-Hoofdstuk 35

Het weekend kwam steeds dichterbij en Marnie werd steeds zenuwachtiger. Ze had Blaise uitgehoord over het huis van Malfoy. Met veel tegenzin had Blaise zich gewonnen gegeven. Nu moest Marnie er enkel nog achter komen hoe het Verdwijnselen nou net werkte. "Marnie, wat is er? Je bent zo afwezig." Fluisterde Harry. Marnie keek geschrokken op. "Eh, ja, sorry. Ik zit gewoon over iets na te denken." Zei ze met een flauwe glimlach. "Over? Misschien kan ik je helpen." Marnie zuchtte. "Alleen maar als je weet hoe je moet Verdwijnselen." Mompelde Marnie verslagen. "Marnie!" Zei Harry met harde stem, waardoor Snape hen waarschuwend aankeek. "Ben je niet goed wijs? Je bent nog geen zeventien." "Ik wéét het. Maar ik heb het nodig, geloof me maar." "Marnie, wat ben je van plan?" Harry trok zijn ogen tot spleetjes en zijn litteken kwam een deel onder zijn haar vandaan. Marnie bestudeerde het grondig, alsof ze Harry niet had gehoord. "Marnie." Bromde Harry gefrustreerd. "Ik moet dit weekend ergens naartoe, het is dringend. Maar ik krijg nooit de toestemming om te gaan." "Maar als het echt zo dringend is, waarom niet?" Marnie zuchtte. "Sorry Harry, dat kan ik je niet vertellen. Dit kan ik niemand vertellen." "Misschien Professor Dumbledore?" "Wáárom zou ik dit aan hem moeten vertellen?" "mevrouw Still!" Schreeuwde Snape door het lokaal. "Ja, Professor?" "Voor al dat gepraat van jou en meneer Potter, tien punten aftrek voor Gryffindor." Marnie kreunde zachtjes en liet haar hoofd op de bank vallen. "Ik leg het zo wel uit." Mompelde Harry, die nauwlettend de les in de gaten hield. Alsof hij dit morgen zou kunnen nodig hebben.
      "Dus, jij beweert dat die witte uil van Dumbledore komt? Ik dacht dat hij een Feniks had." "Is ook zo, Felix. Maar dat zou te hard opvallen moest hij die sturen met post voor jou, denk je niet? Nee, volgens mij mag niemand er achter komen dat hij..nou ja, dat hij contact met je opzoekt." "Ja, oké. Maar ven je echt honderd percent zeker, Harry?" "Natuurlijk! Ik zag die uil in zijn kantoor vorig jaar." Marnie knikte begrijpend. "Maar ik heb geen idee hoe ik bij Dumbledore's kantoor terecht moet komen. Voor zover ik weet is die ligging uiterst geheim. Alleen, nou ja, jij, Ron en Hermione weten die zijn. En er is vast een wachtwoord voor nodig, en dat weet ik nou ook niet." "Zak vol met zuurtjes." Mompelde Harry. "Oh! Die zijn lekker, waarom zou hij dat wachtwoord nemen?" Harry haalde zijn schouders op. "Geen idee." "En wanneer moet ik er naartoe? Als McGonagall voorbij loopt, of erger, Snape, wie weet hoeveel punten aftrek levert dat op." "Gebruik de onzichtbaarheidsmantel, ik leen 'm je wel." "Dank je, Harry." Zei Marnie waarna ze Harry een knuffel gaf. "Kom, we moeten voortmaken, of McGonagall zal punten aftrekken doordat we te laat zijn." Marnie stemde in en ze verdwenen snel naar het klaslokaal.

