-Hoofdstuk 32

"Leer er mee leven, Potter!" "Ik wil niet dat ze gekwetst wordt, Malfoy!" "Als ik het niet doe, doe jij het wel, of niet soms?" Spuwde Draco Harry toe. "Geef het maar toe, Potter, je bent gewoon jaloers!" "Waarom zou ik?" Vroeg Harry verbaasd. "Marnie heeft me álles vertelt, Harry, ik ben niet stom!" "Niet? Zo zie je er anders wel uit." Bromde Harry. "Je doet maar, Potter, je doet maar."

"Dus, Ron heeft er vrede mee?" Vroeg Marnie aan Hermione terwijl ze richting les liepen. Hermione knikte. "Ik heb het hem uitgelegd en hij begreep het wel, alleen Harry doet wat moeilijk." Marnie zuchtte, ze had ook niet anders verwacht. Draco stond nog steeds aan de kant van de man die Harry zijn ouders had vermoord. "Ik hoop alleen maar dat Harry bijdraait, ik snap het wel maar- oh nee, niet weer!" "Wat?" Marnie wees naar Draco en Harry die tegenover elkaar stonden. "Dat is nou al de vierde keer deze week, ik weiger om ze iedere keer weer uit elkaar te halen." "Potter! Malfoy!" Marnie en Hermione draaide zich om bij het horen van Snape zijn stem. "Moeten jullie niet naar de les? En jullie twee, ik dacht dat jullie ook les hadden nu." "Ja, Professor, we zijn al weg, professor." Antwoordde Hermione en met snelle pas liepen ze verder naar het lokaal. "Ik zweer het, ik zeg het ze straks, allebei, ze moeten er echt eens mee leren leven." Fluisterde Marnie terwijl ze wat aantekeningen overnam. "Misschien moet je ze het juist zelf laten uitvechten, ze worden het heus wel beu na een tijd." Antwoordde Hermione die ijverig alles opschreef wat er gezegd werd. "Ze doen al zes jaar zo tegen elkaar! Dat worden ze heus niet beu, ze haten elkaar verschrikkelijk hard." Hermione haalde haar schouders op. "Kijk, als Ron er al mee kan leven dan Harry ook, hij heeft gewoon tijd nodig." "Misschien. In ieder geval, ik het er wel eens met Draco over hebben." "Je doet maar." Antwoordde Hermione.

"Blaise, heb je Draco gezien?" Vroeg Marnie toen Draco tijdens het avondeten niet was komen opdagen. "Hij zit op de slaapkamer, waarom?" "Ik zou hem dringend ergens over moeten spreken." "Als je even wacht dan eet ik dit even op en dan loop ik even met je mee." Zei Blaise. Marnie knikte, bedankte Blaise en liep toen terug naar haar eigen tafel. "Je kan plots zo goed om met de Slytherins?" Vroeg Harry. Dit was vrijwel het eerste dat Harry tegen haar zei sinds ze terug waren op school. "Ik heb tenminste geen problemen met vriendelijk zijn tegen sommige mensen." Beet Marnie Harry toe. "Neem je het me nu écht kwalijk dat ik nog steeds niet met die vieze, vuile Death eater overweg kan? Begrijp je het dan helemaal niet, Marnie?" Marnie zuchtte diep. "Ik begrijp het best dat het moeilijk voor je is, maar heb je er al eens bij stil gestaan dat dit helemaal niet zijn eigen keuze is? En als je me nu wilt excuseren, ik ga naar Draco toe." Na die woorden te hebben gezegd stond Marnie op en liep samen met Blaise naar de leerlingenkamer van Slytherin. Hij sprak één of ander stom woord en het portret gaf de doorgang vrij. "Die wenteltrap, het jaar staat op de deur aangegeven." Mompelde Blaise terwijl hij zich op een zetel neerliet ploffen. "Oké, dank je." Zei Marnie waarna ze de marmeren wenteltrap opliep en de kamer inliep van de zesdejaars. "Draco?" Vroeg Marnie zachtjes toen ze de slaapkamer in liep. "Hier!" Marnie keek naar het bed waar de stem vandaan kwam. De groen fluwelen gordijnen van het hemelbed waren gesloten. Marnie schoof een gordijn aan de kant en keek Draco glimlachend aan. "Hi." Zei Draco nog voor hij opkeek en trok Marnie bij op het bed. "Waarom was je niet bij het eten?" Vroeg Marnie na dat ze zich tegen Draco had genesteld. "Ik had geen honger." Was Draco zijn excuus. Marnie bestudeerde zijn gezicht en wist dat hij loog. Het had vast iets te maken met zijn opdracht, dus Marnie zou de waarheid nooit te horen krijgen. "Hoe is het met Lucy?" Vroeg Draco plots. "Ik weet niet. Toen ik thuis vertrok was ze nog steeds niet om aan te spreken. Ik bedoel, heb ik het dan echt verknald?" "Geen idee. Ik vind het nogal moeilijk te geloven dat ze kwaad op je is omdat je een heks bent." Marnie zuchtte. "Ik kan er op zich wel inkomen, ik bedoel, we zijn praktisch het zelfde. Alleen, dit, is anders." Draco mompelde iets onverstaanbaar. Marnie keek op en zag dat hij zijn ogen gesloten had. "Misschien moet ik je maar laten slapen." Mompelde Marnie waarna ze wou opstaan. "Nee, blijf nog eventjes, toe?" "Hm, oké, best, maar niet in slaap vallen." "Nee, nee." "Beloofd?" "Beloofd." Marnie glimlachte en drukte een kus op Draco zijn lippen. Draco trok Marnie op zich en verstrengelde zijn hand in haar haren. "Dray," Mompelde Marnie, "ik moest je trouwens nog iets zeggen." Draco eek teleurgesteld naar Marnie. "Wat dan?" "Het gaat over Harry." "Lief, toch niet over deze ochtend? Het ging echt nergens over." "Dat maakt me niet uit. Ik zie ook wel wanneer jullie een vriendelijk gesprekje houden of wanneer jullie elkaar weer kunnen wurgen." "Als ik zeg dat Potter begon geloof je me vast niet, hè?" "Dat heb ik toch niet gezegd? Jezus Draco, luister je eigenlijk wel?" "Ja, natuurlijk. Maar waarom moet je het daarover met mij hebben?" "Omdat je godverdomme de reden bent waarom ik wil dat jullie normaal met elkaar kunnen praten!" "Zeker dat ik de reden ben? Jee, Marns laat het rusten." "Draco begrijp het toch eens! Harry is mijn beste vriend, het enige wat ik wil is dat jullie normaal met elkaar kunnen omgaan." Draco trok Marnie dichter tegen zich aan en liet zijn voorhoofd tegen de hare rusten. "Als ik je nu beloof dat ik normaal tegen Potter zal doen, hou je er dan over op?" Marnie knikte langzaam. "Mooi zo." Een kus op Marnie haar voorhoofd volgde.

Ik hou nog steeds heel erg veel van jullie reacties en voor deze ene keer mogen jullie eens iets misbruiken: de kudo-knop.