-Hoofdstuk 38

Marnie keek Draco geschrokken aan. Ze liet haar blik van Draco naar Voldemort glijden, die op zijn beurt breed stond te grijnzen. Draco sprong woedend op, maar nog voor hij naar zijn wand kon grijpen had had Lucius zijn zoon al tegen zich aangedrukt. "Kom, kom, Draco. Je gaat me toch niet zeggen dat je haar geen pijn durft te doen?" Voldemort streek met zijn wand langs Draco zijn wang en grijnsde uitdagend naar hem. "Dat was toch je bedoeling? Haar pijn doen, zodat ze maar véilig was?" Al die tijd dat Voldemort tegen Draco sprak had hij zijn hoofd afgewend. Lucius had Draco al weer losgelaten met het gedacht dat hij rustig genoeg was. Echter, Draco zag wit van de woede dat door zijn lijf liep. Hij trok zijn wand en wees er dreigend mee naar Voldemort. "Kom, Draco. Dat is nou niet bepaald slim om te doen, of wel soms?" Sprak Voldemort ontspannen. "Je denkt toch niet dat je mij iets kan aandoen, Draco?" Marnie keek toe, durfde geen woord uit te spreken, al had ze wel haar hand klaar op de plaats waar haar wand zat, om als het nodig was te helpen. Toen Voldemort zijn wand tegen Draco zijn keel aandrukte keek Draco Marnie doordringend aan. "Expelliarmus." Riep Marnie plots en wees haar wand op Voldemort. Met een hevige kracht vloog Voldemort's wand uit zijn hand en kwam hij met een smak tegen de muur aan. Marnie hapte naar adem en keek toen naar Draco. Met snelle passen kwam hij haar richting uit en nam haar arm vast. "Het spijt me, mam." Mompelde Draco voor Marnie een trekkend gevoel achter haar navel voelde. Niet veel later viel Marnie op kiezelsteentjes. Marnie keek om haar heen en keek toen geschrokken naar Draco die naast haar stond. Regen kletterde op de kiezels en in het water. "Ben je gék?" Riep Marnie uit. "Hoezo?" "Waarom hier? Kon je niet ergens anders-mijn ouders!" "Wat is daarmee?" "Je brengt ze in gevaar, Draco! En Manuel en Lucy en-" "Marnie, rustig!" "Nee! Draco, we moeten hier weg!" "Luister! Ga naar je familie, leg hen álles uit en-" Draco trok een pijnlijk gezicht. "Wat is er?" "N-niets, doe nu maar gewoon wat ik zeg!" Marnie knikte en liep de dijk op, richting huis. Draco volgde van een afstandje en keek oplettend rond. Met trillende handen drukte Marnie de bel in. Ze streek het, inmiddels natte, haar uit haar gezicht en wachtte ongeduldig tot iemand kwam open doen. "Alohomora." Mompelde Draco, die zijn wand voor het slot van de deur hield. De deur sprong van het slot en Marnie en Draco gingen naar binnen.
      "Ze zijn niet thuis, we kunnen beter gaan." "Nee, we wachten." Zei Draco zelfverzekerd en hij ging in de comfortabele zetel zitten. "Best. Maar leg me eens uit waarom dit belangrijk is?" Draco fronste zijn wenkbrauwen. "Voldemort is alle Death eaters aan het oproepen om..nou ja, als je het vanuit zijn standpunt bekijkt zijn we gevlucht. Dus.." "Ze zullen ons komen zoeken?" Draco knikte. "Je moet je familie inlichten hierover en dan vertrekken we morgen terug naar Hogwarts." "Hogwarts? Ben je gek? Dat is wel de eerste plaats waar ze zullen zoeken!" "Zolang Dumbledore in de buurt is hebben ze niet eens de kans." Marnie knikte. "Maar ik wil vanavond nog vertrekken. Ik wil niemand langer in gevaar brengen dan nodig is." "Ook goed."

Reacties en kudo's worden nog steeds heel erg gewaardeerd aan deze kant van het scherm, just sayin'.