-Hoofdstuk 27

Zo stonden de twee tieners een tijdje naar de oceaan te kijken tot Marnie haar mond opendeed om iets te zeggen. "Harry heeft me gekust." Marnie hief haar hoofd op en keek Draco aan. Zijn gelaatsuitdrukking was neutraal en hij keek strak naar de oceaan. "Wanneer?" "Toen..we ruzie kregen." Draco knikte. "Oké." Antwoordde Draco koeltjes en hij liep de dijk af richting het strand. "Oké? Dus, je vindt het niet erg?" "Waarom zou ik het erg vinden? Ik ben je vriendje toch niet?" Toen Marnie Draco volgde sloeg de wind die afkomstig was van de oceaan in haar gezicht. "Nee, maar-" "Maar wat?" Marnie schudde haar hoofd. "Nee, niets. Ik had gewoon het gevoel dat ik het je moest zeggen." Teleurgesteld keek Marnie van Draco weg. Draco slaakte een zucht en nam Marnie haar kin en dwong haar hem aan te kijken. "En waarom had je dat gevoel?" Marnie haar ademhaling versnelde en soms bleef de zuurstof in haar keel hangen. "Ik, eh-" "Nou?" Marnie wist niet wat ze moest zeggen. Het leek alsof alle woorden dat van toepassing waren verdwenen waren. "Zeg dan." Drong Draco aan. "Ik weet het niet, oké?" Mompelde Marnie. "Wat?" "Ik wéét het niet meer!" Draco grijnsde breed. "Wat sta jij nou weer te grijnzen?" Vroeg Marnie gefrustreerd. "Niets." Lachte Draco nog na. Malfoy vond het lief hoe Marnie altijd naar haar woorden zocht en er nooit uitkwam. Toch niet als het ging om gevoelens uit te drukken, want anders nam ze nooit geen blad voor de mond. "Je bent gemeen." Mompelde Marnie terwijl ze in het zand ging zitten. "Ben zo geboren." Antwoordde Draco en hij zette zich naast Marnie neer. Marnie voelde zich opslag schuldig. "Oh, nee, Draco zo bedoelde ik het niet! Echt niet!" "Dat weet ik toch." Zei Draco en hij sloeg zijn armen om Marnie heen en trok haar dicht tegen zich aan.

Geen van beide wisten hoelang ze daar zaten toen er een vraag door Draco zijn hoofd heen kwam. "Waarom heeft Potter je gekúst?" Vroeg hij vol walging. Marnie dacht diep na, die avond was voor haar een vage herinnering van gevoelens. "Om me op te beuren, nee, ik zou het niet weten." Mompelde Marnie en ze sloot voor een paar tellen haar ogen en luisterde naar Draco zijn hartslag. "Misschien moet ik het hem eens vragen." Concludeerde Draco. "Laat maar. Ik denk niet dat het de bedoeling is dat iemand het weet. Hij had er spijt van." "Die jongen is niet normaal, ik zou het wel weten." "Hoe bedoel je?" Marnie rechtte haar hoofd en keek Draco doordringt aan. "Nou, ik zou het wel weten wat ik zou doen moest ik iemand als jou zoenen." "Je spreekt in raadsels, Malfoy." Bromde Marnie. Ze haalde Draco zijn armen rond haar lichaam vandaan en stond recht. Draco haalde zijn schouders op. "Luister, Marnie, ik kan je gewoon zeggen waar het op staat," "Doe dat dan!" Zei Marnie gefrustreerd. "Maar!" Ging Draco verder, "ik denk niet dat het een slecht idee is om het je zelf te laten uitvogelen." "Uitvogelen, uitvogelen." Mopperde Marnie terwijl ze ijsbeerde. "Dus, jij zou het wel weten moest je iemand zoals míj zoenen?" Draco knikte. "Positief of negatief?" Draco grijnzende geheimzinnig. "Kom op!" Zei Marnie waarna ze gefrustreerd met haar voet op de grond stampte. "Eén kleine hint, toe." Smeekte ze haast. "Ik zou het anders aanpakken dan Potter." Marnie kneep haar ogen tot spleetjes en bestudeerde Draco zijn gezicht, in de hoop er meer van af te kunnen lezen, maar geen enkele emotie toonde zich. "Marnie, zo moeilijk is het niet om er achter te komen." Draco stond recht en ging voor haar staan. "Jawel." Draco schudde zijn hoofd. "Het is eigenlijk héél, héél erg simpel." Zijn ogen priemde in die van haar. Plots drong het tot Marnie door wat Draco bedoelde. Ook Draco leek dit te merken en legde zijn hand in Marnie haar nek. Marnie klampte haar handen vast aan Draco zijn vest waarna ze een beetje op haar tenen ging staan. Draco's adem sloeg in haar gezicht, de geur was een mengeling tussen iets zoets en iets wat ze niet kon thuis brengen. Haar nekharen gingen rechtstaan toen ze Draco zijn lippen zachtjes op de hare voelde. Het leek alsof er een bom van emoties in haar buik ontplofte. Haar knieën begonnen te bibberen en haar handen werden klammig. Draco legde zijn linkerhand op Marnie haar heup terwijl zijn rechterhand nog steeds in haar nek verbleef. Hij trok Marnie dichter naar zich toe. Met de duim van zijn rechterhand streek hij langzaam over Marnie haar wang. De jongen zijn hartslag versnelde en zijn ademhaling werd zwaarder. Hij kon zich niet bedenken wanneer hij zich voor het laatst zo gelukkig voelde, maar het leek een eeuwigheid geleden.