-Hoofdstuk 28

Alsof alle problemen verdwenen waren zaten Draco en Marnie naast elkaar op de kiezelsteentjes en keken naar het water zijn golven tegen kiezels sloeg. Sinds dat kun lippen elkaar hadden geraakt hadden ze geen woord meer tegen elkaar gezegd. Het enige wat ze deden was naast elkaar zitten en in stilte naar het water kijken. Het liefst van al zou Marnie Draco zijn stem willen horen, zo lang mogelijk, als het kon de hele nacht. Maar Marnie wist dat, dat niet kon. Binnen een uur of twee zouden ze alweer naar huis weerkeren en zou haar vader Draco aan de deur zetten. Plots dacht Marnie aan iets, hoe was Draco daar geraakt? "Draco?" "Ja?" Draco week zijn blik van het water en keek Marnie aan. "Hoe ben je eigenlijk hier geraakt?" Draco toverde een kleine grijns te voorschijn. "Verschijnselen." Marnie keek hem fronsend aan. "Jij bent nog geen zeventien." Draco grinnikte. "Geloof me, dat hoeft niet om het te kúnnen." "Maar je mag het nog niet, je mag geen magie buiten school om gebruiken." "Marnie," Zuchtte Draco, "als, hm, ik ben een Death eater, weet je nog?" Marnie knikte. "Het doel, of in mijn geval probleem, is dat we ons niet aan de regels houden van de magie." "Juist," mompelde Marnie, "daar had ik ook nog een vraag over, of nou ja, die vraag had je nog niet beantwoordt." Draco fronste en keek strak voor zich uit. "Ik wil je hier niet bij betrekken, Marnie." "Nee, maar daar is het wel te laat voor denk ik." Draco knikte. "Misschien, maar hoe minder je weet, hoe beter." "Draco.." zuchtte Marnie, "ik had gehoopt dat je me wel wat meer vertrouwde." "Ik vertrouw je ook, maar ik heb liever niet dat je weet welke persoon ze me hebben aangewezen." Marnie zuchtte en zette zich, met haar gezicht naar Draco, op zijn schoot. "Ik wíl het weten, Draco." Vastbesloten schudde Draco zijn hoofd. Marnie keek hem boos aan en mompelde, "ik kom het nog wel te weten." "Laat het gewoon los, oké?" Draco drukte zijn lippen kort op die van Marnie. "Makkelijker gezegd dan gedaan." Mompelde ze. "Marnie!" Marnie keek op toen ze haar zus hoorde roepen. "Hier!" Antwoordde ze en stond recht. Lucy kwam het kiezelstrand opgelopen en keek de twee minachtend aan. "Jullie moeten komen, we gaan naar huis. Al snap ik niet dat jullie mee moeten, hebben jullie geen vliegende bezem of zo." Mompelde Lucy terwijl ze zich alweer had opgedraaid en wegliep. "En dan te bedenken dat wij ons eigenlijk zo tegenover haar horen te gedragen." Mompelde Draco toen ook hun weerkeerde naar het huis. Marnie haalde haar schouders op. "Ik snap totaal niet waarom we ons anders zouden gedragen tegenover hun en zij tegenover ons." "Juist, voor jou ligt het anders, sorry, ik vergeet steeds dat je, nou, ja." "Dat ik een mudblood ben, ja, ik weet het." Mompelde Marnie.

"We zijn er." Zei Marnie toen ze de eetkamer inliepen. "Oh, Marnie, we gaan je echt heel erg missen." Mompelde Marnie haar oma waarna ze haar kleindochter in haar armen sloot. "Ik ben er met Nieuwjaar toch?" Haar oma knikte. "Maar dan nog, dan ben je weer weg voor zo lang, oh, Draco en hopelijk zien we jou ook weer snel!" Zei de oude vrouw en ook Draco sloot ze in haar armen. "Je bent een fijne jongen." Zei ze daarna en glimlachte vriendelijk naar hem. "Dankjewel." Mompelde Draco, niet-wetend hoe zich te gedragen.
      "Nou, Draco, wat vond je van een normale mensenfamilie?" Vroeg Marnie haar vader toen ze in de auto zaten. Marnie wist wat er op het puntje op zijn tong lag, en ook zag ze dat Draco zijn woorden moest inslikken. Het liefst van al had hij gezegd: 'niets normaal, geen greintje tovenaarsbloed.' "Vriendelijke mensen, moet ik zeggen." Draco meende wat hij zei, maar hij vond het niet normaal, een familie waar magie een mythe was. "Keer je vanavond al weer naar huis, Draco?" Vroeg deze keer de vrouw. "Ik weet het niet, ik denk het wel." "Oh nee, niets van!" Kweekte de vrouw. "Ik laat je niet zo laat nog naar huis gaan, jullie mogen geen magie gebruiken buiten school, dan moet je met het openbaar vervoer of zo, nee, blijf maar tot morgen bij ons." Marnie keek verrast naar haar moeder. "Natuurlijk in de logeerkamer, ik zal zo alles wel klaarzetten." "Mam." Begon Manuel, die zenuwachtig met zijn benen heen en weer wiebelde. "Over de logeerkamer." "Ja, jongen?" "Het bed is misschien een beetje doorgezakt." De ogen van Marnie haar moeder stonden plots woedend. "Hoezo doorgezakt?" Vroeg ze verontwaardigd. "Nou, toen Chris kwam slapen, we waren eh, dronken en het bed was niet zo stevig als we dachten." "Dus, het bed is doorgezakt?" Vroeg ze nog eens. Manuel knikte schuldig. "Het spijt me echt mam, ik zal een nieuw bed kopen en-" "Ach, alsof we zo vaak logees krijgen, nee, laat maar. Maar waar moeten we nu? Marnie, je hebt die zetel toch nog in je kamer?" "Ja, hoezo?" "Mooi, als Draco het niet erg vindt kan hij daar misschien?" "Ja, is prima." Antwoordde Draco meteen, blij dat hij met Marnie in één ruimte zou zijn.

Awww
Oké, ik wil koekjes en drinken en reacties en kudo's. (dat is die groene knop met die duim, voor de mensen die er naast kijken.) Dank je