco glimlachte nerveus en trok zijn arm terug.

Wanneer ze allemaal uit de auto stapte hield Marnie haar vader halt voor de deur. "Oké, even het volgende. Aangezien vorig jaar zo wat een ramp was." Zuchtte de man, "Manuel, jij laat je nichten en neven met rust, Lucy, jij gaat je wat vrolijker gedragen en Marnie," Draco zag hoe Marnie naar haar schoenen keek. "Jij gaat geen Latijnse woorden mompelen of het Hogwarts-lied zingen." Marnie knikte overdreven. "Heb je serieus dat lied gezongen, waar je familie bij was?" Fluisterde Draco in Marnie haar oor die op haar beurt knikte. "Ik zat er al de hele dag mee in mijn hoofd en het kwam er uit toen we gingen eten." Draco grinnikte lichtjes en volgde toen naar binnen. "Oh, Marnie!" Een oudere vrouw kwam de gang op en omhelsde Marnie stevig. "Oh! Oh! Heb je een vriendje?" Vroeg de vrouw waarna ze Draco zijn hand vastnam. Draco keek Marnie hulpeloos aan. "Nee, oma, het is gewoon een vriend." Grinnikte ze waarna ze Draco zijn hand nam en hem mee begeleidde naar een andere kamer waar een lange tafel stond en al enkele familieleden aan tafel zaten. "Nee! Hij's niet mijn vriendje!" Was Marnie toen een jongen zijn mond wou opentrekken. "Iedereen, dit is Draco, Draco dit is iedereen!" Zei Marnie waarna ze op een stoel ging zitten. "Nou, hebben we toch wel effe geluk." Zei de oude vrouw toen ze ook de kamer binnenkwam. "Hoezo?" Vroeg Marnie haar moeder. "Nou, Tereza en haar bende komen dus niet, ze gingen naar Mark zijn ouders!" Zei de vrouw geïrriteerd. "Nou, laten we maar gaan eten!" Een oude man kwam de kamer binnen en zette allerlei potten op tafel. "Nou, Marnie, ga jij het lied weer zingen?" Vroeg hij grappend en hij aaide Marnie over haar hoofd. Marnie kleurde lichtjes rood en glimlachte verlegen.

"Maaaaam!" Riep Marnie en niet veel later stond haar moeder voor haar neus. "Ja?" "Wij gaan even naar het strandje toe, goed?" "Ja, is goed." Marnie gaf haar moeder een knuffel en liep toen Draco voor naar buiten. "Eindelijk, nu kan ik jóu iets laten zien." Zei Marnie toen ze de dijk op liep. "Probeer het meer maar eens te overtreffen." Grijnsde Draco. "Watch me." Zei Marnie terwijl ze met blinkende ogen naar Draco keek. "Ja, ik ben benieuwd." Lachte Draco. hij nam een sprintje en stond al boven aan de dijk. "Natúúrlijk, laat maar weer eens zien dat jongens sneller zijn, pfoeh." Zuchtte Marnie toen ook zij boven was. "Kijk!" Kirde ze vrolijk en wees voor haar uit. Draco draaide zijn hoofd en keek bewonderend naar de oceaan dat voor hun lag. "Is het me gelukt?" Vroeg Marnie met een brede glimlach op haar gezicht. Draco keek haar voor een lange tijd en knikte. Hij legde zijn hand rond Marnie haar middel en trok haar naar hem toe. "Al stonden we op een vuilnisbelt." Een nerveus lachje ontsnapte aan Marnie haar lippen. "Gek." Mompelde ze en draaide toen haar hoofd terug richting de oceaan, haar hoofd rustend tegen Draco zijn borst.

can we pretend that airplanes in the nightsky are like kudoknoppen, I really need a kudo right know.