-Hoofdstuk 29

"Marnie?" Fluisterde Draco zachtjes. "Slaap je al?" Onduidelijk gemompel weerklonk en een paar tellen later keek Marnie slaperig naar Draco. "Wat is er?" Vroeg ze met een slaperige stem. "Mag ik, eh-" Marnie wist al wat Draco bedoelde voor dat hij zijn zin nog maar had afgemaakt en schoof een stukje op. Draco tilde het deken op en kroop eronder. Marnie draaide zich zodat ze Draco kon aankijken en glimlachte naar hem. "Sorry dat ik je wakker maakte." "Maakt niet uit." Antwoordde Marnie en ze sloeg haar armen om Draco heen en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. Draco zijn hartslag was rustig en regelmatig. Zijn hand gleed door Marnie haar haren.
      "Hoe zit het nu eigenlijk, tussen ons?" Vroeg Marnie verlegen. Draco glimlachte en drukte een kus op Marnie haar haren. "Goed." Antwoordde hij en hij drukte Marnie steviger tegen zich aan. Marnie knikte en keek op. "Ik vraag me af," Dacht ze luidop, "hoe ze op school gaan reageren, als we het al zeggen." Mompelde ze. Draco haalde zijn schouders op. "Zien we dan wel weer. Al weet ik dat Harry woedend gaat zijn." "Maakt me niet uit, hij moet er maar mee leren leven..en jij ook trouwens." Zei Marnie en ze keek Draco streng aan. "Waarom ik ook?" Grinnikte Draco. Marnie fronste. "Omdat ik niet van plan ben steeds naar jou toe te komen." Draco knikte. "Ik zal mijn best doen Harry te verdragen." Marnie knikte. "En nu..ga ik slapen." Draco glimlachte vertederd wanneer Marnie haar hoofd op zijn borst neerlegde en haar ogen sloot. Het leek alsof Marnie geen problemen aan haar hoofd had, alsof ze gelukkig was.

"Opstaan!" Geschrokken schoot Draco recht en keek verward de kamer rond. Het duurde enkele seconden voor hij besefte waar hij was en met wie. Hij draaide zijn hoofd naar rechts en keek Marnie met een glimlach aan. "Goedemorgen." Fluisterde hij en drukte een kus op haar voorhoofd. "Mogge." Mompelde ze terwijl ook zij ging recht zitten. "Goed geslapen?" Vroeg Marnie toen de slaap al een beetje uit haar was verdwenen. Draco rekte zich uit en knikte. "Beter dan thuis." Marnie grinnikte en ging het bed uit. "Kom, dan gaan we eten." Zei ze terwijl ze de deur opendeed. "Wacht." Zei Draco en hij trok snel zijn T-shirt over zijn hoofd en volgde toen Marnie naar beneden. "Waar zijn mam en pap?" Vroeg Marnie toen ze enkel Lucy en Manuel aan de tafel zag zitten. "Naar oma, helpen opruimen." Antwoordde Manuel die een boterham in zijn mond stopte. Marnie en Draco gingen bij aan tafel zitten. "Goedemorgen, trouwens." Zei Manuel opgewekt. Marnie en Draco mompelde iets gelijkaardigs terug. "En sliep de zetel goed of?" Vroeg Manuel terwijl hij Draco grijnzend aankeek. Ook Draco kon het niet laten om te grijnzen. Hij wíst wat Manuel dacht. 'of ben je toch maar in het bed gekropen.' "Walgelijk." Stootte Lucy uit waarna ze recht stond en de keuken uitliep. "Lucy mag gaan oppassen." Bromde Marnie en ze legde haar boterham terug op haar bord. "Ik word er echt gek van. Eerst ging het nog, maar sinds dit jaar is ze echt onuitstaanbaar geworden!" "Heb je jezelf al afgevraagd hoe dat misschien komt?" Vroeg Manuel. Marnie schudde haar hoofd en keek Manuel vragend aan. "Kijk, Marnie. Lucy is nog steeds je tweelingzus en ergens diep van binnen houdt ze nog steeds evenveel van je als dat ze altijd al heeft gedaan. Volgens mij zit ze er gewoon mee dat jij een heks bent terwijl zij maar gewoon een mens is." "Maar daar is toch niets mis mee? Ik heb elf jaar rondgelopen met het gedacht dat ik gewoon een mens was! Ik wist niet eens van Hogwarts af, of van ieder ander ding dat met magie had te maken, tot dat ik de brief kreeg!" "Marnie, luister nou! Met alles blonk je uit, je punten op Hogwarts waren uitmuntend, nu nog steeds! Je had vrienden die om je gaven je had verhalen te vertellen iedere keer dat je thuiskwam. En dan had je Lucy die naar de openbare school hier moest gaan. Ze had geen vrienden, ze had niemand meer toen jij vertrok. haar punten waren bagger en telkens als ze thuis kwam, iedere dag opnieuw, was het, het zelfde verhaaltje: 'het ging wel goed op school...nee geen straf...weer uitgelachen.' En jij was er nooit om haar te troosten." "Maar- ze kon toch, ik bedoel, als ik thuis was." "Dat is juist het probleem Marnie, je was bijna nooit thuis en als je thuis was, was het enige waar je over sprak Hogwarts en Harry Potter." Marnie keek schuldig naar Draco. De tranen stonden in haar ogen, op dit moment had ze nood om alleen te zijn. "Juist, en dan dat nog." Mompelde Manuel, alsof hij het gewoon vergeten was. "Wat?" Vroeg Marnie met gebroken stem. Draco legde zijn hand op haar been en wreef er troostend over. "Nou, jullie. Lucy dacht altijd dat je wel met een gewone jongen zou gaan. Dat het tovenaarsbloed misschien zou verdwijnen uit de familie, na jou. Maar toen kwam Draco hier aan. Ze zag het meteen, iedereen trouwens, zelfs mam en pap." "Wat bedoel je?" "Kijk, Marnie, je bent overal de eerste in. Lucy is gewoon bang dat ze een schaduw van jou zal worden." "Nee! Dat is niet waar! Lucy is perfect zoals ze is! Ze- nee!" Schreeuwde Marnie. Iets in haar brak. Ze had nooit gedacht dat het enige wat haar zus van haar verwachte liefde en aandacht was.