-Hoofdstuk 37

"Je hebt wat?" "Ik, eh, ik moest het weten, Dray." "Marnie, ben je niet goed bij je kop?!" Riep Draco woedend. "Draco, ik, het spijt me. Maar ik kon niet anders. En toen ik las dat je dit weekend naar huis moést komen, omdat je Dumbledore moest vergeten, wist ik dat ik ook moest komen." "Marnie je ként Voldemort niet!" "Nou en dan? Ik ken jou, en ik weet dat jij zo niet bent." "Marns, ik ben gedoemd om zo te zijn!" "Je kan je toch..is er geen manier?" "Nee, Marnie, ik kan me er niet tegen verzetten. Dan breng ik mijn familie in gevaar en..jou." "Mij?" Vroeg Marnie verbaasd. "Marns, ik doe dit echt niet voor mijn plezier. Maar als ik me tegen Voldemort keer dan, hij is in staat iedereen te vermoorden die ik lief heb." "Dus daarom.." "Ja, daarom dat ik er een punt achter zette. Marns, ik wou dat je me haatte. Ik wou mezelf zo rot voelen als maar kon, zolang jij maar veilig was." "Maar, Draco, ik zou je nooit kunnen haten." Zei Marnie en ze bekeek Draco nauwkeurig. Zijn blik stond pijnlijk. Alsof hij de hele tijd onder de Crucio vloek werd gehouden. "Maar Draco, je opdracht is dat om Dumbledore te..nou, je weet wel." Draco schudde zijn hoofd. "Althans, niet meer. Ik vraag me af-" Zuchtte Draco terwijl hij uit zijn raam keek. "Ik vraag me af waarom niet." "Misschien moet je Harry-" Probeerde Marnie, Draco grinnikte zachtjes. "Ik denk niet dat dát erin zit. Voldemort staat erop dat zelf te doen." Draco zette zich naast Marnie neer op zijn bed. "Ik moet zo naar beneden, maar toe, Marnie, blijf hier, tot ik terug ben, goed?" Marnie knikte. "Maar Dray, doe niets stoms, oké?" "Daar is het al te laat voor, of niet soms?" Marnie haalde haar schouder op. "Marnie, ik moet nú naar beneden toe, wees stil, oké?" Marnie knikte en niet veel later zat ze alleen in Draco zijn slaapkamer.
      "Draco!" Draco kreeg enkel al de rillingen bij het horen van die stem. Voldemort. Zonder te antwoordden zette Draco zich neer naast zijn vader. Een hele speech ging voor op het gene waarom Voldemort daar zat. Met een vieze glimlach op zijn gezicht stond Voldemort recht en legde een hand op Draco zijn schouder. "Zo, Draco, je bent al op de hoogte van de annulering van je opdracht, of niet soms?" "Jawel, mijn Heer." Zei Draco schor. Voldemort kneep hard in Draco zijn schouder. "Maar niet getreurd, ik heb allang een andere opdracht voor je klaar, jongen." Draco sloot zijn ogen en zuchtte. "Ik geloof dat je wel een aantal leerlingen van Gryffindor kent, nietwaar?" Draco knikte langzaam. "Maar dan heb ik het natuurlijk niet over Pótter en zijn trawanten, nee, ik heb het over iemand helemaal anders." Voldemort's interesse in Draco zijn nieuwe opdracht was echter snel verdwenen toen hij doorhad dat Nagini, de vrouwelijke groene slang, verdwenen was. Een vreemd gesis kwam uit Voldemort's mond. Niet veel later kronkelde Nagini de keuken in. Voldemort's ogen werden groot. "Een mudblood in huis? Malfoy!" Hij keek dreigend naar Lucius. "Mijn Heer, dat moet een vergissing zijn. Hier, een mudblood?" Paniek schoot door Draco zijn lijf. "Marnie Elisabeth Still!" Schreeuwde Voldemort. "Oh, Tom, doe eens rustig." Sprak Narcissa, Voldemort noemend bij zijn echte naam. "Marnie is geen mudblood, dat weet je toch zelf ook?" "Ze is opgevoed door Muggles!" Siste Voldemort woedend. "Haal ze!" Narcissa stond op en verliet de keuken. Draco wachtte met ingehouden adem tot zijn moeder terug kwam met Marnie. Als Voldemort het echt zo erg vond als hij leek blijken.
      "Zo, zo, Elisabeth Still." Lachte Voldemort toen Marnie de keuken inliep. Ze keek paniekerig naar Draco, in de hoop dat hij haar zou kunnen helpen. "Je lijkt sprekend op je moeder, niet waar?" Sprak Voldemort. "Ach, ze had het uitstekend gedaan als Death eater." Marnie hapte naar adem. "Helaas.." Mompelde Voldemort, terwijl hij zijn wand tussen zijn vingers liet glijden. "Had ze er niet zo veel zin in. Ik wist echter niet dat ze zo..stóm kon zijn om je bij Muggles te dumpen." Marnie voelde haar bloed koken en balde haar vuisten. "Nou ja, dat doet er allemaal niet meer toe, natuurlijk. Juist, ik had een mededeling, dit ga je vast interessant vinden, Elisabeth." Sprak Voldemort, waarna hij zich weer tot Draco keerde. "Draco, jou opdracht lijkt plots heel erg makkelijk. Jullie raden nooit wie ik vorige week tegenkwam. Inderdaad, Marcus Dillrey. Jou vader, Elisabeth!" Marnie trok haar ogen tot spleetjes. "Toen bedacht ik me, dat één van de enige pure tovenaarsfamilies die me had dwarsgelegen, dat ze nog iets tegoed hadden van mij." Zei Voldemort. "Helaas, ik heb het te druk om mezelf daarmee bezig te houden. En die arme Marcus, veel was hij niet meer. Maar jij, Elisabeth, jij lijkt telkens uit mijn handen te ontspannen. Daarom heb ik besloten om dit aan iemand anders over te laten. Draco." Draco sperde zijn ogen wijd open. "Maar Heer, bedoelt u dat ik Marnie moet, vermoorden?"