"Marnie." Siste Harry. "Wat mot je?" Mompelde Marnie die slaperig haar ogen opende. "Je moet naar Dumbledore, hij vroeg achter je, blijkbaar." Marnie zuchtte. "Wat moet hij nou weer?" "Marnie, dit is je káns. Je hebt de mantel niet eens nodig. Hij vráágt naar je." Marnie zat plots klaarwakker in haar bed. "Oké, ik kleed me snel aan en ik ga erheen." Harry knikte. "McGonagall wacht beneden." Marnie knikte, en nadat Harry weg was begon ze zich haastig aan te kleden.
      Met snelle passen liep ze McGonagall achterna die in zichzelf mompelde. "Geen idee wat hij met je moet..altijd braaf..alleen maar praten..nou vooruit dat. 'Zak met zuurtjes'." De grote, lelijke vuurspuwer begon een aantal ronden te draaien en een marmeren wenteltrap kwam te voorschijn. "Nou, hup hup, waar wacht je op?" Marnie zette haar voet op de eerste trede. Automatisch kwam ze boven terecht, met een misselijk gevoel weleens waar. Ze wachtte tot haar zicht weer volledig in orde was en liep richting de grote deur. Ze klopte zachtjes, maar desondanks klonk het hard. "Binnen." Hoorde ze de vertrouwde stem van Dumbledore roepen. Marnie opende de deur en liep het ronde kantoor in. Een prachtige rode Feniks zat trots op zijn stok, naast het bureau van Dumbledore. "Zo, mevrouw Still, goed geslapen?" Marnie knikte beduusd en liep vooruit. "W-waarom moest ik komen, P-professor?" "Er was iets waar ik het met jou overhebben moest." Zei Dumbledore, die Marnie aankeek door zijn bril. "Marnie, ga alsjeblieft zitten." Zei Dumbledore vriendelijk terwijl hij naar een stoel wees. "Heb je, je ooit afgevraagd hoe het kan dat jij over deze magische krachten bezit, Marnie?" Marnie fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd. "Nee, professor." "En als ik je met zekerheid dan vertellen dat je familie al eeuwenlang geen tovernaarsbloed meer bezit? Dat het altijd al Muggles waren, zet dat je aan het denken?" Marnie dacht diep na. Dit was inderdaad..vreemd. "Marnie, luister goed naar wat ik je nu ga vertellen. Het bloed dat door jóu aderen stroomt is zo zuiver als het zuiverste tovenaarsbloed in de geschiedenis. Nooit heeft een Muggle jou familie binnengedrongen," Dumbledore zweeg even, "je bloed is misschien zelfs zuiverder dan dat van Draco Malfoy." Marnie hapte naar adem bij die naam. "Hij staat aan de Donkere kant, niet waar?" Dumbledore keek Marnie doordringt, toch vriendelijk, aan. Marnie kon niet anders dan knikken. "Je kan stellen dat ik alles weet wat er op deze school gebeurt. Zo heb je ook ondervonden dat Draco dit weekend naar huis gaat, of niet?" Weer knikte Marnie. Het enige waar ze op dit moment aan kon denken was: wie is in hemelsnaam haar echte familie? "Professor Dumbledore?" Vroeg Marnie zachtjes. "Tutut, mevrouw Still, daar kom ik nog." Zei Dumbledore voor Marnie haar vraag kon stellen. Marnie knikte beduusd. "Was er niet iets dat je nog moest vragen, buiten wie je familie is?" Marnie knikte, maar ze kon geen antwoord uitbrengen. "Nou, vertel op dan." Lachte Dumbledore. "Nou.." stotterde Marnie, "ik, eh, zou graag, ik weet dat ik geen zeventien ben, en dat het wettelijk tegen de regels is, maar, ik zou graag Verschijnselen." "Juist, dat wilt iedereen graag, niet dan?" "Jawel, Professor, maar, dit is echt belangrijk." "Marnie, geloof me als ik zeg dat je beter op Hogwarts kunt blijven." "Nee!" Stootte Marnie uit en ze sprong op uit de stoel. "Ik móet, Professor. Het is een zaak van leven of dood." "Ik snap het. Maar de kans dat je Versprokkeld is groot, heel erg groot. Juist, ja." "Versprokkeld?" "Ja, dat kan gebeuren als een niet-volleerde tovenaar met Verschijnselen begint. Ik geloof dat het jongeheer Malfoy al enkel keren is overkomen. Geloof me, dat is geen pretje." "Maar Professor ik.." "Marnie, gebruik die hersenen van je nou eens een keertje. Is er geen andere manier mogelijk om te geraken waar je zijn moet?" Marnie dacht diep na. "Natuurlijk!" Riep ze plots. "Dat ik daar niet eerder aan dacht, Brandstof! maar hoe?" Dumbledore hield Marnie een klein potje voor met groen stof in. "Maar Professor, is het niet, ik bedoel, het is toch tegen de regels?" Dumbledore knikte. "Natuurlijk, daarom trek ik ook vijf punten af van Gryffindor. Ik zie je zaterdag ochtend, op het zelfde tijdstip hier, goed?" Marnie knikte, en voor ze het kantoor verliet schoot haar iets te binnen. "Professor, mijn familie?" Dumbledore keek haar vriendelijk aan. "Alles op zijn tijd, Marnie."

Is me dat geen wending, zeg.